Forum Wolnych od Alkoholu

Janek

witam cie Malgosiu ja mysle ze powinnas zastanowic sie nad terapia tam nie gryza ale pomoga jak tylko bedziesz chciala. ?????????????

artek

Małgosiu , Nie czuję się upoważniony do dawania rad , gdyż sam ich potrzebuję . Chciałbym jednak przedstawić sposób określenia , czy jest problem czy nie , jaki przedstawił muzyk Irek DUDEK . Otóż jeśli przez alkohol spożyty przez Ciebie masz incydent w pracy , w domu lub z policją np. drogową . To już czas bić na alarm . U mnie występowały oczywiście wielokrotnie wszystkie trzy. Trzymaj się .

Małgoś

Yuraa, dzięki za wydzielenie tego wątku. A tak na marginesie duży buziak ode mnie, bo to dzięki Tobie znalazłam się tutaj (wyszperałam w Twoim innym profilu adres

)

A wracając do tematu...rzeczywiście czuję się jeszcze daleko od dna, a jednak dzięki obserwacjom siebie samej i czuję że coś jest już nie tak. Rzeczywiście wypicie niewielkiej ilości alko wprawia mnie w san, w którym kiedyś potrafiłam bywać zupełnie trzeźwa. Teraz nie potrafię! Pamiętam z jakim obrzydzeniem piłam pierwsze alkohole, nie smakowały mi, a zakręcenia "po" wręcz nie znosiłam! Ale przecież dorosły człowiek musi od czasu do czasu wypić.

No bo jak to, impreza bez %?! To chore, ale jakoś się zmuszałam... Aż mi się spodobało... Kiedyś uniknęłam ćpania, nie kręciły mnie twarde narkotyki, ten san przymulenia lub odwrotnie nadmiernego pobudzenia nie odpowiadał mi. Moja pierwsza miłość zaćpał się, to podziałało na mnie jak wiadro zimnej wody i zerwałam całkowicie kontakty. To była jedna z najtragiczniejszych sytuacji w moim życiu a zarazem chyba ratująca życie mi. Ale alko jest dostępny wszędzie i niestety polubiłam to lekkie sponiewieranie. Nigdy nie odczułam negatywów picia, może poza żalem finansowym gdy zamiast kupić coś dzieciakom wolałam wydać na siebie. Jednak czytając Wasze historie widzę, że tak naprawdę niewiele trzeba by stracić więcej, gdy traci się całkowicie kontrolę nad swoim życiem. I tego cholernie sie boję, bo wiem, że mam jakieś predyspozycje do uzależnień.

Piszcie proszę o sobie, jak to wyglądało, czy też zastanawialiście się nad sobą?
Kurcze, mam nadzieję, że odnajdę na nowo swoją całkowicie trzeźwą ścieżkę. Chyba powinnam pogadać z jakimś terapeutą bo potrzebne mi konkretne wskazówki co i jak robić by nie zbaczać...

artek

U mnie standardowo. Niskie poczucie własnej wartości, potem koledzy zakrapiane imprezki . Akceptacja stanu "po drinku".Żona ,dziecko . Oszukiwanie wszystkich ,że przecież ja nie piję więcej ani częściej. Kłopoty w pracy awantury w domu , policja , prawo jazdy . Prawie rozwód. Zaszywanie się co roku, potem już co pół. Strach w domu bo znowu będzie picie, wszywka się kończy. I tak w kółko.
Zaręczam Ci , że też się zastanawiałem , też myślałem . Byłem przekonany ,że ja nie piję więcej niż inni ,to tylko żona się czepia . Wypijałem 2lub3 piwka ,w domu już gadanie , to wracałem dolać do pełna ,niby na złość. Rozmyślałem ,że nikt mnie nie rozumie ,użalałem się nad sobą i na te smutki chlup. A propos dna , to żyłem w przeświadczeniu ,że problemy z piciem to mają goście z pod sklepu , co to zaczynają dzień od czegokolwiek z % bo się trzęsą . O jaki byłem naiwny. :wysmiewacz:

pozdrawiam

pterodaktyll

Wiedźma

A ja odpowiem króciutko - zaczęłam zastanawiać się nad sobą w wieku 28 lat,
kiedy to moje picie zaczęło mocno przeszkadzać mi w życiu. I moim bliskim także.
No i tak się zastanawiałam, zastanawiałam, aż skończyłam 46 lat.
Wtedy poszłam na terapię i przestałam pić. Zdecydowanie szkoda czasu na zastanawianie się.
Zamiast się zastanawiać, lepiej działać.

jal

Małgosiu
Jesteś na dobrej drodze do podjęcia decyzji o nie piciu - tylko usprawiedliwiaj się dalej i "rób swoje".
Ja też byłem tylko smakoszem a piłem tylko wtedy kiedy chciałem - a że po kilku latach chciałem codziennie i coraz więcej to stało się to co stało...

PD - janusz

Małgoś

Nie mogę ostatnio zbyt często zaglądać do kompa i niecierpliwię się okropnie

Czytając Was widzę wiele ostrzeżeń, każdy oszukiwał się raczej dłużej niż krócej, a podjęcie decyzji o leczeniu wynikało chyba z totalnego zmęczenia, czyli dna (?)
Nie chcę ponieść tylu strat, chcę utrzymać normalne życie i zdaję sobie sprawę że może być niewesoło jeśli nie zadziałam odpowiednio.

Wiecie co? Cieszę się że tu trafiłam... niby to tylko forum, ale jak wiele już mi dało wiem tylko ja...

evita

Małgoś

Klara

Małgoś, życie bez alkoholu jest TEŻ NORMALNYM ŻYCIEM! :tak:

Małgoś

Klara

Forum Dekadencja :wysmiewacz:

Tomek

O jest fajniej, z dnia na dzień bez alkoholu doba liczy coraz więcej godzin,

,
wcześniej jakoś ograniczała się do 8 - 12 godzin.