Forum Wolnych od Alkoholu

szymon

cześć,
jak w temacie, przestałem pić trzeci raz w życiu, głeboko wierzą w to, że to ten ostatni...

jestem żonaty od 3,5 roku, mam wspaniałą, mądrą, piękną żonę, aktualnie mieszkam sam, wyprowadziłą się,

nie chodziłem na terapie grupowe, nie zamykałem się w ośrodku, zawsze prywatnie...
dlaczego? wcześniej myślałem, że nie mogę iść do jakiegoś ośrodka, straciłbym pracę, specyficzny zakład, 150 osób, ja kierownik, co by powiedzieli na wsi, co by powiedziała rodzina, otoczenie, teraz mam to gdzieś...

piłem od studiów codziennie kilka piw. w soboty nawet kilkanaście, sporadycznie coś twardszego, jak miałem urlop waliłem do bólu. dziękuję tym co wykonyją asfalt, chodniki, bruk. siódmego września wyprowadziła sie żona - wtedy to zaryłem ryjem o "asfalt" i coś zrozumiałem, jeszcze nie wiedziałem co, pobiegłem do terapełty bełkocząc - odeszła.

wcześniej byłem na terapii kwiecień/czerwiec/lipiec było super w kwietniu i czerwcu, nie piłem, myślałem że złapałem Boga z palce... ale odżyła mi du**, poczułem że jestem *j**** silny i co tam jedno piwo, za trzy dni było już pięć, później wesele, kupe wstydu żonie zrobiłem, później był urlop, póżniej był siódmy wrzesień

to że poszedłem pierwszy raz na terapię, to za namową żony, przecież taki super jestem, wykańczamy dom, mamy samochód, dobrą prace, jesteśmy szczęśliwi - a w związku horror. na zewnątrz wszystko było ok. dziękuje jej bo poznałem fajnego gościa który mi pomaga, przyjaciół nie mam (nie dziwię się), pomaga mi do tej pory.

chodziłem do niego przez miesiąc, jak odeszła żona, później wymiękłem, spotkanie z żoną, powiedziała że nie wyobraża sobie tego związku, dałe mi ultimatum rok temu że mam przestać, nie wytrzymała tego roku, tzn ja nic nie zrobiłem by jej pokazać, że coś potrafię zrobić ze sobą. i zaczeło się od nowa walenie, nie dużo ale waliłem poaździernik cały... później coś tam zaczynałem robić ale nie wychodziło, samemu jest trudno, aż do pamiętnego 20 listopada, Janusza (mój ojciec). to była sobota ale bardzo długo pracowałem, to mi dawało wtedy jakąś odskocznię, nie myślałem o piciu, wróciłem do domu około 21.00, ojciec ze szwagrem (alkoholi) byli już lekko nawaleni, polali mi kielicha. wypiłem dwa i poszedłem wziąźć prysznica, nie chciałem z nimi siedzieć, nie chciałem pic. przez te 20-30 min tak się nawalili obydwoje, no ciężko opisać. siostra nie chciałe spać z mężem to wysłała go do pokoju gdzie śpię (wcześniej ja+żona). po wypiciu tych 2 kielichów praktycznie byłem "trzeźwy". zaczęliśmy spać ze szwagrem. wtedy zrozumiałem co przechodziła moja żona przez ponad trzy lata, tego odoru nie zapomnę nigdy, wstałem z płaczem i pobiegłem wymiotować z tego bólu, zrozumienia, pokory, świadomości czy nieświadomości z tego kim jestem. wtedy powiedziałem sobie że nigdy więcej.

w następny poniedziałek pojechałem porozmawiać z moim specjalistą, "klękłem" przed życiem i powiedziałem ratuj mnie, ja chcę żyć, oddaję się Tobie, zrób tak jak uważasz, ze wszystkim się zgodzę i zaakceptuję to co mi dasz...

