Forum Wolnych od Alkoholu

[Ambiwalencja]

W Przywitalni napisałam kilka słów o sobie. A w szeregach koalkoholików chciałabym odnaleźć trochę praktycznych porad, sugestii.
On wydzwania z detoxu i prosi o moje odwiedziny, tymczasem ja w najbliższym czasie takowych nie planuje, jestem zmęczona, nie chcę. On się oburza, bo "co mi takiego zrobił, że nie chce z nim rozmawiać" - pyta. W zaledwie 4 dniu pobytu na detoksie była u niego jego mama i nasza 5 letnia córka. Nie widziała taty przeszło dwa tygodnie, w trakcie których on miał ciąg. Zaraz po nim został przyjęty do ośrodka leczenia.
Nie wiem, czy nawet jeśli zechcę - powinnam za, powiedzmy, 3 tygodnie pojechać, czy to nie zaszkodzi trwającej już wówczas terapii? On wbrew mojej postawie żywi przeświadczenie, że po odwyku przyjmę go z powrotem, chyba jest pełen nadziei, że się uda. Chyba dlatego tak chciał żebym przyjechała, bo poczuł ze traci kontrolę nade mną, wszak złożyłam pozew o alimenty, czemu wielokrotnie wyrażał sprzeciw.
Może i ze względu na dzieci, powinnam ten raz spróbować jeszcze cos posklejać, skoro nigdy wcześniej on się nie leczył. Myślę nad tym. Czy na odwyku uda im się przekonać go do uczestnictwa w AA, kontynuowania terapii poza ośrodkiem ? Jeśli nie, to chyba stratą czasu jest w ogóle rozważanie kwestii czy się uda. Piszę tutaj, bo pewnie niejedna osoba z wątku wspoluzaleznionych miała podobne rozterki i dylematy... Pozdrawiam

[Klara]

[Jacek]

[Ambiwalencja]

[pietruszka]

Utkwiło mi w pamięci, że według pewnych amerykańskich pomysłów zaleca się, by podjąć się czegoś takiego jak rekonstrukcja rodziny (czyli wspólnego zamieszkania) nie wcześniej niż po dwóch latach od podjęcia abstynencji i leczenie przez alkoholika. I w sumie, biorąc pod uwagę, moje własne doświadczenia - w tym jest pewien sens... Sama nie wspominam najlepiej tego pierwszego okresu trzeźwienia mojego Pietrucha. Szczęściem, że zajęłam się w tamtym okresie sobą, swoim zdrowieniem, bo zostałyby ze mnie pewnikiem nędzne resztki...

[Ambiwalencja]

To bardzo cenne wskazówki, wobec tego co piszecie - mimo wszystko nie powinnam zaraz po odwyku o niczym inwazyjnym decydować - jak choćby o jego powrocie do mieszkania z nami. Wiem, że w praktyce - jeśli nie będzie pić, będzie z nami spędzać większość wolnego czasu, ale chce mieć też jakąś przestrzeń dla siebie, na spotkania z moimi znajomymi, jeszcze z czasów sprzed związku, którzy przyjeżdżając do mnie choćby raz na 3 miesiące lubią rekreacyjnie napić się piwa, mimo że ja tego nie robię. Wiem że w naszej kulturze mnóstwo ludzi tak spędza czas i nie zacznę nagle szukać sobie nowych znajomych w kręgach abstynencyjnych, bo cenie sobie tych wieloletnich. Nie chce się stresować tym, że ktoś przyjeżdża do mnie i czy przypadkiem nie kupi sobie piwa czy dwóch. Przeraża mnie wizja zawężenie świata do jego osoby, bo niestety moja najbliższa rodzina i zaprzyjaźnione osoby piją małe ilości ale przy większości towarzyskich spotkań, okazji i nie wiem jak to miałoby wspólnie funkcjonować.

