Forum Wolnych od Alkoholu

[mama Meli]

Moja historia jest tak podobna do Waszych, ale jednak różna. Ja podjęłam decyzję o zmianie swojego życia, zajęło mi to ostatnie dwa lata. Jednak przychodzi taki moment, kiedy stając przed wyborem czy uratować kogoś ,czy siebie -ratujesz siebie. Nazwałabym to instynktem samozachowawczym. Dziś mam gorszy dzień , bo znów nie myślę o sobie i dzieciach oraz ostatnich latach, tylko o tym, że mój mąż ma opuścić dom, który sam wybudował no i że ja do tego dążę.
Wiem ,że to typowe objawy współuzależnienia, teoretycznie to ja wiem wszystko od lat ,gorzej z praktyką oj gorzej.
Nasze życie według innych było udane-pieniądze ,nowe samochody przed domem, udane dzieci i bardzo duże grono znajomych. Imprezy co tydzień. Nie zauważyłam ,kiedy granica pomiędzy spożywaniem alkoholu dla towarzystwa, a piciem dlatego żeby przeżyć do następnego dnia zaczęła się zacierać u mojego mężą , a może nie chciałam zauważać-dziś myślę ,że to drugie. Ponad trzy lata temu mój świat legł w gruzach, dowiedziałam się że małżonek miał kochankę przez cztery lata, którą utrzymywał i bardzo kochał. Właściwie to instynkt podpowiadał mi coś, no ale jak to w takich przypadkach bywa - nie słuchałam. Oczywiście wpadłam w depresję, choć myślałam zawsze ,że mnie to nie spotka. Leczenie, terapia i rok separacji. Mój mąż nie potrafił podjąć decyzji ,czy żyć z nią i jej dziećmi ,czy poświęcić się dla naszych dzieci i zostać ze mną. Kiedy wszystko się wydało uciekł na prywatny odwyk ,a kochankę wysłał na wczasy do Zakopanego z dziećmi, dodam że pojechała jego terenowym samochodem. Ja ,oczywiście leżałam bez chęci życia na kanapie, a moi przyjaciele robili wszystko, abym się opamiętała. Uratowały mnie wtedy moje córki, ich widok zadziałał otrzeźwiająco .Trwało to jednak trochę. Potem mój mąż miał się coraz gorzej, wpadł w depresję, przy tym pił, jego lekarz psychiatra wysłał go do szpitala. Trzeba było ratować jego życie, ja oczywiście jeździłam, woziłam dzieci ,byłam jak zwykle silna, jak zwykle. Zaczęłam chodzić na spotkania Analonu-nie dopuszczałam jednej myśli ,że to on musi chcieć. Trzymałam za rękę i mówiłam ,że wszystko się ułoży ,ja siłaczka im bardziej był słaby ,tym ja miałam więcej sił. Nie mieszkaliśmy razem, więc nie wiedziałam, że on wciąż utrzymywał z nią kontakty, próbowałam z nią rozmawiać ,ale to nie przyniosło żadnych efektów. Wszyscy widzieli to, czego ja nie chciałam widzieć, aż w końcu usłyszałam od jego najlepszego przyjaciela"ułóż sobie z kimś życie on zwariował dla niej. Jak ja chciałam sobie udowodnić ,że to ze mną powinien być. Po prostu amok!A przecież nie czułam się z nim szczęśliwie od kilku lat. Czułam ,samotność , smutek, doskwierał mi brak czułości z jego strony,o seksie nie wspomnę .Byłam klasycznie uzależniona od niego. Złożyłam wniosek o rozwód i co -wiadomo wycofałam go ,bo wrócił do domu.I czuł się żle, bardzo żle, dzieci po przejściach zaczynały się przyzwyczajać do ojca leżącego na kanapie, zaniedbanego. Coraz więcej brał leków ,a że ma zaprzyjaźnionych lekarzy miał do nich większy dostęp, oszukiwał ich, manipulował jak całe życie .Uzależnił się od leków nasennych. Jego interesy podupadły, a wciąż zachowywałam się jak matka Teresa. Rozwalona głowa ,szpital, inne okropności, dzień po dniu jak odkalkowany, wiedziałam, ze przyjdzie taki moment , ż po prostu nie wytrzymam. Czułam się coraz gorzej, wiedziałam, co trzeba zrobić, ale kiedy próbowałam coś zmienić brakowało mi konsekwencji w działaniu. Chwilę było dobrze, aby mnie uśpić, robił różne rzeczy, ale nie był dla mnie człowiekiem, którego kiedyś znałam. Patrzyłam w lustro i nie widziałam siebie, awantury, krzyki ,prośby ,płacz-ja coraz bardziej agresywna i gardząca nim
on mówiący ,że przecież nie jest tak żle, przecież się stara.W listopadzie jego psychiatra zachował się bardzo nieprofesjonalnie, zaprosił mnie na spotkanie i powiedział, że jeśli odejdę od mojego mężą to on umrze w ciągu pół roku. A to taki dobry człowiek , tylko pogubiony, dodam że to uznany fachowiec i myślę że mój mąż również potrafił na niego wpłynąć ,palił mu się grunt pod nogami ,bo ja dowiedziałam się ,że spotykał się ze swoją byłą kochanką ,aby się na niej zemścić, nie rozumiałam jak po takim czasie może wracać do zamkniętych spraw. Widocznie chora miłość nie wybiera. Jednak zauważyłam, że to mnie wcale nie zabolało, wrecz przeciwnie ,poczułam ulgę. Chciałam się uwolnić, moja starsza córka ,miała tego serdecznie dość, pił co dziennie przez dwa lata, może niewiele ,ale zawsze. Bo przecież ciężko jest mu żyć, problemy. Tyle już mu się udało ,z ośmiu nasennych dziennie dojść do czterech! Według niego to sukces, poczułam w styczniu ,że chyba się znów zapadam w depresję,że zwariuję ,bo już nie czuję się sobą ,inni nie wiedzieli co czuję moje zakładanie masek od zawsze przynosiło skutki. Jednak instynkt tym razem podziałał poszukałam pomocy, poszłam na indywidualną terapię, wiedziałam że muszę zakończyć te osiemnastoletnie małżeństwo i że nie będzie łatwo. I nie jest ,czasami jestem silna ,czasami duszę się z bólu wewnętrznego ,który mnie ogarnia, nie wiem czy moja decyzja uratuje mu życie, jest tak samo uzależniony ode mnie jak pewnie ja od niego , mimo że nie kocham go .Jego nałogi zabiły we mnie miłość, zapomniałam wspomnieć o hazardzie internetowym także ,obecnym w życiu mojego męża od jakiegoś czasu. Nie chcę przy nim być nawet jeśli chciałby naprawdę się leczyć .Na terapii zrozumiałam , dlaczego to właśnie w nim się zakochałam, dziś wiem , że potrzebuję całkiem innego człowieka, chociaż przez niego nienawidzę mężczyzn, dzieci wiedzą o mojej decyzji, zaskakująco dobrze to zniosły, nawet młodsza. Niestety, mój mąż nie rozumie dlaczego do tego dążę, wiem że nie zrozumie może nigdy, jeśli nie zacznie się leczyć. Czuje się oszukany , że chcę się go pozbyć z domu i pyta po co mi ten rozwód, ja jednak już te jego wszystkie numery przerabiałam ,wiem że w końcu wyprowadzi się z domu, boję się tego, choć wcale tego nie rozumiem , poradzę sobie jednak na pewno nie będzie łatwo zarówno psychicznie jak i finansowo. Musze to zrobić dla siebie i moich córek ,które nie mają normalnego dzieciństwa ,tylko dlaczego, kiedy on znów chwilowo udaje normalnego czuję się tak żle , kiedy był zachlany ,nacpany czułam w sobie siłę. Myślicie że mi się uda ?Pozdrawiam Asia

