Forum Wolnych od Alkoholu

[neverever]

Cześć. To mój pierwszy post. Znalazłam to forum wczoraj szukając odpowiedzi na nurtujące mnie pytania i problem, jaki dotknął mnie osobiście. Wcześniej - mam wrażenie - patrzyłam na to wszystko przez szybkę, bo udawało mi się utrzymać jako taki dystans, a sytuacja nie była aż tak tragiczna. Dziś boję się, że wpadłam we współuzależnienie, bo przygniatają mnie wyrzuty sumienia. Od czego powinnam zacząć tę opowieść?

Mam 32 lata, pełną rodzinę, własne mieszkanie i raczej udane małżeństwo, choć totalnie zepsute dzieciństwo i wczesną dorosłość. Mieszkamy z mężem poza miastem, w którym żyje moja matka i brat. Oboje pijący. Oboje z problemem. Oboje go wypierają i nie chcą się leczyć.

Relacje z matką nigdy nie były dobre. Dom był problemowy, choć w dzieciństwie nie widziałam nadużywania alkoholu - była za to toksyczna atmosfera, wieczne kłótnie i obwinianie mnie - dziecka - za błędy dorosłych. Moja matka nigdy nie poukładała sobie życia. Rozwiodła się i związała z kobietą nadużywającą alkoholu i uzależnioną od narkotyków. Ja w wieku 12 lat trafiłam pod opiekę babci (uciekłam z domu, ponieważ matka stosowała przemoc). Zawsze czułam się gorsza, niepełna, odrzucona i winna, potrzebowałam akceptacji i miałam aspiracje, a jednocześnie bałam się podejmować kroki, by je realizować. Szybko traciłam wiarę w siebie. Dziś wiem, że to DDA. Wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy.

Do rodzinnego domu na skutek komplikacji w nastoletnim życiu musiałam wrócić mając niecałe 18 lat. Wytrzymałam kilka tygodni, po czym matka wyrzuciła mnie sprowadzając nową kobietę. Mniej więcej w ten okres to czas, w którym przypominam sobie pierwsze sygnały ostrzegawcze - czteropak piwa pod stołem, puszki w koszu na śmieci, wieczorne przesiadywanie matki ze szklanką. Nasz kontakt zawsze był zaburzony i nieprzyjemny, nie dostawałam od matki wsparcia tylko pretensje, nosiłam w sobie dużo urazy, buty i dumy, która nie pozwalała mi na nawiązywanie z nią kontaktów. Wyjechałam do miasta na drugim końcu Polski i zaczęłam budować swoje życie - trochę jak domek z kart.

Z kontaktów nie zrezygnowała jednak matka. Zatruwała mnie nawet telefonicznie powtarzając to, co chyba każdy z podobnym problemem słyszał: do niczego się nie nadaję, zniszczyłam jej życie, jestem wyrodna, jestem nic nie warta.

W międzyczasie rodzinny dom został sprzedany a moja matka odeszła razem z bratem i nowa kobietą. Wynajmowali małe mieszkanko i żyli tak przez kilka lat. Nie widziałam ich codzienności. Nie wiedziałam, że alkohol już wtedy stopniowo wyżerał moją matkę, a dorastający brat zaczynał powielać jej schematy. Matka jednak pracowała, była aktywna, rozrywkowa, a jednocześnie autorytarna wobec otoczenia. Dusza towarzystwa. Kryła się z piciem. Publicznie przedstawiała mnie w bardzo złym świetle - mówiła ludziom, że uciekłam z domu za facetem, choć uciekłam bo mnie biła i znęcała się nade mną psychicznie. Babcia przyjęła w tym postawę wycofaną - nie prostowała jej myślenia. Zostałam w świadomości rodziny opisana jako prostytutka i człowiek zmarnowany. Straciłam z nimi głębszy kontakt.

Sprawa zmieniła się, kiedy wróciłam do rodzinnego miasta. Wtedy perypetie i problemy matki zaczęły mnie dotykać. Rozstała się z jedną kobietą, związała z inną - uzależnioną od alkoholu, agresywną. W międzyczasie wykupiła mieszkanie po babci - na kredyt.

Mieszkając z nią w jednym mieście wiedziałam już, że to był błąd. Wydzwaniała po nocach żeby jechać gdzieś po jej kobietę albo po nią, często z płaczem i pijana. Odbierałam jej partnerkę z izby wytrzeźwień. Jechałam na każde zawołanie. O 4 nad ranem wpuszczałam do mieszkania młodszego brata - w samych piżamach. Prowadząc go do mieszkania matki zastawałam je obie pijane, nagie, wymiotujące, awanturujące się albo całkiem nieprzytomne. Z czasem się trochę odcięłam - każda następna awantura, którą wszczynała lekko mnie odsuwała. W wyjściu z dołka pomógł mi mąż. Kupiliśmy mieszkanie, wyprowadziliśmy się. Rodzina na krótko spięła się i pogodziła, bo brałam ślub. Matka w tym czasie była już mocno uzależniona, a brat wpadał już w szpony nałogu. Nie chciałam brać w tym udziału.

Poważniejsze problemy zaczęły się 3 lata temu. Okazało się, że matka od wielu lat zaniedbywała pracę - brała L4 na kolejne wymyślone choroby i schorzenia, a potem nie brała leków tylko zamykała się w mieszkaniu i piła. W międzyczasie zmarła babcia i matka sprzedała jej mieszkanie jednocześnie nie mając własnego.

