Forum Wolnych od Alkoholu

[paulinkaaa]

Witajcie. Irytuje mnie bardzo zachowanie mojego meza. W ostatnim tygodniu byl ze mna wspolnie u mojej indywidualnej terapeutki, poniewaz ta chciala go poznac i porozmawiac.

Tydzien pozniej na spotkaniu ze mna powiedziala mi, ze gdy w jego obecnosci nazwalam siebie alkoholiczka to on az podskoczyl i ze odniosla wrazenie, ze sie tego faktu wstydzi i nie chce przyjac do wiadomosci.

Wczoraj rozpoczal ze mna rozmowe w stylu, dlaczego nadal chodze na terapie i kiedy zamierzam przestac. I zebym nie przesadzala, przeciez ja nie jestem alkoholiczka. Alkoholicy pija duzo wiecej. Ze nazywam siebie alkoholiczka zeby go szantazowac. Normalnie myslalam ze glupa ze mnie robi. Zupelnie nie wiem po co takie dyskusje, powinien sie chyba cieszyc ze nie pije i chodze na terapie? A on do mnie, ze wlasnie przeciez juz nie pije wiec nie musze wiecej chodzic na terapie.

Strasznie mnie to zlosci. Nie pije dopiero dwa miesiace i uwazam ze najwieksze ryzyko zapicia u mnie istnieje wlasnie poprzez zbagatelizowanie problemu.

Czy ktos z Was mial podobna sytuacje lub rozumie motywacje takich dzialan odwodzacych od leczenia?

[staaw]

Kiedy ja odnowiłem kontakty z tatą po kilku latach, powiedziałem mu że jestem po terapii alko...
Wysłuchał mnie z mądrą miną, następnie zaproponował wypicie kieliszka wódki (nie wiem czy rocznie litr wypija), no przecież jest okazja...
Cierpliwie wytłumaczyłem że u mnie na jednym się nie skończy... chyba do końca nie zrozumiał, przynajmniej przestał proponować...

Z żoną takich problemów nie mam, no ale ją nauczyłem ciężką pracą traktować każde moje słowo jak prawdę objawioną

[Janioł]

[pietruszka]

U współuzależnionych też działa mechanizm iluzji i zaprzeczeń. Wcale nie jest łatwo przyznać się, że jest się żoną czy mężem alkoholika. A jak do tego dołączyć nad-odpowiedzialność, charakterystyczną dla syndromu, to i pojawia się poczucie wstydu i poczucie winy za kogoś.
A ze alkoholik wciąż się kojarzy ze skrajnym, końcowym etapem choroby, i wciąż bardziej kojarzy się z grzechem niż chorobą, to i osoba żyjąca z alkoholikiem, nie mogąc sobie poradzić z przykrymi uczuciami, ucieka w świat iluzji.
No i jest jeszcze coś, do czego niechętnie przyznaje się pewnie większość współuzależnionych. Nowa sytuacja, kiedy alkoholik podejmuje terapię, jest czasem tak trudna dla drugiej osoby, na przykład potulny dotychczas mąż zaczyna chcieć mieć wpływ na domowe decyzje, domowy budżet, chce mieć swoje zdanie w kwestii wychowania dzieci, że... taka sytuacja staje się niewygodna dla partnera. Wcale nie łatwo się dotrzeć na nowo.
Polecam książeczkę Anny Dodziuk "Trzeźwieć razem" - opisuje dość dokładnie, co dzieje się w związku, gdy jedna ze stron podejmuje abstynencję i leczenie. Osobiście bardzo mi pomogła. No i sama terapia dla współuzależnionych, podczas której trawiłam w sobie poszczególne etapy wspólnego wychodzenia na prostą. Bo dla mnie z tej drugiej strony to były też niełatwe dni.

[staaw]

[Wiedźma]

[Marc-elus]

Cóż... zawsze można popić tak żeby ta bliska osoba otrząsnęła się z iluzji i uwierzyła w nasz chorobę.
A tak poważnie to chyba tylko poważna rozmowa pozostaje, w cztery oczy, powoli powiedz że do końca życia nie powinnaś się napić itd...

[staaw]

[Jras4]

[Jras4]

[Jras4]

Cytat:

Tylko jak wytłumaczyć

właśnie i tu jest błą ..poco dorosła baba ma sie tłumaczyć i z czego że chce powalczyć o siebie ..dziś ten buc mówi ,,poco ci terapia ,,a za rok powie won mi z domu żałosna pijaczko ..tylko że wtedy nie pszypomni sobie że sam pszerwał jej leczenie

[Jacek]

[pietruszka]

[Jacek]

[Marc-elus]