[Jacek]

cześć

[matiwaldi]

cześć

[pterodaktyll]

Pieniądze szczęścia nie dają, jak widać na załączonym obrazku.........jeżeli naprawdę będziesz chciała zmienić swoje życie, to na pewno Ci się uda. Chcieć to móc.......
Witaj na forum

[mama Meli]

Tak, pieniądze szczęścia nie dają ,wiem to od jakiegoś czasu
Dzięki za słowa otuchy, popłakałam się ,ach te moje huśtawki nastrojów

[yuraa]

cześć Asiu

[pterodaktyll]

[Klara]

Witaj Asiu

[mama Meli]

tak ,wiem terapeutka powiedziała ,że nie będzie łatwo, mąż oglądał mieszkanie do wynajęcia ,wiem to od znajomych, ja przeredagowałam pozew rozwodowy, zlożę go w tym tygodniu ,ale nie wiem czy nam się to uda ,może to głupie ale chciałabym utrzymywać z nim dobre relacje ze względu na nasze dzieci.
Wiem też, że to iż tak długo nie potrafiłam podjąć decyzji przyczyniło się do stanu ,w jakim jest sam mi to powiedział

[mama Meli]

Chodzę do terapeutki od uzależnien ,która opiekuje się naszym lokalnym klubem AA, nie zrobiłam tego przez NFZ ,ponieważ tam terapeutą jest moja koleżanka, mieszkam w małym mieście. Wiem zawsze zostaje poszukać ,gdzie indziej, jednak na razie spotkania co tydzień pomagają mi i wiele się o sobie dowiaduję

[Klara]

[leon]

Czesc

[spoko]

musi Ci sie to udac, a wspierac Cie przy wychowywaniu dzieci moze tez po rozwodzie jezeli tylko bedzie chcial Powodzenia wspoluzalezniona w zwiazku od 32 lat ,na terapi drugi rok

[mama Meli]

Właśnie odbyliśmy dość rzeczową rozmowę ,powiedział że skoro go nie kocham i nie chcę z nim być to on to przyjmuje do wiadomości i potrzebuje czasu, aby znaleźć coś wygodnego do mieszkania, bo jego dzieci jak będą go odwiedzać czy czasami pomieszkiwać muszą mieć warunki.
Problem pieniędzy jednak pozostał właściwie powiedział ,że zastanowi się czy dać mi w prezencie nasz dom, bo niby dlaczego ?To nasz jedyny wspólny majątek, reszta nieruchomości należy do niego-odrębność majątkowa, wprawdzie są tez kredyty, na szczęście na niego .Co do alimentów ,też doszliśmy do porozumienia. Jakie to szczęście ,że pracuję i dobrze zarabiam
Coś za dobrze idzie-niepokojąco dobrze

[mama Meli]

Zapomniałam dodać, że o swojej decyzji poinformowałam go w połowie lutego