[szika]

cześć Ambiwalencjo...
ja Ci powiem tak: mój dom jest czysty od alkoholu... jest to jeden z najważniejszych warunków jakie postawiłam w moim domu...
teraz w Twojej sytuacji to takie trochę "gdyby babcia miała wąsy" jednakże jesli zakładasz jeszcze ewentualność bycia z Twoim mężczyzną należałoby wziąć pod uwagę jakieś rozwiązania w tej kwestii...
u mnie jest tak, że czasem gdy moje dzieci chcą sobie zrobić imprezkę z alkoholem to umawiamy się jakoś, że ja wybędę z domu... albo z kolei oni planują na wtedy gdy wiedzą że ja gdzieś wyjadę...
natomiast dla pozostałej rodziny i znajomych spotkanie bez alkoholu nie stanowi żadnego problemu, wszyscy wiedzą o co kaman i nikt się ani nie domaga, ani nie burzy..
owszem bywa, że w domu alkoholika jednak imprezki alkoholowe się odbywają i alkoholik jakoś sobie z tym radzi, jest to jednak wbrew zaleceniom terapeutycznym...

[Ambiwalencja]

Owszem, na razie to gdybanie ale jednak rzecz jest istotna. Jest jeszcze czas by się tym zaprzątać w teorii, ale mnie to interesuje w kontekście dezorganizacji życia towarzyskiego, które dopiero co zaczęłam jakoś odnawiać.
szika rozumiem założenie i znajome są mi owe zalecenia terapeutyczne, stąd moje zakłopotanie w sprawie.
Widzisz, u mnie wygląda to tak, że mieszkam w piętrowym domu jak kamiennica (z klatką schodową i osobnym pokojem z kuchnią na każdym piętrze) oprócz mnie i moich dzieci, a okazjonalnie mojego A., w pozostałych piętrach domu mieszka moja dorosła siostra z narzeczonym oraz rodzice z młodszą siostrą. Możemy się nie widywać, jeśli nie chcemy, natomiast przychodzą święta, urodziny itp. Wszyscy oni lubią pić alkohol i nie ma takiej możliwości, żeby przestali to robić na wszystkich rodzinnych imprezach, czy zwyczajnie w weekendy, ze względu na A. Za całe zaniedbanie, którego względem mnie i dzieci dopuszcza się od tylu lat mój A. moja rodzina i on, średnio się tolerują, szczególnie ten antagonizm występuje na linii mój tata - A. przy czym butna wrogość jest ze strony A. do mojego taty, chyba ze względu na moje poważanie jego zdania. A. chciałby mieć w moich oczach taką pozycję, jaką ma mój tata. Tymczasem tata potrafi swoje zdanie przemilczeć, nie okazać tego co o postępowaniu A. uważa. Jeśli wprost pytam, waży słowa by mnie nie napuszczać, podjudzać, a jedynie skłonić do ewentualnej refleksji. Bez zbędnych komentarzy, tylko merytorycznie odpowiadając w temacie.
Tak czy siak moja rodzina i A. praktycznie obchodzą się łukiem, a ja jestem między młotem a kowadłem, bo przychodzi np. sylwester, mój A. akurat ma okres niepicia, więc jest u mnie (wymusza na mnie spędzenie sylwestra z nim wzbudzaniem poczucia winy i obowiązku uczynienia tego) moja rodzina spędza czas piętro niżej, razem, moja córka chce tam być z dziadkami, ciociami, wujkiem, bo jest fajnie, a w domu nuda.
A. chce oglądać serial, bo coś trzeba robić skoro się, jak A., nie lubi sylwestra, toteż ja także mam nie lubić i nie obchodzić. A. jest pozbawiony autorytetów, wychował się bez ojca (btw alkoholika). Jest niewierzący, nie lubi świąt, nie lubi dzielenia się opłatkiem, ma krytyczny stosunek niemal do wszystkiego, tylko kiedy jeszcze pił w domu, przynosił alkohol i szedł do moich rodziców, to nic z tych rzeczy szczególnie mu nie przeszkadzało, a teraz ostentacyjnie wyraża swoje niezadowolenie i z premedytacją nie uczestniczy w rodzinnych imprezach z mojej strony.
Druga rzecz to są odwiedziny nasze u moich przyjaciół, będę musiała je odbywać sama, bo nie mogę oczekiwać, że jadąc do kogoś zaprzyjaźnionego na kilka dni, cały pobyt i nawyki podporządkuje on A. Mówię tutaj o naprawdę bliskich relacjach, zaledwie z kilkoma osobami takowe utrzymuje. Trudno mi tutaj się rozwodzić nad złożonością problemu, bo A. jest abstrahując od nałogu, dość trudną osobą i jestem w stanie stwierdzić, jak wielu trudności będzie nastręczać okiełznanie tej sprawy, choć trudno to w kilku zdaniach wyrazić.