W 3 lata przepiła pieniądze, nie kupiła niczego innego, nie zabezpieczyła się w żaden sposób. Jej choroba dotknęła mnie osobiscie w chwili, kiedy wyrzuciła mojego brata i musiałam przyjąć go do siebie w poczuciu, ze to brat - musze mu pomóc. I to poczucie "musze pomóc" ciągnie się nadal, teraz rozwleczone także na nią. Brat mieszkał u mnie pół roku. Wtedy zauważyłam jak duży ma problem, ale nie dał się namówić na leczenie. Fakt, że nie zgodziłam się na alkohol w domu był dla niego niewygodny, więc wrócił do matki. I pili oboje.

W tym czasie matka podupadła na zdrowiu. Ostatnie 2 lata spędziła w łóżku - na zasiłkach z zusu itd. Piła. Wątroba siadła. Nie może chodzić (po piwo może, ale odstawia cyrki), schudła ze 30 kilo, nie jadła. Fizycznie jest totalnie wyniszczona. Obecnie są w sytuacji, kiedy lada moment mogą ich wyrzucić z mieszkania. Ona już nie ma żadnych dochodów, jemu nie starcza to co zarabia na utrzymanie siebie, mieszkania i matki. Nie ma kasy po paru dniach od wypłaty. Mają już długi. Zapożyczają się. Od jakiegoś czasu matka wydzwaniała, że poda mnie o alimenty. Potem płakała i błagała o pomoc. Uległam. Wzięłam ja do siebie z warunkiem, że może zostać jeśli podejmie terapię. Wytrzymała tydzień, po czym w trakcie wizyty w opiece społecznej urządziła awanturę, ze ona nie da się zamknąć w szpitalu, że robimy z niej wariata, że ona nie pije tylko chora jest. Powtórzyłam, może zostać jeśli będzie się leczyć. Jeśli nie - drzwi w jedną stronę.

Fizycznie jest wyniszczona, na skraju. Wyniki ma złe. Ma zaniki pamięci i urojenia, konfabuluje i manipuluje. Skonfrontowana z problemem uniosła się dumą i kazała odwieźć na mieszkanie, z którego za chwilę ją wyrzucą. Zrobili z niego melinę. Nie zapłacili. W nocy znowu dzwoniła błagając o pomoc, że ona nie może tam zostać. ja nie mogę jej wziąć bez leczenia, mam dwoje dzieci, nie chce dla nich takiego otoczenia. Nie stac mnie i nie chce jednocześnie jej utrzymywać. Czuję złość, niechęć, bezsilność i wyrzuty sumienia. W opiece kazali złożyć w sądzie wniosek o leczenie w trybie pilnym. Boję się, że matka nie dożyje. A jednocześnie - co straszne - wiem, że odczułabym ulgę.

[pietruszka]

Witaj na forum.
Bardzo smutna ta Twoja historia i rzeczywiście traumatyzujące uwikłanie.
A jak się miewasz Ty? Czy podjęłaś terapię współuzależnienia lub DDA? Alanon?
Może też przydałaby się konsultacja z prawnikiem, jak zabezpieczyć się przed ewentualnym złożeniem wniosku o alimenty przez matkę i zabezpieczenie się przed jej i brata długami?
Jakie wsparcie masz w mężu, reszcie rodziny, przyjaciołach (chociaż zwykle we wspóluzaleznieniu mamy tendencję do izolowania się z naszymi problemami i trzymania ich w tajemnicy - może jednak masz wsparcie kogoś w realu?)
Przytulam mocno

[neverever]

Cześć.

Dziś już o wiele spokojniej, niż wczoraj. Mam swoje sposoby na stres, trochę uciekam w muzykę. O tym, że powinnam zacząć terapię jak najszybciej już wiem. W poniedziałek zamierzam złożyć wniosek do sądu o leczenie matki, i jednocześnie nawiązać kontakt z najbliższa grupą wsparcia. Wiem, że to dopiero początek drogi, że horror zacznie się dopiero jak do matki dotrze, że nie rzucam słów na wiatr i rzeczywiście zamierzam wysłać ja na leczenie. Trochę boję się co będzie, jeśli się nie uda. Mama potrafi się doskonale maskować i zasłaniać swój stan depresją, na którą leczy się od kilkunastu lat (albo udaje, nie wiem już co jest prawdą). Stan wątroby (próba 280 przy normie 30) uzasadnia lekami. Na wszystko ma odpowiedź. Boję się, że nie zdołam w sądzie udowodnić co się dzieje.

O alimenty się nie martwię aż tak, bo już dowiadywałam się u prawnika co i jak. Z jego słów wynika, ze skoro mam popadła w niedostatek z własnej winy (sprzedaż mieszkania) to sąd nie powinien się przychylić do wniosku.

Mam duże wsparcie. Moje najbliższe otoczenie, teściowie, rodzina i przyjaciele znają moją sytuację. Jestem człowiekiem, który trzyma blisko niewielu ludzi, ale są to relacje wieloletnie i wiem, że mogę na nich polegać. Czasami tylko nosi mnie od środka i czuję, że musze coś z siebie wyrzucić, ale nie chcę kolejny raz drapać tematu, który znają od podszewki. Myślę, że Alanon pomoże mi przede wszystkim zerwać to emocjonalne, obciążające poczucie powinności. Mam ciągle tendencje do myślenia, że "przecież to moja matka" i niepotrzebnie myślę o sobie jak o złym człowieku. Rozumiem, że nie mogę brać jej do domu bo to tak, jakbym postawiła przed nią puszkę piwa. Ale to nie zmienia tego, że czuję się z tym kiepsko, jakbym robiła jej krzywdę, choć powinno być na odwrót.

[pietruszka]

[Klara]

Witaj Neverever