Forum Wolnych od Alkoholu

zuza zuza

Witajcie!
Klara mnie może pamięta, ja ją pamiętam jeszcze jako Akę.Bardzo mi pomogła, mój stary nick to żulik. To tyle na wstępie.Mój mąż nie pije prawie 2 lata,wydawało mi się , że już będzie dobrze.Kilka razy był na grupie AA, nie przeszedł żadnej terapii.Pochodzi też z rodziny, gdzie ojciec poł, szwagrowie itp.,Na początku było nieźle, przestał pić bo postawiłam sprawę na ostrzu noża, długo nie chciałam żeby wrócił, nie wpuszczałam do domu, zabrałam kluczyki od samochodu bo jeździł po pijaku.Teraz mimo, że nie pije jest bardzo źle.Jest bardzo czepliwy, ma bardzo niskie poczucie własnej wartości, każdy najmniejszy żart bierze do siebi,bardzo klnie,bardzo wydziera się na dzieci.Twierdzi,że przyczyną tych zachowań jest nasza sytuacja finansowa, wytyka mi niedbalstwo, wyciąga stare sprawy-no tragedia.Wczoraj już przegiął, wyzwał w sposób wulgarny młodszą,11-letnią córkę.Mała chciała jechać do babci i kosztem szkoły zostaje tam do końca tyg.,starsza twierdzi,że powinnam ustąpić bo takie jest życie a tato bywa dobry, dba o nią , ale często płacze.Mam dość , czuje się fatalnie w stosunku do dzieci.Powinnam być zadowolona, oboje pracujemy, kokosów nie ma ale jest dobrze starcza nawet na wakacje rodzinne i kolonie dla dzieci. Mam pracę którą kocham i osiągam w niej sukcesy, bardzo lubię pracować w domu, gotuję, sprzątam,dbam o ogród i psa.Dzieci uczą się świetnie, są chętne do pomocy i kochane.O co chodzi?!!!Ja już powiedziałam, że on nie zasłużył na rodzinę,zwyczajnie jej nie szanuje.Mamy świetne, zdrowe dzieci,własny dom,pracę,czas na hobby.Teraz tylko spokojnie żyć.On szuka problemów, a jak je znajdzie to źródło ich upatruje we mnie i cząściowo dzieciach i się na nas słownie wyżywa, jest wiecznie albo zdołowany albo agresywny.Czy dać już sobie spokój?Mam 40 lat i może jeszcze znajdę spokój?

ZbOlo

pterodaktyll

Jacek

witaj

pietruszka

Cześć Zuza Zuza? Sama abstynencja to niestety mało

A czy coś Zuzka w tym czasie zrobiłaś dla siebie?

zuza zuza

Witajcie jeszcze raz!
To,że terapia jest konieczna to ja wiem.Prawda jest taka,że przez moment chciał iść na tarapię ale nie było miejsc, a potem sprawa umarła.Teraz twierdzi,że nie pije to terapia mu niepotrzebna. Co robię dla siebie?Pracuję,czytam,podnoszę kwalifikacje i tyle.Byłam w al-anon ale ja naprawdę mam już dość terapii,ględzenia o alkoholiźmie i takich tam.Chcę wreszcie pożyć.Mój M. powinien pewnie przejść jeszcze terapię dla DDA.Doszłam chyba do ściany i muszę podjąć radykalne kroki-tak myślę.Szkoda mi tylko wyobrażeń o rodzinie,dzieci chyba też i tej całej drogi,którą przeszłam a teraz okazuje się,że to na nic.

A jeszcze znalazłam takie coś-cytat z Kahape i Dromaxa
Jak to kiedyś do mnie napisał dromax kiedy mm poszedł na terapię i przestał pić:

cyt."Dalej to jest MULTUM do zrobienia.
Po prostu ogrom!!!
Uzdrawianie małżeństwa, rodziny.
Komunikacja małżeńska ta werbalna i ta niewerbalna.
warsztaty - dialogi małżeńskie, dialog we dwoje, warsztaty komunikacji.
Rozwój DUCHOWY obojga małżonków. :-(
To se samo ne zdiela. " k.cyt.

I wiecie co?Niedobrze mi jak pomyślę,że musiałabym tym się zająć.Przecież są do diabła normalne małżeństwa, które funkcjonują bez psychologów,terapii i warsztatów. Jak już tak się wytarepiujemy to albo człowiek umrze albo już mu się odechciewa lub nie ma czasu na życie,podróże,hobby.

Klara

Witaj Zuzo

Początkowo chciałam skłamać, że Cię oczywiście pamiętam, ale nie :nie:

U mnie grasuje taki jeden, co się Alzheimer nazywa

Dużo robię, żeby go zablokować, a jednak........ niemniej jednak - serdecznie witam po raz kolejny :buziak:

KICAJKA

Witaj Zuzo

Ja tylko dzieki Al_anonowi wytrzymalam pierwsze lata niepicia meza,mimo wielokrotnych terapii.