[szika]

[Ambiwalencja]

[olga]

Kobitko ja mam rade dla Ciebie............on niech sobie trzeźwieje (bądź nie bo nie wiadomo co będzie). Ja jestem bardzo sceptyczna bo takie mam doświadczenia. Zostaw go samemu sobie dokładnie tak jak napisała moja przedmówczyni kilka postów wyżej - sam pił sam musi trzeźwieć. Ty zajmij się sobą i dziećmi. Co będzie dalej okaże się za kilkanaście miesięcy. Wtedy będzie czas na zastanawianie się jak układać relacje między soba. Teraz jest jak w powiedzeniu " Jeszcze Maciek w d..... już mu kaszkę studzą".

[pietruszka]

a w razie czego - to on ma przede wszystkim nauczyć się dbać o siebie...

[Ambiwalencja]

A mnie cholera, jak tą ćmę do ogarka cięgle ciągnie ku sabotowaniu własnych celów, na ślepo, nierozsądnie. Pisałam w cudzym wątku, że wątpliwości choć czasem wskazane i pożyteczne, podstępną są bestią. Służą niejednokrotnie tylko temu, by poszukiwać oczekiwanej odpowiedzi, tak długo, aż się w końcu przytrafi. Choćby była głosem aprobaty niknącym wśród krzyku zaprzeczenia - to ją się słyszy niczym szept wprost do ucha.
Tak chyba mam z tymi odwiedzinami, choć póki co mam tylko gorycz i złość w sobie, zatrzymuję się intuicyjnie nad tymi głosami, które pobrzmiewają o zagrożeniu wynikającym z porzucenia osoby, która u progu leczenia stawia sobie nas jako filar motywacji do życia w trzeźwości. Asekuracyjnie więc próbuję się przygotować merytorycznie dla siebie samej, gdybym przed sobą wywołana do odpowiedzi wytłumaczyć miała, po co tam właściwie jadę. Na wypadek, gdybym znając siebie i swe stare zwyczaje - zechciała, uznała to za wskazane. A jednak należałoby może porzucić te myśli.

[Ambiwalencja]

Kolejną nockę zarywam siedząc na forum. Dzieci śpią smacznie, póki mały żarłok o cyca nie zawoła. W domu robi się zimno, że gile z nosa lecą. Brak ogrzewania centralnego i kuchenne piece węglowe starego typu mają to do siebie, że pomieszczenie szybko się wyziębia, a ja dziś palaczem byłam kiepskim, w piecu wygasało, bo się tu zaczytywałam w chwilach między czytaniem córce wierszyków, karmieniem, przewijaniem i piastowaniem ogólnym synka
A takie miałam ambitne zamysły, żeby wszystko dziś ogarnąć, sprzątanie, obiad, forum, palenie jak trza, nawet 3 wiadra węgla i dwa worki drewna z upiornej piwnicy na górę przydarłam, tak chciałam hajcować sprytnie, a tymczasem borem lasem zimno mnie do łóżka gna, a w telefonie forum mi się w Operze niezadowalająco wyświetla

[Jacek]