Forum Wolnych od Alkoholu

MILA50

Ile razy jeszcze będę powstawać?
Wczoraj po raz kolejny przyjęłam do wiadomości,że błąd tkwi we mnie!
Po raz kolejny zobaczyłam siebie jako wybawcę a nawet obsesora!
Nie jest fajnie.
Wierzę w swoją SW ale głównie w to,ze wciąż mi ona podpowiada
,pokazując moje błędne podejście do sprawy,już jak na dłoni wyciągniętej leżą
-obsesyjne myśli,wynikające z nich zachowania,błąd założenia,że tym razem
to nie stare a nowe-inne.
Jedna myśl leży dziś u podstaw tego kolejnego podnoszenia się
-jest szansa na to,ze dam radę pogodzić się wreszcie z odrzuceniem w dzieciństwie!
Wybaczę temu rodzicowi bo rozumiem,że inaczej nie potrafił.
Zmień myśli i zachowania a zmienią się uczucia-tylko nad tym muszę
od dziś pracować jako nad pierwszym zadaniem.
Jak się zmienię(to w środku) to będę gotowa...

nowa?inna?fajna?zdrowa? :glupek:

Maciejka

Tak sobie myślę na ile ja mam przepracowany/ skonfrontowany ból i uczucia związane z odrzuceniem mnie jako dziecka przez moich rodziców? Na ile mam przeżyte i skontaktowane tamte uczucia bólu, złości, żalu, bezradności związane z odrzuceniem na przeróżne sposoby przez opiekunów tamtego okresu bo mną opiekowali się rodzice ale i przez pewien czas i dziadkowie, którzy tak naprawdę odrzucali mnie jako dziecko wymagając dorosłych, odpowiedzialnych zachowań od dzieciaka.

Nasunęła mi się myśl, że moi opiekunowie nie akceptowali dziecka w nich i odrzucali sami siebie co nie usprawiedliwia niedojrzałych zachowań i nie brania za nie odpowiedzialności chociaż przynajmniej dla mnie pozwala zrozumieć dlaczego postępowali tak a nie inaczej....

Zaczęłam się zastanawiać na ile, kiedy, w jakich sytuacjach i w jaki sposób ja sama odrzucam siebie, nie dbam o siebie, o swoje potrzeby, nie korzystam za swoich zdolności , talentów, na ile dbam o swój rozwój. Wprawdzie rodzice mnie odrzucili dawno temu jako dziecko i jak pokazało życie jako dorosłą osobę bo złamałam rodzinne tabu i wyłamałam sie z rodziny ale to jest ich sprawa/problem ważniejsze jest bym nauczyła sie nie odrzucać/ porzucać samej siebie i być dla siebie takim rodzicem jakim chciałabym żeby byli dla mnie moi fizyczni/ realni rodzice.

MILA50

Maciejka

Może po prostu daj sobie czas powolutku dojdziesz co to jest. Żeby coś zmienic to najpierw trzeba zobaczyć co jest do zmiany a potem to już pójdzie.

Ja ciągle odkrywam nowe rzeczy i powoli wyciągam je na wierzch, kontaktuję się z uczuciami tam schowanymi, przezywam je i zmieniam co mi szkodzi. Czasem są to inne sposoby czegoś co wdł. mnie już rozpracowałam a tu nagle psikus okazuje sie, że to jest inny sposób starego problemu.

MILA50

Z moimi cechami DDA dawno się zapoznałam.I co?
Kiedy wchodziłam w nowy związek bardzo uważnie obserwowałam siebie i korygowałam to
co było tym starym,co już znałam i wiedziałam,że mnie zwiedzie.
Jednak gł. iluzja,której uległam była podstawą tego zw.
"to jest ten,to jest to,teraz sie uda bo...'
Wbrew wiedzy,że oddasz tylko to co masz,co wiesz,co umiesz....
on się podniesie,odbuduje,uwierzy w siebie,wzbogaci się o to co dostanie..
i dalej będzie tkwił w swoich starych schematach myślowych i starych zachowaniach
ponieważ nie jest zainteresowany ZMIANĄ a tylko odbudową.
Ha!
Było by ok.bo ludzkie jest pomaganie innym...
Pytanie dlaczego ja czuję porzucenie?(sama go wielokrotnie prowokowałam i wywoływałam)
otóż...ja chciałam dla SIEBIE jego zmiany!
Zaborczość,chęć posiadania no i przynależność do kogoś.
Ten mój brak z dzieciństwa się kłania.

