Forum Wolnych od Alkoholu

sabatka

klapsa nie dostałam ale gdybym odmówiła to by się obraziła, w niczym nie pomogła więcej ani dzieci nie pilnowała. muszę czasem jej ustąpić dla spokoju ale nie bede kłamać że mi sie to podoba i dusić w sobie emocje

milutka

Cytat:

muszę czasem jej ustąpić dla spokoju ale nie bede kłamać że mi sie to podoba i dusić w sobie emocje

Sabatko tak jak ty robisz ustępując niestety robi większość z nas jak trzeba,niestety takie jest życie.Masz rację ,że nie trzeba dusić w sobie emocji i tego nie rób ale kontroluj słowa jakich używasz do mamy tym bardziej ,że jak piszesz masz dzieci które od nas dorosłych uczą się życia i to jak Ty odnosisz się do mamy kiedyś może przełożyć się na zachowanie wobec Ciebie przy pierwszej kłótni z nimi.Dzieci szybko rosną i jak zaczną dojrzewać to wtedy się o tym przekonasz....

beata

evita

stiff

Jras4

Cytat:

milutka

pszestań na Boga .. widać Ty masz matkę a nie to coś co ja mam ...

milutka napisał/a:

Sabatko tak jak ty robisz ustępując niestety robi większość z nas

Tak własnie tak i ja robiłem i byłem w wielkim błendzie bo myślałem że kupie sobie tym choć troche pszychylnośći ... i to był wielki błond teraz otwarcie gonie od siebie i wraz lezie ..

Jras4

Jras4

stiff

Jras4

stiff

Klara

pietruszka

Wiecie co? Od jakiegoś czasu "przysłuchuję się" tej rozmowie i mam tak mieszane odczucia. Odnoszę wrażenie, że słyszę przybyszów z różnych planet, którzy próbują rozmawiać patrząc na problem relacji z własną matką przez pryzmat różnych doświadczeń, z różnych etapów życiowych, z tak skrajnie różnymi przekonaniami na temat relacji dziecko-matka, że właściwie nie ma tu szans na komunikację.

Dla mnie temat mojej mamy i moich z nią relacji jest bardzo trudny, bo niestety ma konsekwencje w teraźniejszości. Ot chociażby nie mam dzieci... bo uważałam, że powielę dokładnie jej wzorce, nie wierzyłam, że mogę być dobrą matką. I to jest mój mały osobisty dramat. Ale dzisiaj sobie myślę, że ot... pewnie tak miało być. No na terapię poszłam zbyt późno, a bez tego co dzisiaj mam w głowie byłabym złą matką.

Wiecie, że na początku terapii byłam jeszcze święcie przekonana, że bicie dzieci to wcale nie jest zła metoda wychowawcza. Sama byłam tak wychowana i nie mogłam się nadziwić, że mój brat próbuje wychować swoje bez bicia, klapsa. :oops:

I właśnie tak ofiara zamienia się w kata. Więc dobrze, że nie mam dzieci.

Ale ja już wybaczyłam... i chyba właśnie wtedy "poczułam" się dorosła, odpowiedzialna i samodzielna. Ale to był bardzo trudny czas dla mnie, kiedy sobie to wszystko porządkowałam w sobie. Wpierw musiałam przejść też przez gniew, złość, poczucie krzywdy.

Relacja z matką jest bardzo intymną relacją, każdy przeżywa to na pewno inaczej. Ja do uporządkowania tego tego chaosu, potrzebowałam terapii, ale dzisiaj cieszę się, ze te szufladki już właściwie zamknięte. Nie wyłazi już z nich nic z przeszłości, mogę zająć się tym, co dzisiaj.

beata

pietruszka

nie... ja akurat większość tych rzeczy przepracowałam na indywidualnej terapii współuzależnienia. Moja pani psycholog szybko mnie wzięła w obroty, albo to ja się dałam

Taki miałam indywidualny tok leczenia

A ponieważ było to bardzo absorbujące psychicznie to w tym czasie mój M. sobie spokojnie trzeźwiał (przynajmniej mu nie przeszkadzałam;)
No i dużo mi takich "perełek" wychodziło w pracy nad uczuciami, nad złością, nad poczuciem wartości,itd...