Forum Wolnych od Alkoholu

[Conradus78]

Zacznę być może nieco niekonwencjonalnie, bo zazwyczaj zaczynam od opisania pojęcia, którym zamierzam się posługiwać. Dziś jednak chcę zacząć nieco inaczej. Tym bowiem, jak rozumiem i odczuwam wdzięczność zajmę się może kiedy indziej. Dziś dziś jednak chcę rozpocząć od kilku spraw za które jestem wdzięczny. Zapewne będą one ani nie poukładane chronologicznie, ani wagowo, ani też nie będą miały jakiegokolwiek innego porządku. Chcę jednak podzielić się wdzięcznością za to, co akurat przychodzi mi w pamięć i w serce.

Jestem wdzięczny za ultimatum mi postawione, w którym miałem wybór: albo idę się leczyć, albo mam wynosić się z domu. Bez tego nie pisałbym prawdopodobnie tego, co teraz piszę.

Jestem wdzięczny za pytanie: „Pani Konradzie, po co Pan przyszedł?“ To pytanie było pierwszym w którym de facto zapytano mnie, czego ja tak na prawdę chcę.

Jestem wdzięczny za to, że pozwolono mi kontynuować studia, mimo tego, że w zasadzie mogłem zostać wywalony na zbitą twarz. To szansa, którą mi dano i udało mi się osiągnąć to, że nie zawiodłem - siebie i innych.

Jestem wdzięczny za mój drugi mityng w życiu, na którym druga i piąta rocznica zdrowienia wówczas wydawały mi się czymś nieosiągalnym. Ciepło jednak tego mityngu zatrzymało mnie we wspólnocie.

Jestem wdzięczny trzem muszkieterom, którzy poświęcali mi swój czas. Ludzie ci zdecydowali się zrobić mi z mózgu fasolę, a dzięki czemu mój sposób myślenia i odczuwania zaczął się zmieniać.

Jestem wdzięczny za to, że pozwolono mi poprowadzić mityng. Byłem osobą całkowecie pozbawioną zaufania, jak i osobą pozbawioną umiejętności ufania. Tymczasem okazano mi zaufanie.

Jestem wdzięczny za rozmowy ze studentami z roku. Pytano mnie, jak pewne rzeczy widzę. Pokazano mi, że nie jestem bezwartościowy i liczono się z moim zdaniem.

Jestem wdzięczny za prośby o pomoc przy domu, w którym mieszkają moi bliscy. Okazało się, że potrafię pracować i potrafię czasem coś zasadnego powiedzieć.

Jestem wdzięczny za pracę. Pracuję wskazując innym drogę, kształtując ich światopogląd i sposób postrzegania rzeczywistości, a także wzbogacając ich o cenną umiejętność. Przez pracę uczę się pokory, której przecież tak wiele mi brakuje.

Jestem wdzięczny za wydarzenie, które obudziło we mnie uczucie wdzięczności. Jestem wdzięczny, że chciano słuchać, kiedy próbowałem wykrzesać dźwięki z instrumentu, który na pewien czas został przeze mnie zapomniany.

Jestem wdzięczny z smsy, które dostaję. Widzę, że inni chcą ze mną rozmawiać i nieobce im jest to co myślę i czuję.

Jestem wdzięczny za to, że są ludzie, którzy ryzykując sporo otwierają mi oczy na sprawy, które postrzegam w wybranych przeze mnie barwach, a barwy te nie zawsze są rzeczywiste.

Jestem wdzięczny za tych, którzy ze mną polemizują. Ci ludzie pomagają mi wyzwalać się z kanonów ortodoksyjnego myślenia.

Jestem wdzięczny za tych, którzy się ze mną zgadzają. Potrzebuję bowiem dobrego słowa w tym samym kierunku w którym zmierzam.

To be continued...

[Flandria]

[Conradus78]

A kto powiedział, że nie zdarza mi się podziękować im osobiście. Owszem zdarza się, choć przyznaję, że nie zawsze. A Twoje pytanie też jest kolejnym, malutkim - żebyś nie popadła w samouwielbienie - powodem do wdzięczności. Istotnie, może powinienem częściej używać słowa dziękuję. Choć warto też pamiętać, że podziękowanie, a wdzięczność, to nie do końca to samo. Czasem mimo ogromnej wdzięczności, podziękowanie nie zawsze jest możliwe. Ale dziękuję.

