Forum Wolnych od Alkoholu

[smokooka]

Hej Luana.

[luana]

[luana]

[smokooka]

Tak Luana - zdrowa jestem dziękuję

[Maciejka]

[luana]

Rozwodze sie !!

Podjelam decyzje i konsekwetnie ja realizuje. Bylam juz u prawniczki, u ktorej bylam tez
W 2012 roku. Ale oczywiscie wtedy nie dotrwalam do konca, bo... jak pamietacie wycofalam
Sie z niej szybko, bo alko ... powrocil na rodzinne lono i zarzekal sie , ze nie bedzie juz chlac.
Nawet sama prawniczka usmiala sie wtedy z mojej decyzji . I usmiechnela sie tez w tym roku, mowiac, ze czekala na mnie...
Ale teraz w 2018 nie zastanawiam sie czy on przestanie chlac czy nie. Bo nie jest to juz powodem rozwodu. Rozwodze sie no wlasnie czemu?
- dla siebie?- dla formalnosci czegos, co nie istnieje juz od lat?- i co nie zaistnieje juz wiecej!
Chyba to najtrafniejsze z powodow.
Powiadomilam go o tym. Przyja to troche z zaskoczeniem, jakby zapomnial , ze jestesmy jeszcze malzenstwem. Ale nie bylo tu ani nienawisci , ani radosci. Jednak upil sie jeszcze tego samego wieczoru.
Fakt, ze od wielu lat jestesmy w separacji, w kazdej kwesti zgodni-to droga do celu bedzie dosc latwa.
21 sierpnia mamy termin u notariusza, ze zrzekamy sie z roszczen rentowych, materialnych i innych gesti. W ten sposob sad na podstawie takiej deklaracji wyznaczy termin rozprawy i ot! po wszystkim.
Prawnik mowil, iz do 8 tygodni powinna byc sprawa zalatwiona.

Cos czuje, ze moja przygoda w tym moim watku pt „ proba odejscia od alkoholika” powoli sie konczy.
Probowalam niecalych 6 lat by od niego odejsc. Nie odchodzilam, a bo to kochalam, a bo to dzieci, a bo to tesknilam, a bo to, a bo tamto.
Czasem mysle, ze odeszlam juz dawno, dawno temu,jak jeszcze pil, jak nie pij, jak sie wyprowadzal, jak sie wprowadzal. Jednak nie potrafie okreslic kiedy to bylo.

[pietruszka]

[luana]

Hej kochani!
Minelo znow pare lat od ostatniego mojego wpisu… tyle sie dzialo.
Moze tak szybciutko:
W 2019 kupilismy dom- moje marzenie sie w koncu spelnilo! DOM!! Moj wlasny, zaden cudzy!

Przeprowadzilam sie w rejon Dortmund/Münster. Dzieci zmienily szkole. Ja dalej jestem czynna zawodowo. Pracuje zdalnie. Obok pracy prowadze jeszcze mala dzialalnosc. Niby zyc nie umierac. A jednak cos dalej uwiera…

W 2020 roku zmarla moja mama. Czas pandemi. Czas zarazy. Nie widzialam jej wtedy ok. 8 miesiecy.
Nie znam do dzis oficjalnej przyczyny zgonu. Kiedy zabierali ja do szpitala, konczyla wlasnie kolejna lampke wina. Miala nogi jak skaly- tak twarde. Siniala na twarzy. To byl pazdziernikowy czwartek. W niedziele umarla. W dzien zmarlych
Jej maz- dziad alko ( tak pozwole sobie go nazwac) pozwolil sobie odlaczyc ja od aparatury. Nie powiadomil wczesniej nikogo. Nikogo nie spytal. Nikomu nie dal szansy na pozegnanie. Po 15-stej w niedziele zadzwonil i powiadomil nas, ze mama wlasnie odeszla. Dzien przed pogrzebem, nocowalismy w jej domu. Dziad-alko opowiadal o ostatnich miesiacach jej zycia. Chorowala na nie wydolnosc pluc. Byla podlaczona do butli z tlenem. To wiedzialam. Ale nie wiedzialam, ze przed smiercia nosila juz pampersy, miala slaba orientacje.
Potrafila godzinami siedziec w jednym miejscu i patrzec sie w jeden punkt. Byla zlosliwa, mowila czesto nie od rzyczy. Ale do konca nie moglo zabraknac ani wina ani papierosow! Tyle kontaktowala! Do konca pila! Miala brzuch jak nadety dmuchany balon.
Nie pozegnalam sie z nia. Poprostu nie wystarczylo nam czasu. Bardzo zaluje…Czesto mysle o niej. Tesknie…

No coz..

