Forum Wolnych od Alkoholu

Wiedźma · Administrator Dołączyła: 04 Paź 2008 Posty: 9686

Zaczarowane koło nadziei

"Jak już ją masz, to trzeba uczepić się zębami" - odpowiedział na moje pytanie czym jest dla ciebie nadzieja, mój przyjaciel schizofrenik... - i zapewne dla wyakcentowania metaforycznego sensu wypowiedzi, odsłonił w szerokim uśmiechu dziąsła bezzębne jak u niemowlęcia.

***

Pytanie o rolę nadziei w piciu i życiu wydało mi się bardzo ciekawe i ekscytujące..., po czym wprawiło mnie w stan pomieszania i nawet paniki. Bo przecież dobrze czuję jej ogromną rolę, życiowo ważną, ale kiedy zaczynam się zastanawiać, wszystko staje niepewne i zamazane. Sama nadzieja zaś - nie do zdefiniowania zgoła! Postanowiłem więc pogadać z ludźmi i zacząłem pytać, jak leci: młodziutką koleżankę z pracy, przyjaciół, uczestników grup, z którymi pracuję, zdrowych i chorych psychicznie. Najczęściej przywoływane było i krytycznie komentowane porzekadło, że "nadzieja matką głupich", mówiono też o nadziei jako oczekiwaniu, że będzie lepiej, że nastąpi pożądana (wymarzona) zmiana, pojawią się w życiu dary losu. Odpowiedzi były dość podobne i podobnie niedookreślone: jasne w sferze czucia, zagmatwane "na głowę". Zadziwiała mnie natomiast niewzruszona pewność, z jaką moi rozmówcy twierdzili, że mają nadzieję. No cóż, sam też mam takie, i to mocne, poczucie!

***

Już przy pierwszej z tych rozmów o nadziei przypomniał mi się brutalny eksperyment: gromadę szczurów wrzucono do beczki z wodą o ścianach tak gładkich, że tylko pływanie ratowało im życie. Niektóre, wybrane osobniki eksperymentator wyjmował nad powierzchnię wody i przez krótki moment trzymał w powietrzu. Okazało się, że te właśnie szczury potrafiły prawie dwukrotnie dłużej od pobratymców pływać, walczyć o życie... A czymże one się różniły, czy nie dotknięciem nadziei właśnie?

***

Żyję. I to całkiem żywo żyję, z wielkim smakiem i przyjemnością, a przecież wiele trudów i wysiłków włożyłem kiedyś w szybkie skasowanie życia. Widocznie gdzieś na zakurzonych półkach pamięci musiało zostać wiele śladów tej krzepkiej nad podziw liny ratowniczej - nadziei. Jednak wcale nie tak prosto te ślady odnaleźć... Może nadzieja działa na poły niejawnie i skrycie? Jak oddychanie?

***

Niewątpliwie w początkach flirtu ze śmiercią alkohol wzmagał, a nawet tworzył moje poczucie mocy, wiarę w możliwości, nakładał różowe okulary nadziei. To były nadzieje mocne, chociaż krótkotrwałe, jednak bardzo łatwo odnawialne. Ten rodzaj chemicznej nadziei rodził jednak i karmił przeciwieństwa: życie i wszechświat coraz bardziej zdawały mi się pełne pułapek i zasadzek.

***

Rozwojowi choroby alkoholowej towarzyszyły przemiany nadziei. Po pierwszym epizodzie z "urwanym filmem" miałem gorącą nadzieję, że już nigdy to przerażające i przepełnione wstydem zdarzenie się nie powtórzy. A ono po stosownym czasie oczywiście się powtórzyło, potem znów i znów, aż stało się czymś prawie zwyczajnym. Prawie, bo zawsze rano miałem nadzieję, że i tym razem udało mi się uniknąć najgorszego (cokolwiek by to miało znaczyć).
Aktywnie wspierałem tę swoją ciągle słabnącą nadzieję wyszukiwaniem zdarzeń i oznak mówiących "jeszcze nie jest tak źle", bo w tej fazie już nie mogłem skutecznie wciskać sobie kitu, że jest dobrze. Nawet mój jakże zakręcony umysł tego nie przyjmował!

