Forum Wolnych od Alkoholu

Flandria

niedawno znalazłam artykuł zamieszczony przez Migotkę o przemocy kobiet wobec mężczyzn. Tak z ciekawości kliknęłam ...

Cytat:

- Mężczyźni najczęściej skarżą się na przemoc psychiczną - mówi Lidia Gadomska. Różnego typu dręczenie, pozbawianie czegoś, szantażowanie, patologiczną zazdrość ze strony partnerek.

W powszechnej opinii taki rodzaj przemocy nie jest tak naganny, jak bicie czy inne formy fizycznego znęcania się. Piotr Antoniak zauważa jednak, że jest to nieprawda:

- Dla mnie ekspertami w tej materii nie są badania czy psycholodzy, ale osoby, które doświadczyły przemocy psychicznej. Wiele razy słyszałem od kobiet czy mężczyzn, że przemoc psychiczna może ranić bardziej niż fizyczna. Nie ma powodu, by im nie wierzyć. Tym bardziej, że przemoc fizyczna daje namacalne ślady, ale psychiczna nie - otoczenie nie odczytuje sygnałów, nie wie, że komuś dzieje się krzywda.

Cytat:

Syndrom maltretowanego mężczyzny jest związany z posttraumatycznym syndromem zaburzeń psychicznych - uzupełnia tę wypowiedź Lidia Gadomska. - Dają one takie objawy, jak nadmierne odtwarzanie traumy, unikanie wspomnień, depresja, zaburzenia lekowe, zaburzenia w relacjach z innymi ludźmi. Syndrom maltretowanego mężczyzny jest odmianą PTSD. Z byciem wieloletnią ofiarą przemocy łączy się też syndrom wyuczonej bezradności. Ofiara często konfrontuje się z brakiem wpływu na własne życie, naruszeniem swoich granic, a to sprawia, że czuje się bardzo bezradna w życiu i przestaje wierzyć w możliwość zmiany.

no i okazało się, że znalazłam artykuł ... o mnie

Może to idiotycznie brzmi, bo nie jestem mężczyzną....
Byłam przez 8 lat związku (i w sumie 2 lata po jego zakończeniu) ofiarą przemocy psychicznej. Nikt mnie nie bił, nikt nie robił mi fizycznie żadnej krzywdy, byłam "tylko" poniżana, odtrącana, znienawidzona. Trwałam w tym związku, bo sprawcą tych zachowań nie był mój facet, ale jego rodzina. Właściwie jedyne, co mogę mu zarzucić to to, że mimo, że byłam ciągle na skraju załamania nerwowego - on upierał się, żebyśmy z nimi mieszkali. Próbowałam to wielokrotnie zakończyć, ale były błagania, żebym tego nie robiła. Osoby z mojego otoczenia (głównie rodzina) nie potrafiły zrozumieć o co mi chodzi. Przecież nie pije i nie bije, jest miły, czuły itd.

Kiedy czytam listę objawów PTSD to wiem, że to o mnie. Moi znajomi mają już dość, że ciągle opowiadam o ex'ie (zerwaliśmy 4 lata temu!) a dla mnie to nadal temat niesamowicie ważny. Nie potrafię go zamknąć. Depresja, poczucie totalnej bezradności - pamiętam jak terapeutka tłumaczyła mi, że jeśli ma się jakiś problem to trzeba po prostu wziąć się za jego rozwiązanie i podała przykład że jeśli podłoga jest brudna i jej to nie pasuje, to ona po prostu bierze szmatę i ją myje. Patrzyłam na nią jakby mi recytowała niezrozumiałą zasadę fizyki kwantowej, a później mówiłam "no ok, ale jak ja mam umyć tą podłogę, skoro jestem na wojnie i ciągle ktoś do mnie strzela albo mnie bombarduje?". Ciągłe, nieustające poczucie zagrożenia.
A ja byłam "tyko" poniżana ..., "tylko" nie liczono się z moim zdaniem, "tylko" nie byłam ważna ...
szlag

Flandria

tak sobie siedzę i myślę
czy to nie jest prawdziwe ku***stwo ? patrzeć jak kobieta płacze i nic z tym nie zrobić ?
na rok przed nazym rozstaniem mieliśmy dziwną rozmowę z jego bratem i bratową - stawiali wobec nas dziwne żądania
po 10 minutach byłam w stanie już tylko płakać, w końcu wyszłam, bo nie wytrzymałam

od tamtego czasu jego brat był dla mnie miły, bronil mnie przed resztą "rodzinki"
a mój ex, nigdy nie zrobił nic - a często widział moje łzy

a ja widziałam w nim chrystusa stąpającego po wodzie

Flandria

przemyśleń ciąg dalszy

doszłam właśnie do wniosku, że mój ex postrzegał mnie mniej więcej tak:
ładna, brązowe oczy, miły głos, często płacze, lubi oglądać mecze siatkówki itd

na zasadzie - płaczliwość, cecha charakteru

wady - pewnie widział ich więcej, ale największa pewnie taka: ciągle mnie zostawia
i tę wadę skutecznie we mnie tępił :mgreen:

wzbudzał we mnie z tego powodu poczucie winy i to poczucie winy wykorzystywał ...
a wtedy byłam jeszcze bardziej nieszczęśliwa, więc znowu go zostawiałam ...

ale ze mnie wredna suka ! :wysmiewacz:

Flandria

sorki, że to wszystko wypisuję, ale mam ochotę to z siebie gdzieś wyrzucić

evita

Flandro przeczytałam wszystko od dechy do dechy i ... rozumiem bardzo twoje rozgoryczenie a jednocześnie zastanawia mnie dlaczego ciebie aż tak bardzo bardzo mocno ta krzywda trzyma przez tyle lat ? pomimo terapii ? pomimo zmian jakie wprowadziłaś w swoje zycie ? a co gorsza pomimo tego, że wiesz w czym problem i że w zasadzie wiesz też jak go zwalczać, jak dojść do równowagi psychicznej i ... nic :bezradny:

Czy to wynika z niskiej odporności psychicznej ? I co takiego ONI ci zrobili doprowadzając cię do takiego stanu :uoee:

anakonda

Ale tak wszystkie winy zrzucac na jedna biedna osobe faktycznie "chrystus"

Flandria

anakonda

biedaczysko :buziak:

Flandria

dzięki Anakonda :buzki:

evita

Flandria

evita

Tomoe

Jeszcze tylko słówko z mojej strony:
Kobieta, która wyszła z przemocowego domu, cierpi na "syndrom ofiary".
I przez całe życie będzie szukała prześladowców.

Złych mężczyzn, złych terapeutów... itepe...

A potem całymi latami będzie w sobie hodowała złość i urazy, będzie je w sobie wręcz pielęgnowała.
Po co?
Żeby ciągle czuć się pokrzywdzoną.

Oj, Flandro, ja ci życzę, żebyś ty naprawdę wreszcie trafiła "w dobre ręce".

Flandria

wymyśliłam se nazwę dla "swojego syndromu"

Kobieta kochana za bardzo :wysmiewacz:

wiem, że bez sensu, ale fajnie brzmi

Masakra

Znajdz Ty se chlopa, niech Cie wymeczy w lozku to Ci przejdzie- najlepsza terapia. Masz podobnie do mnie. Za duzo mysli, rozgrzebywania, analizowania. Slowem za duzo autodestrukcji. Kazdy problem budzi wiele pytan a te z kolei nastepne i nastepne. W koncu jestes w takim labiryncie, ze sama nie wiesz czego chcesz, wiesz tylko, ze Ci zle