A moj byly alko dalej plynie… Juz chyba nie statkiem ale lodzia podwodna. Czekac tylko az zderzy sie z dnem, z ktorego sie juz nie wynurzy. Mamy kontakt. Czasem rzekomo odwiedza syna. Jednak on zyje juz w innym wymiarze. Mysle, ze nie moge zabronic kontaktu do dziecka. Nasz syn skonczyl 14 lat. Ma prawo wyboru. Za kazdym razem pytam czy chce dalej widywac tate ( prawie zawsze nawalonego)
Ale on bez wachania odpowiada, ze tak. Wiec co tu robic? Boli mnie dusza… mamy tak wyjatkowego chlopca. Nie mam odwagi na radykalne decyzje. Chociaz czasem mysle, ze bez niego byloby mu moze lepiej lub latwiej?
Ja w jego wieku tez wybralam kontakt do chorego ojca, czynnego alkoholika. W moim przypadku okazalo sie to tragiczne w skutkach doroslego zycia. 11 lat poswiecilam sie jako zona czlowiekowi, ktory byk moim mezem. Bo tylko takie wzorce mezczyzny znalam.I tym tez takiego faceta pokochalam i poslubilam. Cudem wyzdrowialam ze wspoluzaleznienia. Ale nie zdolalam jeszcze wyzdrowiec z choroby, jaka niesie ze soba DDA. Do dzis borykam sie z negatwnymi emocjami, demonymi dziecinstwa. Do dzis mam pustke, ktorej nie potrafie do konca wypelnic. Cos wiecznie uwiera, boli i nie chce puscic. Co robic??? Zabronic? Zerwac radykalnie kontakt?

Och fajnie bylo znow cos popisac. Pterus- stary przyjecielu licze na odzew, jak i wielu przyjaciol tutaj!

Sciskam Was mocno!!!!!

[Maciejka]

Witaj. DDA jest zaburzeniem, dysfunkcja. Jak dokucza trzeba to ptzepracowac, uleczyc i zaopiekowac sie zranionym i skrzywdzonym dzieckiem. Dac samej sobie to czego zabraklo w dziecinstwie.
Rodzice to rodzice, dziecko zawsze ich kocha jacy by nie byli.

[pterodaktyll]

[Maciejka]

O Ptero tez nic nie napisal. A ja myslalam, ze tak juz odeszlam kosmicznie od starych dysfunkcji ze nie potrafie nic mądrego napisac. Jeszcxe pojde ze dwa raxy do tej parafii co ostatnio to zaczne dromaxowac....
Na powaznie to stare, znajome bagienko jest juz tak odlegle i takie to malo znaczace z perspektywy ostatnich doswiadczen, ostatniego roku, ze az trudno uwierzyc, ze tak kiedys żylam i postępowalam.

[jal]

luana fajnie że się odezwałaś,fajnie że sobie radzisz... powodzenia

[Klara]

Luana, witaj po tak długim czasie!
Jakaś terapia by Ci się pewnie przydała, ale czy taką znajdziesz w Niemczech, a także - czy znajdziesz czas i ochotę na uczestnictwo w takiej terapii, jeśli już ją znajdziesz?

Myślę, że najważniejszą rzeczą jest to, że sobie radzisz, że okrzepłaś i jesteś pewna siebie.
A alkoholik? - oddziel się od tego!

[luana]

Oj jak sie ciesze, ze jestescie. To jakby byc znow w takim magicznym domu. Dzieki temu forum odkrylam wiele lat temu mape dalszej´´swojej drogi. O tak! tu w Niemczech nie ma jako takich terapi DDA, sa meetingi, do psychologa duze kolejki, no chyba, ze prywatnie za wielka kase. Ale chyba czas nie patrzec juz na wydatki. Blizniaki dorosle, cora opuscila niedawno rodzinne lono. Syn ma wlasne dochody. Najmlodszy jeszcze pod naszym finanowym skrzydlem. Ja prosperuje calkiem niezle. moze to ten czas? czas dla mnie? Dlawilam sie duzo czasu, ladujac negatywne emocje w siebie. ciagle ten pospiech, pogon za wszystkim. Czlowiek zyl w schemat robota. Az sie wypalil i wybuchl. 8 ostatnich lat, nowe zycie, nowy dom , nowe otoczenie. Taka euforia... Ale przeszlosci nie da sie oszukac. Mam problemy nawiazywac nowe relacje, mam niepewnosc.
Niepokoj, ze robie cos nie tak, czasem nawet calkowita desorientacje w zyciu osobistym.

Czasem mysle nawet, ze mam jakis "nawrot"

Pterus, jeszcze niczego nie oczekuje... ale szczerego zdania faceta po fachu

Jak widzi czynny zaglubiony alkoholik swoje dziecko? Co czuje?
Pytam o proste relacje, dlaczego nawet w jeden dzien nie potrafi byc dla niego trzezwy?
Skoro widzi je tylko sporadycznie. Dzieli nas 300 km, wiec relacje sa ograniczone.
Nie osmiele spytac o milosc, bo wiem, ze aökoholik kocha przedewszystkim ty jedyna, niezastapiona swoja bitelke ale czasem musi miec przeblysk... czy jak?

[luana]

Klarus, Maciejka. Ja zdecydowanie wiem , ze musze podjac terapie. Czuje juz dlugo , ze krzyczy we mnie male , bezbronne dziecko. Wrecz musze! Znam juz mowe swojej duszy. Chce chyba w koncu wykrzyczec z siebie wszystko.
Tak wiec pomyslalam, ze skoro nie mam wiele mozliwosci, musze znalezc psychologa, to pewnie potrwa chwileczke to moze zaczne jak kiedys od tego forum. Tutaj zawsze moge napisac dyskretnie, nie zaleznie od pory dnia i nocy . Nikt mnie za nic nie zlinczje, nie aresztuje.