***

Prawie dwudziestoletni pijacki ciąg udało mi się kiedyś przerwać na ponad trzy lata. W tej przerwie potrafiłem naprawdę dużo zrobić: zadbać o mieszkanie, wyprowadzić na prostą sytuację materialną i zawodową, załatwić sprawy od lat odkładane, zajmować się z pasją działką i grzybiarstwem. I kiedy parę lat później - w ramach ćwiczenia odmiennych stanów świadomości, podróżującwindą czasu - wróciłem do tego okresu, doświadczyłem pięknej, spokojnej i kolorowej wizji: znów znalazłem się w tamtym czasie, na działce pełnej kwitnących drzew i krzewów, znów usłyszałem i zobaczyłem działkowego sąsiada, zapraszającego na kawę. Na wszystkich innych przystankach mojej windy czasu spotykałem ścianę ciemności. Ta wizja potem często wracała do mnie, budząc wyraźną tęsknotę i niejasne nadzieje. I do dziś nie wiem do końca: czy ta rzeczywista przerwa w piciu, czy może jej transowe odtworzenie (nadzieja ex post?) były tą chwilą, kiedy jakaś ręka - jak tego szczura pływającego w beczce - na chwilę uniosła mnie w powietrze?

***

Zaawansowanej (chronicznej) fazie picia też towarzyszyła nadzieja. I tak na przykład gromadziłem leki nasenne z nadzieją, że kiedy już będzie ze mną krańcowo źle, to je potrafię użyć do definitywnego rozwiązania wszystkich problemów, zakończenia cierpień. Miałem nadzieję, że potrafię się zabić.

***

Moja długa, długa droga do decyzji o porzuceniu picia paradoksalnie (a może i nie?) wiodła przez dantejską bramę decyzji: Lasciate ogni speranza ("Porzućcie wszelką nadzieję"). Była to decyzja desperacka, zdecydowałem się rzucić w abstynencję na łeb, na szyję, porzucając wszelkie nadzieje i wszelkie obawy. Zdecydowałem, że nawet jeśli rozstanie z alkoholem miałoby mnie zabić, to chcę umrzeć trzeźwo, choćby zaraz. Może wieloletnie karmienie się alkoholowymi ułudnymi nadziejami sprawiło, że pierwsze lata abstynencji przeżywałem w cichej desperacji, którą w środowisku zwykło się określać mało elegancko, ale jakże trafnie d***. Nowa, dobra nadzieja zaczęła we mnie odżywać wolniutko po wejściu na drogę trzeźwienia i rosła wraz z nią.

***

Po kilku latach trzeźwienia coraz częściej zacząłem spotykać zdarzenia dowodzące racji starego Einsteina: wszechświat jest przyjazny! Coraz częściej miejsce mgławicowych, zawieszonych w powietrzu nadziei zaczęła zajmować pewność (niekiedy tylko nadwątlana, podważana autodestrukcyjnie), że życie - z wszystkimi jego przejawami - jest z natury bajeczne i piękne, warte każdego starania, każdego kosztu. A wszechświat okazaną mu ufność odpłaca darami i prezentami: od tych codziennych, najzwyklejszych (jakie zresztą one tam zwykłe?) do bajkowych niespodzianek, zaskakujących realizacji nieśmiałych marzeń i tajonych snów.

***

Dziś już spokojnie i ufnie czekam na kolejne obroty koła Nadziei, tak jak ufnie czekam na obroty kół jej wielkich siostrzyc: Wiary i Miłości.

Jan - alkoholik

źródło: Świat Problemów

Ate

Zaczarowane kolo nadziei toczy sie od narodzin az do ostatniego tchu.... Towarzyszy w kazdym dniu zycia...

stiff

Wiedźma · Administrator Dołączyła: 04 Paź 2008 Posty: 9686

stiff

Wiedźma · Administrator Dołączyła: 04 Paź 2008 Posty: 9686

Bebetka · Główna księgowa Dołączyła: 05 Paź 2008 Posty: 1560

"Nadzieja ma skrzydła, przysiada w duszy i śpiewa pieśń bez słów, która nigdy nie ustaje, a jej najsłodsze dźwięki słychać nawet podczas wichury"
Emily Dickinson

Ja mam nadzieję, ze nigdy mi jej nie zbraknie bo bez niej to juz tylko beznadzieja. Nadzieją dla mnie jest nawet to, ze jutro się obudzę i będę żyła dalej....