Forum Wolnych od Alkoholu

[Beniamin]

[Ate]

Ben a adresik dasz?

[stiff]

[Beniamin]

[utopia]

[stiff]

[stiff]

[Beniamin]

[stiff]

Wysłany: Wczoraj 23:48
ark napisał/a:
Gdy słyszę ile to terapi ludzie przeszli ,ile lat nie piją , a mimo wszystko dalej boją się alkoholu


wyjaśnij "boją", zanim coś zle zrozumiem i napiszę parę ciepłych słów

proszę wyjaśnij
_________________
głupiec też ma swoją opowieść


--------------------------------------
na to Ci odpowiedzialem boshe....

[Jacek]

[utopia]

pamiętam, że pół roku od zaprzestania picia miałam tak dość wszystkich zakazów nakazów terapii meetingów wszędzie widziałam alkohol, i te butelki które zawsze na stacji benzynowej stoją za kasa ze nie idzie ich ominąc płacąc za paliwo, że myślałam że oszaleje, albo się napiję, o niczym nie umiałam innym rozmawiać, czytałam tylko książki terapeutyczne- mój ówczesny facet tez zmagał się z nałogiem więc gadaliśmy stale o tym samym. Miałam tak dość że powiedziałam nawet znajomemu, że jak grupa "młodzi" w Poznaniu zmieni nazwę na "starzy" to ja wrócę (nota bene wydaje mi się to nadal zabawne)

Wtedy jak ja to nazwałam, dałam sobie prawo do wypicia. stwierdziłam trudno jak mam się tak męczyć lub chodzić kanałami to już wolę sie napić- przecież znów mogę przestać.
schowałam wszystkie książki terapeutyczne aowskie - "wodnik" którego miałam szczęście poznać na czacie alkoholizmu powiedział mi abym wzięła "Kubusia Puchatka" i poczytała i przestała się nakręcać trzeźwieniem, a zaczęła żyć. Przerwałam terapie, zmniejszyłam ilość meetingów które mnie strasznie wtedy irytowały, i zajęłam sie życiem, robieniem obiadu codziennie, odrabianiem lekcji z dzieckiem, rozwiązywaniu problemów na bieżąco a nie odkładaniem ich.

I minęło, to że tak przestałam się bać tego zapicia spowodowało że przestałam zauważać butelki przy kasie , nie bierze mnie jak ktoś przy mnie pije- po prostu przestałam bać się tej cholernej butelki. żyje inaczej, mam respekt do nałogu ale się już go nie boję.

pamiętam, że pół roku od zaprzestania picia miałam tak dość wszystkich zakazów nakazów terapii meetingów wszędzie widziałam alkohol, i te butelki które zawsze na stacji benzynowej stoją za kasa ze nie idzie ich ominąc płacąc za paliwo, że myślałam że oszaleje, albo się napiję, o niczym nie umiałam innym rozmawiać, czytałam tylko książki terapeutyczne- mój ówczesny facet tez zmagał się z nałogiem więc gadaliśmy stale o tym samym. Miałam tak dość że powiedziałam nawet znajomemu, że jak grupa "młodzi" w Poznaniu zmieni nazwę na "starzy" to ja wrócę (nota bene wydaje mi się to nadal zabawne)

Wtedy jak ja to nazwałam, dałam sobie prawo do wypicia. stwierdziłam trudno jak mam się tak męczyć lub chodzić kanałami to już wolę sie napić- przecież znów mogę przestać.
schowałam wszystkie książki terapeutyczne aowskie - "wodnik" którego miałam szczęście poznać na czacie alkoholizmu powiedział mi abym wzięła "Kubusia Puchatka" i poczytała i przestała się nakręcać trzeźwieniem, a zaczęła żyć. Przerwałam terapie, zmniejszyłam ilość meetingów które mnie strasznie wtedy irytowały, i zajęłam sie życiem, robieniem obiadu codziennie, odrabianiem lekcji z dzieckiem, rozwiązywaniu problemów na bieżąco a nie odkładaniem ich.

I minęło, to że tak przestałam się bać tego zapicia spowodowało że przestałam zauważać butelki przy kasie , nie bierze mnie jak ktoś przy mnie pije- po prostu przestałam bać się tej cholernej butelki. żyje inaczej, mam respekt do nałogu ale się już go nie boję.

[stiff]

[Jagna]

[Ate]

no ja tak mialam do tego slawetnego zapicia w pazdzierniku, ze chodzil za mna alkohol, i dostawalam szalu bo wszedzie i kazdy jakby o nim mowil, oczywiscie ze tak nie bylo, tyle ze ja to tak wlasnie widzialam, a teraz zyje, jest terapia raz w tygodniu, raz w tygodniu miting a tak na co dzien takie prawdziwe zycie I jest mi teraz duzo lepiej i latwiej niz wtedy przed tym zapiciem, pradaksalne to, ale tak jest.

[Jagna]