po dwóch miesiącach jestem tutaj, chodzę na terapię co tydzień, jestem całkowicie bezsilny wobec alkoholu, jeszcze pół roku temu trzymałem Go za palec i myślałem że wygrałem, teraz nie chcę przegrać, czuję całkowita pokorę, chcę być dobrym człowiekiem, chciałbym odzyskać siebie, żonę, rodzinę, przyjaciół

loczek - alkoholik

pterodaktyll

Marc-elus

Jacek

cześć loczek

ZbOlo

gnacik

ZbOlo

Tomek

powodzenia!
Tomasz

stanisław

Ska jaznam tą opowieść. Powodzenia mi sie udalo

szymon

na początku dziękuję wam za każde słowo,

mam też drugi problem, panicznie się boję przyszłości, jestem całkowicie sam, mieszkam z rodzicami z którymi nigdy nie miałem dobrego kontaktu, rozmawiam sporadycznie z kolegą z pracy, który wie o mnie prawie wszystko jednak nie rozumie alkoholika. tak jak wyeliminowałem miejsca, które mi przypominały o piciu, nie potrafie zapomnieć o tym co przypomina mi żonę. przed momentem rzuciłem okiem na szafę (w środku jej ubrania) dywan (ona wybrała), kwiatki na parapecie (pilnuje ich), zasłony które wybierała w ikei chyba całą wieczność, miśki miniaturowe w każdym kącie i pisać by można do 22...
codziennie szukam sobie zajęcia, sprzątam, układam ubrania co trzy dni w kostkę, segrguję dokumenty, aaa hit ostatnio w niedzielę nawet okno umyłem, chyba drugi raz w życiu. staram się pozytywnie myśleć, ale nie udaje mi sie do końca, chciałby wszytsko odmienić, cofnąć czas pstrykając palcem, mam już małe odciski na kciuku, to nie pomaga.
odpowiadam za dział w firmie, gdzie udział procentowy całkowitego obrotu to 60%, dalczego wspomniałem o tym? ponieważ ostatnio nie radzę sobie w podejmowaniu decyzji, w zarządzaniu, kierowaniu ludźmi, pytają się co jest? nie ma minuty bym nie myślał o niej...
kontra jest taka, że słyszę jej głos że to niemożliwe, nasz związek. ja nie przyjmuję tego do wiadomości, może dotrze to do mnie ja mi powie spier.alaj. nie wiem. tłumacze sobie tą nadzieję że jakby nic nie czuła do mnie to by sie nie kontakotowała ze mną, nie spotykała, nie odbierałaby telefonów, nie wiem.
w moim życiu zawsze jak miałem trudną sytuację zyciowa to prosiłem Go o to coś i zawsze to miałem, naprawdę nigdy się nie zawiodłem.
tak jak ludzie mówią niekiedy że woleli by mieszkać w szałasie, jeść suchy chleb, popijać wodą tylko żeby wrócił czy ożył - w pełni rozumiem ich stan.
nie piję dwa miesiące i zaczynam podejmować decyzje, które będą kluczowe w następnych kilku tygodniach, miesiącach, jednak ogarnia mnie ten strach... co jak nie wyjdzie? nie że sobie poradzisz, zaczniesz jeszcze raz, poprawisz, zrobisz lepiej... tylko boję się ze przyjdzie do mnie alkohol. ten "egon" który siedzi w mojej głowie toczy ze mną codziennie walkę szepcąc do ucha "piwko? jedno, poradzisz sobie" wyciągam miecz pokory i bezsilności wobec alkoholu i lekko go dźgam. uciieka na pare minut i wraca i tak wkółko. nieustanna walka, z którą radze sobie tak: dzielę sobie dzień na etapy, etapy na godziny, godziny na chwile. dziękuję jak wytrzymuję chwilę, jak przychodzi "egon" i namawia wtedy wyciągam miecz, miecz przypomina mi to co robiłem przez 10 lat, tą szarość, ta równie pochyłą.
wiem tez że po dwóch miesiącach mój umysł jest nijaki, nie potrafi optymalnie dobierać rozwiązania do danej sytuacji, a wymagania mam duże a rzeczywistośc sprowadza mnie na ziemie. nie chcę by sytuacja się powtórzyła jak to było kiedyś gdy byłem po szyję w szambie i zaczynałem kucać. teraz śmierdzę strasznie tym wszystkim, nikt mi nie potrafi odpowiedzieć kiedy przestanę cuchnąć, chociaż wiem że należy sie umyć.

hit dnia: poszedłem do sklepu na wsi gdzie nie było mnie od pół roku, potrzbowałem WD40 bo wymieniałem amortyzator. sprzedawca sprzedał i odruchowo otworzył piwo tatra mocne.
rozumiecie? pół roku tam nie byłem, przykre

loczek - alkoholik

Tomoe

ZbOlo

Marc-elus

Tomoe

szymon

cześć Tomoe