Forum Wolnych od Alkoholu

[Leniu]

Nie bardzo chciałem pisać na ten temat , ale ostatnimi dniami zaczęło mi to dokuczać.
Chodzi o moją matkę...

Odkąd nie pije (16 miesięcy) moje stosunki z nią zaczęły się pogarszać , aż doszło do tego , że od sierpnia zeszłego roku się do siebie nie odzywamy.
Mój Ś.P ojciec był alkoholikiem . W domu zawsze były awantury - wyprowadziłem się z niego na drugi dzień po ślubie o co rodzice zawsze mieli do mnie pretensje.
Po śmierci ojca piłem jeszcze ponad rok - wtedy moja matka wpadała do mnie , żeby mi zrobić awanturę , że znowu się ochlałem .

Ona zawsze "żyła" tymi awanturami. Teraz często przebywa u siostry , której mąż jest alkoholikiem. Jest osobą , która żyje z "mieszania" ludziom w ich życiu. Mojej Bestii zawsze powtarzała : zawsze wypomnij , nawet jak już długo nie będzie pił , to wypomnij. Bestia tego nie rozumiała i na szczęście nie stosuje.

Wcześniej potrafiłem zadzwonić do matki i pogodzić się z nią. Nie wiem - bolało mnie to , że z ojcem nigdy nie żyłem tak dobrze , po "koleżeńsku" a on odszedł . Czasami dzwoniłem i mówiłem Mamo ja dużo jeżdżę , nie wiadomo , czy mnie nie piep..nie jakiś tir , Ty też masz swoje lata , nie chcę już się z nikim w ten sposób rozstawać.
Było dobrze , do czasu , kiedy wymyśliła sobie jakiś powód (urojony) , żeby się ze mną pokłócić - ten czas , to przeważnie okres 2 tygodni.

W wakacje po powrocie z urlopu znowu się zaczęło . Tym razem nie zadzwoniła do mnie , tylko zaczęła opowiadać jakieś głupoty na mój temat rodzinie , znajomym. Skoczyło mi ciśnienie , fiknąłem.
Bestia wezwała pogotowie , dostałem jakieś zastrzyki , posiedzieli dość długo , aż zacząłem latać do kibelka (jakiś zastrzyk moczopędny).

Coś we mnie pękło - postanowiłem już się z tym nie zmagać .
Pojechałem do matki po 2 dniach i poprosiłem ją , żeby przestała to robić , ona powiedziała , że nie ma sobie nic do zarzucenia (znana jest w rodzinie z tego , że potrafi kłamać w żywe oczy) . Ponieważ nie spodziewałem się innej odpowiedzi powiedziałem jej , że w takim razie muszę ograniczyć z nią kontakty oraz , że jeżeli nie skończy z klepaniem głupot , to ja zacznę na nią klepać (nie umiem ).

Od tamtego czasu kilka razy słyszałem , że coś tam opowiada , ale olewałem to.

Kiedyś poruszyłem ten problem z terapeutą, to z tego co pamiętam powiedział , ze jest za wcześnie , że matka jest współuzależniona itp. No co z tego do cholery , że jest współuzależniona - ja też jestem. Żyłem z alkoholikiem pod jednym dachem przez 24 lata a mimo to potrafię żyć nie raniąc innych.

Potrafiłem żyć z dala od matki przez ponad pół roku , chociaż kiedy czegoś potrzebowała , to dzwoniła . Ale Bestia stała na straży i starała się mnie trzymać od matki z daleka.
Przyznam , że ten okres 6 miesięcy był jednym z najspokojniejszych w moim życiu, było mi z tym dobrze.
Jednak od kilku dni mam rozmyślania typu przecież nie powinno tak być , chciałbym z nią żyć jak syn z matką. Boję się tylko , że ona już się nie zmieni , podejrzewam nawet , że ona nie jest świadoma tego , że mnie rani . Czasem myślę może to jet jakaś choroba?

Nie wiem co robić - próbować , mając tą świadomość ,że mogę się po raz kolejny sparzyć , czy żyć z dala od niej lekkim bólem w środku .

Chcę poznać Wasze zdanie . Może ktoś ma podobie?
Może jest to efektem tego , że trzeźwieje i słucham co o mnie klepie.
Może to efekt tego , że nie piję i zrobiło się "nudno" dla niej a matka potrzebuje być tam , gdzie się coś dzieje?

Pzdr. Leniu

[Klara]

[pietruszka]

Leniu, rozumiem, że jest w Tobie głęboka tęsknota do takiej relacji, jaką chciałbyś, żeby łączyła Ciebie i matkę?
Myślę, że tęsknota do bycia kochanym bezwarunkowo, bez zastrzeżeń ze strony rodziców dotyczy każdego z nas bez względu na wiek.
Ja sobie te relacje przepracowałam na terapii, pozbawiłam się oczekiwań, że oni się zmienią. Paradoksalnie, kiedy skoncentrowałam się bardziej na tym, co mogę zmienić ( swoje zachowanie, myślenie, asertywność) to relacje te przestaliśmy się tak ranić nawzajem. Dzisiaj bardziej się skupiam na tym co mnie z nimi łączy, jednocześnie umiejętniej lawirując na bardziej grząskim gruncie. To nadal są dla mnie trudne relacje, ale są już mniej bolesne. Ale początki takiego "odrywania się" emocjonalnego były bardzo bolesne. Trochę trwało, zanim pozbyłam się dawnych uraz, żalu, złości, smutku, poczucia winy. Trzeba było przepracować dzieciństwo. Ale dzisiaj jestem bardziej tutaj i teraz.

[Leniu]

[szymon]

[pietruszka]

[aazazello]

Leniu,
moja sytuacja była bardzo podobna do twojej.
Zerwałem również kontakty z matką, ale po pewnym czasie dopadły mnie, rzecz oczywista, wyrzuty sumienia z tego powodu.
Musiałem coś z tym zrobić, byłem cholernie rozdarty.
Nie chciałem żyć, jak poprzednio, bo tak się nie dało, ale chciałem utrzymywać kontakty z matką.
Był to jeden z powodów, dla których wybrałem się na terapię dda.
Zadziałało

[Leniu]

[aazazello]

[milutka]

[Leniu]

[milutka]

[Tomoe]

Ojciec był alkoholikiem.
Matka była i jest współuzależniona.
Ty, Dorosłe Dziecko Alkoholika, też stałeś się alkoholikiem.
Twoja siostra, Dorosłe Dziecko Alkoholika - wyszła za mąż za alkoholika i jest współuzależniona.
Ot, czarna sztafeta pokoleń...

Tak już jest, że większość DDA w dorosłym życiu albo się uzależnia od alkoholu, albo się wiąże z uzależnionymi partnerami, albo dzieje się jedno i drugie ( jak u mnie).

Ty jesteś takim ogniwem, które jako jedyne urwało się z tego rodzinnego łańcucha. Przerwałeś tę sztafetę, nie chcesz dalej nieść "pałeczki" przekazanej ci przez ojca i matkę. Zdrowiejesz. Tobie już nie pasują - albo raczej do ciebie już przestają pasować - więzi łączące pozostałe ogniwa łańcucha i pozostałych członków sztafety.

Boli cię to?
Rozumiem. Mnie też bolało.
Ale powinno cię to cieszyć.
Bo to oznacza że zdrowiejesz.
A że to zdrowienie ma swoją cenę - cóż... Ktoś ci obiecywał że będzie łatwo?

[Leniu]

[rufio]