[stiff]

[ZbOlo]

[Tomek]

no...

[Jacek]

[jal]

Następne mogą też być niczego sobie... jeśli na to sobie pozwolę.

PD - janusz

[Tomoe]

[ZbOlo]

[Flandria]

Byłam jakiś czas temu na wykładach Jerzego Kołodzieja, na których zadawał nam takie różne "zadania domowe".
Jednym z nich było dziękowanie za to, co nam się "należy". Za te wszystkie różne rzeczy, które dostajemy na codzień i które wydają nam się oczywiste. Jedno małe słowo "dziękuję" a potrafi zdziałać cuda w relacjach

[pietruszka]

Dziękuję Konrad za przypomnienie o wdzięczności. Bardzo mi to potrzebne dzisiaj, tu i teraz.
Akurat mam trochę trudny czas, związany z nową pracą i już prawie pogrążyłam sie w zamartwianiu się, użalaniu się, niepokoju, no i tak sobie uważnie przeczytałam twoją listę. Moja lista wdzięczności gdzieś tam leży na dnie szufladzie z czasów mojej intensywnej pracy na terapii współuzależnienia. Pewnie czas ją odkopać i uzupełnić.

Kiedy w moim sercu jest wdzięczność, nie ma miejsca na niepokój, lęk, rozgoryczenie, zniechęcenie. Myślę, że te uczucia się wzajemnie wykluczają. Kiedy myślę o tysiącu spraw, nawet tych najbłahszych, codziennych, za które mogę być wdzięczna, to wszelkie troski znikają, stają się mało ważne, mam w sobie spokój i energię do działania.

[Urszula]

Conradus, po przeczytaniu Twojego tekstu o wdzięczności, pomyślałam coś cholernie głupiego, ale chyba prawdziwego.
Pomyślałam, że ja też powinnam być bardzo wdzięczna tej zołzie, która podunęła mi w pracy alkohol i zawiadomiła ochronę budynku, że sprzątaczka jest pod wpływem...
Gdybym wtedy nie wyleciała z roboty na zbity ryj, pewnie piłabym do tej pory. Tak jak piłam przez 30 lat - cichaczem, w domku, w samotności, nie upijając się, ale uzależniając się coraz bardziej. I nic bym z tym nie robiła!
Kopniak w tyłek i twarde lądowanie twarzą na glebie uświadomiło mi problem i zmusiło do podjęcia terapii.
Fakt, utrata pracy bardzo mocno skomplikowała mi życie (głównie finansowo, co pociągnęło za sobą i inne konsekwencje), ale powinnam chyba być wdzięczna również z tego powodu, że jednak nie była to praca dla mnie.
Po kilku miesiącach niesamowitej harówki rozsypał mi się (dosłownie!) łokieć prawej kończyny, zaczęły się bóle kręgosłupa i wychudłam na skwarek. Jeszcze rok, dwa takiego zapieprzu i być może wylądowałabym na wózku inwalidzkim.
Pewnie więc dobrze się stało, jak się stało...
A nawiasem mówiąc, ta przebiegła żmija chcąca zająć moje miejsce, niczego nie osiągnęła częstując mnie koniakiem. Na stały etat nie została przyjęta, w dalszym ciągu pracuje tylko na godziny i "na skoczka", tzn. wzywają ją do pracy tylko wtedy, gdy trzeba "zapchać dziurę", kiedy ktoś ze sprzątaczy zachoruje, albo idzie na urlop.
Przez pewien czas odczuwałam coś w rodzaju Schadenfreude pod jej adresem, teraz doszłam do wniosku, że w sumie, to mi jej żal. Tyle zachodu na nic!
A ja? Ja - tracąc zyskałam!!!
Zyskałam chęć wyrwania się z nałogu i to jest już powód do wdzięczności.

[kkk]

[jolkajolka]

A ja jestem wdzięczna mojej byłej szefowej,która dała mi ultimatum: albo pójdę się leczyć,albo wylecę z roboty po 20 latach pracy. Wtedy byłam na nią wściekła,a po dłuższym czasie,kiedy przypadkiem ją spotkałam,szczerze jej podziękowałam. Dzięki nie nadal pracuję,a może i zyję...