MILA50

To moje życie w iluzji,było spowodowane silną potrzebą właśnie połączenia się z drugą osobą.
Kiedyś był to świat tylko mojej fantazji i wyobrażeń.
Terapia uzal. uświadomiła i na wierzch wyciągnęła ogrom mojej samotności...
Usłyszałam,że drogą do zmniejszenia poczucia izolacji(z własnego wyboru?)
i osamotnienia jest otwarcie się na innych,podjęcie próby zaufania innej os.
-otwarcie się na intymną bliskość...
Posłuchałam a łatwo było bo
energia.powrót do żywych,chęć przeżycia nowego, brak lęku,że sobie nie poradzę
były bardzo silne.
No to weszłam jak w masło....ale nie umiałam już nie zwracać uwagi na to
czego się o sobie dowiedziałam...
To był mój poligon doświadczalny?

Małgoś

MILA50, Wszystko co piszesz moglabym sama napisać o sobie... gdybym potrafiła. Jak czytam Ciebie, to widzę że targa mną to samo! Rozkminiam i do podobnych wniosków dochodzę. Ale im dlużej się to dzieje, tym bardziej jestem zniechęcona, bo niby coraz więcej rozumiem... ale to nic nie zmienia w moim życiu. Ba, gorzej, bo dociera do mnie upływający czas a ja wciąż w ciemnej d....

Jacek

MILA50

MILA50

Małgoś

MILA50, Ja się gubie w tym wszystkim...
wiem, że powody siedzą we mnie. Nie chcę, nie mogę szukać poza sobą bo mogę zabłądzić, pomylić się. Czyli celownik się kłania...
A jest przecież druga strona, czyli drugi człowiek (ten z którym się wiąże) też ma swoje oczekiwania względem życia, związku. To nie jest tak, że tylko ja chcę. A jednak z jakiegoś powodu pierdykłam tak dotkliwie o glebę. Bo wydawało się że to naprawdę jest TO i dostawałam wyraźne sygnały potwierdzające. No i właśnie dlatego jestem tak otumaniona, nie rozumiem co się stało. Czyżbym była w aż tak olbrzymiej iluzji?

MILA50

Jacek

Małgoś

Normalnie mam ochotę Cię uściskać za to co napisałaś :buziak:

To niby takie proste... socjopatia jest u mnie (a w zasadzie u niego) kluczem. Sama jestem DDA, ale nie rozwinęła się u mnie pełna dysfunkcja socjalna. Jakimś cudem ogarniam życie społeczne. Powodem jest zapewne środowisko w którym się wychowywałam. Ale u niego było zupełnie inaczej...

Pracował nad sobą, jednak widocznie za mało, za słabo, za krótko... Ta praca wskazuje, że psychopatą nie jest, ufff... Ulżyło mi nieco, bo osobowości psychopatyczne są raczej niereformowalne

MILA50

Trafiłam dziś na takie zdanie:to,ze on ciebie nie chce nie powinno podbijać twoich emocji"
A to ten mechanizm działa
-potrzebuję bliskości drugiej osoby,powiązania się z nią
-osiągam bliskość przy jednoczesnym lęku przed porzuceniem
-mam nieuświadomioną potrzebę bycia porzuconą aby na tej podstawie
podjąć ponowną walkę o powrót bliskości,to jest moje pole do wykazania się...
zasłużę na uczucie
-prowokuję do tego porzucenia mnie albo sama zrywam
-odczuwam porzucenie
-walczę o powrót bliskości

Taki mechanizm zachowań w formie szczątkowej na szczęście, też zastosowałam
w tym związku.
Od teraz żadnej już "walki" nie podejmuję i nie podejmę....