Nauczylam sie nie reagowac i nie brac wszystko do siebie.Pierwsze lata sa zawsze trudne a zwaszcza,jesli alko jest na tzw.d*** .

A w normalnych malzenstwach bez problemu alko tez nie zawsze wszystko sie pieknie uklada

zuza zuza

Wiesz Klaro od 10 lat zajmuję się pośrednio lub bezpośrednio problemami mego m.Jego uzależnieniem,dołami,depresjami i mam dość.Wiem, że muszę odejść od niego, wiem,że życie to ciągłe wybory.Starsza córka jest przeciwna zmianie naszego życia,pewnie musiałabym sprzedać dom, pewnie musiałabym zmienić pracę na lepiej płatną,pewnie to zrobię.Z drugiej strony to tak trochę jak ucieczka i niedokończone sprawy.Czy jak odejdę to sprawa się rozwiąże-chyba nie.Nie mam zupełnie ochoty na terapię, al-anon i tą całą otoczkę.

pietruszka

Gdyby nie Al-anon i terapia to bym pewnie Pietruszkowego zatłukła :lol2:

Przynajmniej na początku, zanim się odrobinę nie naprostował.
A terapia? To fajna przygoda, taka podróż wgłąb siebie. I bardziej satysfakcjonujące życie po. Bo wie się lepiej, czego się samemu chce. Przynajmniej ja tak mam :skromny:

Żeglarz

Ahoj Zuza zuza

Sytuacji chyba nie da się załatwić jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jeżeli chcesz mieć "święty spokój" od razu to musisz odejść. Aczkolwiek to i tak nie załatwia wszystkich spraw, bo wówczas zaczną sie inne problemy.
Żeby zmiana w obecnym układzie była możliwa, to niestety chyba Dromax ma rację. Praca długa, nieprzyjemna i niedająca pewności sukcesu. Ale nadzieja jednak jest. Wszystko zależy jednak od Ciebie, czy chcesz walczyć o rodzinę w dotychczasowym kształcie, czy jednak wybierasz "święty spokój".
Niestety decyzję będziesz musiała podjąć sama.
Mogę się podzielić z Tobą swoim doświadczeniem. Stałem przed takim wyborem dokładnie rok temu. Żona przez wcześniejsze dwa lata zachowywała się lekko mówiąc okropnie (zdrada, kłamstwa, nadużywanie leków, wybuchy emocji, obwinianie, próby samobójcze). Zdecydowałem się na wyprowadzkę z córkami. Po kilku miesiącach nastąpiła poprawa naszych relacji. Co prawda, żona chodziła i cały czas chodzi na terapię. I powoli zaczyna być widać pozytywne tego efekty. Ja tak samo i jedna z córek przeszliśmy terapię. Wiedza uzyskana na terapiach (i z książek) pozwoliła na dostrzeżenie przyczyn problemow i prace nad nimi.
Teraz zaczyna być widać światełko w tunelu. Oczywiście nie ma żadnej gwarancji, że sprawa zakończy się happy endem.
Myślę, że decyzja, którą podjąłem była słuszna. Wyszła na zdrowie mi, córkom i żonie. Teraz widzę szansę na dalsze życie całej rodziny. Rok temu widziałem tylko katastrofę.

Życzę Tobie mądrych decyzji. Jednak, żeby podjąć dobrą dla siebie i córek (i może również swojego męża) decyzję postaraj się dowiedzieć, czego sama chcesz, czego oczekujesz, na czym Ci najbardziej zależy, jaki jest Twój cel. Wówczas będziesz mogła opracować strategię działania.

PS. Chcę Ci polecić książkę, która bardzo mi pomogła w relacjach z ludźmi nazwijmy ich "trudnymi". W tym z moją żoną. Jej tytuł to "Emocjonalne wampiry" utorstwa Alberta Bernsteina. Trochę na jej temat znajdziesz tutaj http://www.komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=3213. Można ja dostać w empiku lub przez internet.

Serdecznie Ciebie pozdrawiam :kwiatek:

Paweł

kahape

Klara

zuza zuza

Żeglarzu a zrobiłeś to, że tak powiem w imię jedności rodziny czy kochasz swoją żonę?Ja chyba mojego m. nie kocham, do niedawna kochałam wyobrażenie o nim.Jeżeli podejmę jeszcze jakieś kroki w celu reanimacji trupa jakim jest moje małżeństwo, to tylko dla jedności rodziny i dla siebie, żeby mieć pewność, że zrobiłam wszystko co konieczne.

pterodaktyll