Forum Wolnych od Alkoholu

[Larwa]

Cześć wszystkim, długo myślałam nad tym, czy zarejestrować się na tej stronie, i czytając różne tematy i posty, postanowiłam się przyłączyć. Mam na imię Elżieta i mam 27 lat. Jestem, a raczej byłam, osobą współuzależnioną. Związana byłam przez dość długi czas z alkoholikiem. Szalenie przystojnym i inteligentnym Mirosławem, który chyba sam nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji. Zdarzało mu się nawet nie pamiętać gdzie i z kim był, ile razy mnie poniżył, i że w ogóle do czegokolwiek doszło. Po pewnym czasie stwierdziłam, że naprawdę mam dość, że takiej osobie nie można dać szansy, jeśli nie chce dać sobie pomóc. Od 2 lat jestem sama. Mirosław wybrał tą drogę która była dla niego wygodna. Raz w miesiącu palę na jego grobie zielony znicz. Lubił zielony.

Życie jest podłe. Ja osobiście nigdy nie lubiłam alkoholu. Wychowywałam się w pełnej rodzinie, katolickiej, gdzie alkohol spożywany był od święta, zazwyczaj był to sylwestrowy szampan. Alkoholicy mają dziwną zdolność do manipulacji drugim człowiekiem tak, że uwierzy we wszystko. Tak też było ze mną.

Kubus, życie dało Ci szansę? Zadaj sobie pytanie, zastanów się porządnie i odpowiedz. Ile razy, różne sytuacje pod wpływem alkoholu się powtarzają? I czy to życie daje szansę, czy może ktoś kto w tym życiu uczestniczy, kto poczuł się dotknięty?

Chciałabym (chociaż nie wiem czy jest sens, ale raz się żyje), spytać Was, drodzy alkoholicy. Co Wy w tym widzicie? Co to daje? Czy ni jest ważne cierpienie bliskich osób, przez Was? Nie widzicie, że pod wpływem, zamieniacie się w zupełnie innych ludzi? W kreatury, nie panujące nad swoim ciałem, zachowaniem. Po co to wszystko?

Nie wiem, czy mój post tutaj ma jakikolwiek sens, przesłanie, cokolwiek, nie wiem czy chciałam po prostu powiedzieć komuś o tym co mnie boli, ze świadomością, że mogę spotkać się z falą krytyki, nie wiem, czy sama rozumiem to co dzieje się wokół mnie. Ale mimo wszystko, z góry dziękuję tym, którzy poświęcili kilka chwil na przeczytanie tego, co tutaj wystukałam.
Życzę wszystkim miłego dnia,
Ela.

[Larwa]

Janioł, jak się wtedy czułeś? Dokładnie wtedy, kiedy już wytrzeźwiałeś i przyszedł czas na przypomnienie sobie poprzedniego dnia?

[Jędrek]

[Janioł]

[Jędrek]

[Halibut]

[kubus]

Larwa, Jest potworny kac... MORALNY - co doprowadza mnie samego do frustracji. Bo też mam wspaniałą kobietę z którą mieszkam i kiedy trzeźwieje po prostu mi wstyd za siebie i podziwiam ją. Za to że prała po mnie zaszczane łóżko za jej łzy za cierpienia. Kiedy sięgnę po ten pierwszy łyk od razu zamieniam się w innego Kubę. Nie da się tego opisać słowami. Często nie pamiętam gdzie byłem z kim i co robiłem. Tak jak napisał Janioł, kiedy sięgam po ten pierwszy łyk to potem jestem w stanie zrobić wszystko aby zdobyć kolejną butelkę.

[Jędrek]

[Janioł]

Cytat:

Czasami odpowiedź pytaniem na pytanie potrafi zmusić do zastanowienia

ulubiona skądinąd broń terapeutów

[Larwa]

Halibut, dawało strach, ból, cierpienie, niepewność, co będzie jutro. Czy po powrocie z pracy czeka na mnie fajny facet, który spyta jak minął dzień, czy też przekroczę próg mieszkania i dostanę w twarz za krzywo ustawione buty na półce.
Chodziłam do różnych ośrodków dla takich osób, dostawałam dużo propozycji, jak mu pomóc, lub jak to zakończyć. Ale bałam się. Bałam się każdego dnia. Bałam się nawet samej siebie, bo związek z tym człowiekiem kompletnie zniszczył moją psychikę.

[Larwa]

kubus, pomyślałeś, co ona może czuć, tam, w środku? Dlaczego, jak napisałeś, prała zaszczane łóżko, zamiast zostawić Cię w nim na pastwę losu? Czy warto, dla osoby, która dla Ciebie jest ważna, być potworem?

[Janioł]

[kubus]

Oczywiście że nie warto. Tylko wtedy nic innego się nie liczy dopiero na trzeźwo są wyrzuty. Niestety czasu cofnąć się nie da. Jedynie co teraz mogę zrobić to próbować naprawiać...

[Larwa]

Janioł, więc dlaczego, mimo tego uczucia wstydu, winy, pogardy dla siebie, to i tak się powtarza?

[Larwa]

kubus, próby naprawy często są cholernie ciężkie. W jaki sposób próbujesz?