Forum Wolnych od Alkoholu

[Shaitana]

Witajcie ponownie Ostatnio kiedy się tutaj logowałam byłam wrakiem człowieka z wieloma problemami. Uwolniłam się od związku z narkomanem, od ratowania świata i zajęłam się sobą. Poszłam za Waszą radą i jestem na terapii. Nieznacznie wcześniej spotkałam mężczyznę, który jest inteligentny, spokojny, pełen czułości, przy nim czuję się bezpieczna, mimo że nie wywołuje drżenia serca i nocnych namiętności. Mieszkamy razem i wiecie dopiero w tym związku ja widzę jak funkcjonuje prawdziwe dda. Kiedy obcuje ze szczęściem, sukcesem i nie potrafi przyjąć, że to jest możliwe. Przeszłam fazy niewiary w siebie, że ja nie pasuje do tego świata, że jestem dużo poniżej jego statusu, przeszłam okresy huśtawki emocjonalnej, która prawie rozbiła nas a mnie na pewno. To byla ostra co tygodniowa zmiana nastrojów, od euforii po depresję, milczenie, zamykanie się. On o znosił. A ja coraz bardziej nienawidziłam siebie i wiedziałam,że strach przed obnażeniem siebie i przed odsłonięciem się jest silniejszy niż miłość. Ale on też jest dda. I teraz dopiero kiedy ja się uspokoiłam, kiedy czuję się bezpieczniej, zaczęłam dostrzegać, że utrzymywałam dystans na własną prośbę. A teraz on chyba się boi bliskości. Zamyka sie w milczeniu. I gdyby nie terapia pewnie nigdy nie doszłabym do tego, że używam pretesjonalnego tonu, że przepełnia mnie złość i do ostatniej kłótni pielęgnuję w sobie poczucie odrzucenia, a każdy fakt który to potwierdza jest tylko pożywką. i jest coś jeszcze. Po raz pierwszy godząc się nie weszłam na pretensjonalny ton, co skutkuje jego obroną przez atak, a zaczęłam od słów że bardzo mi na nim zależy, Zadalam też 2 podstawowe pytania: czy ja robię coś co sprawia że on milczy, i czy mogę mu pomóc coś z tym zrobić.
Nie potrafimy rozmawiać. On zupełnie, ja pterensjonalnie. Płakał kiedy powiedziałam że mi zależy i czy moge coś zrobić, żeby ułatwić rozmowę...
Ale przede wszystkim powoli otierają mi się oczy. Otwieram się ja. Po prawie roku, zobaczyłam jak reaguje skrzywdzone dziecko i jak myśli, a jak mogę zareagować jako dorosła osoba nie z pozycji ofiary. I cieszy mnie to.

[Jacek]

[anakonda]

[pterodaktyll]

[anakonda]

cytowac frazesami z ksiazki to ..... a ze smieszne bo i nieraz skutki sa smieszne czytaj oplakane niezdrowe podejscie patrz tylko na siebie .... czyli kompletny egoizm i narcyzm .... a tak btw to byla ironia tak dla twojej wiadomosci

[pterodaktyll]

[Klara]

[yul-ya]

[KICAJKA]

[Pati]

[Shaitana]

Dziękuję.
Szczerze powiedziawszy sama się boję tego związku. Pamiętam jak dziś, gdy się poznaliśmy. Kręciłam wtedy z jednym z tzw. dobrej rodziny, ale kilka razy zachował się nieelegancko i za bardzo naciskał na mnie w kwestii przełamywania kompleksów. Ale pamiętam gdy mój obecny mężczyzna raz się wynurzył o rodzinie i pomyślała z automatu"O nie, znów trudne dzieciństwo..".Niestety, każdy z moich byłych miał za sobą takie przeżycia i miałam już dośc tego typu, nad którym zawsze ja czuwałam i go wiozłam na swoich barach i uczyłam - o ironio n- normalności. Moja normalnośc była wtedy równie spaczona, co ich.. I wiem...wiem, że to był wybór tylko mój. On zupełnie odstaje od tego typu. Bo to on się wycofuje, zamyka, ale wystarczy podejść z uczuciem i można wiele osiągnąć. Niestety, boli mnie zarówno, że ja nie zawsze potrafię, a jeszcze bardziej że on nie potrafi. Choć zaczęcie rozmowy od słów: bardzo mi na Tobie zależy zdziałało cud (pewnie dlatego że jestem głównie krytykiem)Suma sumarum , nie wiem kto miał bardziej pod górkę w tym związku. NIemniej,ja bardziej chcę naprawiać siebie niż jego. I to jest dobre. Coraz mniej mam pretensji, coraz częściej się śmieję. Romantyzm zastępują mi ksiązki. Tylko wiecie czasem sobie myślę, czy miłość jest zawsze taka wyważona? Przecież pamiętam tę 1, tę namiętność, ten ogień. A my jesteśmy jak 2 nieufne psy które się obwąchują i nie ma porywu serca, wszystko takie stabilne. Ale gdyby nie było kto wie, może nie czułabym się bezpiecznie chyba po raz 1 w życiu..

[Pati]

[Shaitana]

Boże, co za porażka. Z każdym kolejnym dniem czuję, że coraz mniej to wszystko ma sens. Dziś stałam w kościele i pomyślałam o tym, żeby odebrać sobie życie i zaczęłam wyobrażać sobie sposób. A potem pomyślałam, że nawet nie budzi to we mnie żalu, smutku, nic, pełna obojętność i tylko myśl, że się nie trzeba przejmować, walczyć..

[Shaitana]

Wczoraj się broniłam, 20 minut przed dostałam ochrzan i "wsparcie" w postaci oskarżeń, że nie chce mi się szukać pracy. Znów milczenie. Przestałam chcieć mówić, bo po co. Dziś to samo i słowa, że nic nie robię w tym kierunku (przez 2 tyg od ostatniej rozmowy tylko 1 zajrzalam na oferty) i że on chce iść dalej (tzn. chyba mieszkanie i ślub) a ja go blokuję... I wiecie, coś we mnie chyba pęka. Chyba powoli przestaję wierzyć, niemal fizycznie czuję jak ten związek się rozpada. i" jestem taka, jak moje zachowanie". to nie przetrwa. Jedyną osobą, która mnie naprawdę zdrowo kocha jest babcia, niedawno straciła nogę i przeszła wylew. Na samą myśl chce mi się płakać. Szukanie pracy,obrona dyplomu, prawo jazdy. Popieprzona sytuacja rodzinna od początku roku. I terapia. A jemu mało. On uważa że ja nic nie robię. Wyrozumiałość, miłość, cierpliwość... gdzie to wszystko jest?

[stiff]