Forum Wolnych od Alkoholu

[Flandria]

Organizacja Amnesty International określa przemoc psychiczną za pomocą form jej stosowania:
– izolacja,
– ograniczanie snu lub pożywienia,
– narzucanie własnych sądów,
– degradacja werbalna (wyzywanie, poniżanie, upokarzanie),
– hipnoza,
– narkotyzowanie,
– groźba zabójstwa.

A. Piekarska (1991) do bardziej „wyrazistych” form przemocy psychicznej w stosunku do dziecka zalicza:
– groźby,
– ostrzeżenia,
– krzyczenie na dziecko,
– ośmieszanie,
– wrzeszczenie,
– przekleństwa,
– wyszydzanie,
– wyzywanie,
– groźby wyrzucenia z mieszkania lub wysłania do poprawczaka.

Browne, Davies i Stratton (1998) dzielą przemoc psychiczną na:
a) aktywną:
– poniżanie,
– nadużycie emocjonalne,
– pozbawienie środków materialnych,
b) pasywną:
– nieokazywanie uczuć,
– lekceważenie potrzeb emocjonalnych i materialnych.

Browne i Herbert (1999) określają przemoc psychiczną jako następujące zachowania:
– zadawanie cierpień psychicznych poprzez kontrolowanie i ograniczanie kontaktów ofiary z przyjaciółmi, szkołą i miejscem pracy;
– przymusowa izolacja i uwiązanie,
– zmuszanie do oglądania obrazów i aktów przemocy;
– zastraszanie, grożenie wyrządzeniem krzywdy fizycznej zarówno bliskiej osobie, jak i innym;
– stosowanie pogróżek, szantażu, gróźb popełnienia samobójstwa, ciągłe niepokojenie,
znęcanie się nad zwierzętami i niszczenie prywatnej własności.

Zachowania, które ze względu na swoje konsekwencje są maltretowaniem psychicznym, bardzo często są społecznie akceptowane, wkomponowywane w niewłaściwie pojętą rolę rodzica, opiekuna dziecka. Są także trudne do zdefiniowania, czasami bardzo subtelne i nieczytelne dla osób z zewnątrz. Opiekunowie dziecka często nie uznają ich za nadużycie i nie uświadamiają sobie cierpienia dziecka.
Wiele definicji określa przemoc psychiczną jako zdarzenia powtarzające się. To istotna uwaga, gdyż dzieciom zdarzają się także przypadkowe „zranienia psychiczne” ze strony opiekunów, które mogą być nieintencjonalne i rozumiane jako działania ochronne względem dziecka.

Tekst pochodzi z artykułu Katarzyny Fenik "Diagnoza maltretowania psychicznego dziecka"