Forum Wolnych od Alkoholu

[Flandria]

[pietruszka]

Fla
Sprawdziłam, rozdział o nadkontroli to rozdział pod tytułem "Uwolnij się"
A zatem dam próbkę cudnie opisanej nadkontroli:

Cytat:

Mówi się, że współuzależnieni zachowują się jak nadzorcy. Zrzędzimy, robimy wykłady, wrzeszczymy, cholerujemy, płaczemy, błagamy, przekupujemy, wymuszamy, chronimy, kryjemy, oskarżamy, ścigamy, uciekamy, próbujemy namawiać do zrobienia czegoś, próbujemy wyperswadować zrobienie czegoś, staramy się zasiać poczucie winy, uwodzimy, usidlamy, sprawdzamy, demonstrujemy, jak bardzo nas zraniono, ranimy w odwecie innych, żeby wiedzieli, jakie to uczucie, grozimy, że sobie coś zrobimy, stawiamy ultimatum, robimy coś dla kogoś, nie chcemy zrobić nic dla kogoś, odpłacamy pięknym za nadobne, jęczymy, wyładowujemy wściekłość na innych, jesteśmy bezradni, cierpimy w wymownym milczeniu, próbujemy się przypodobać, kłamiemy, robimy świństewka, robimy duże świństwa, chwytamy się za serce i mówimy, że zaraz umrzemy, grozimy, że zabijemy, powołujemy się na opinię naszych popleczników, mierzymy starannie słowa, śpimy z tym, na kim nam zależy, nie chcemy spać z tym, na kim nam zależy, mamy z nim (nią) dzieci, targujemy się, ciągamy do poradni, odciągamy od poradni, mówimy o innych podłe rzeczy, mówimy innym podłe rzeczy, obrażamy, potępiamy, błagamy o cud, płacimy za cud, chodzimy w miejsca, w które nie chcemy chodzić, jesteśmy obok, nadzorujemy, dyktujemy, komenderujemy, uskarżamy się, piszemy listy o innych, piszemy listy do innych, siedzimy w domu i czekamy na nich, wychodzimy i szukamy ich, wydzwaniamy wszędzie, szukając ich, chodzimy albo jeździmy nocą po ciemnych uliczkach, chcąc ich znaleźć, tropimy nocą po ciemnych uliczkach, chcąc ich złapać, biegamy nocą po ciemnych ulicach, chcąc uciec, sprowadzamy do domu, trzymamy w domu, zamykamy, wyprowadzamy się od nich, wyprowadzamy się z nimi, besztamy, radzimy, dajemy nauczki, nalegamy, poddajemy się, schlebiamy, prowokujemy, staramy się wzbudzić w nich zazdrość, próbujemy zastraszyć, napominamy, śledzimy, wypytujemy, robimy aluzje, przeszukujemy kieszenie, zaglądamy do portfeli, szukamy w szufladach, sprawdzamy w pudełkach na rękawiczki, szukamy w rezerwuarze w ubikacji, próbujemy zajrzeć w przyszłość, roztrząsamy przeszłość, zwołujemy na pomoc rodzinę, używamy argumentów, załatwiamy sprawy raz na zawsze, potem załatwiamy je znowu, karzemy, nagradzamy, niemal rezygnujemy, a potem próbujemy jeszcze bardziej i przeprowadzamy dziesiątki innych manewrów, o których zapomniałam albo których jeszcze nic wypróbowałam.

Melody Beattie "Koniec współuzależnienia"

A teraz by poczuć to na własnej skórze przeczytać warto to jak osoba, która jest dotknięta powyższymi zachowaniami ze strony innej osoby. Myślę, że działa to jak kubeł zimnej wody. Warto pamiętać, że podobne zachowania często są nieuświadomione, czynione w imię miłości, bo inaczej się nie umie, z bezradności, a czasem po prostu by uciec od własnego ogromnego wewnętrznego bólu.

[olga]

[pterodaktyll]

[pterodaktyll]

[Betty]

Moi drodzy, byłam wczoraj na spotkaniu z pania psycholog. Opowiedziałam co sie wydarzyło ostatnio. Wygadałam się, tylko mam wrażenie, ze bardziej póki co skupiamy sie na tym co było w mojej rodzinie, jaki to ma wpływ na to co jest teraz i czy to jest dobre czy nie. Czyli jesteśmy skupione bardziej na mnie. Pewnie to tak ma być. Uświadomiłam sobie, że w zasadzie to nie potrafie uwierzyć w to, że są mężczyźni dojrzali, juz ukształtowani(wychowani) z rodzin "normalnych", bo faktycznie ci, których spotkałam w swoim zyciu byli osobami z problemami, z rodzin w których źle sie czuli i szukali ucieczki, a ja byłam ich deską ratunku. Tak to teraz postrzegam. Myślałam, że ta chęc pomocy innym wynika z mojego charakteru, z tych wartości które wyniosłam z domu. A okazuje się, że to może byc wynikiem syndromu DDA. Jestem w stanie poświęcic siebie, by uratować tego drugiego człowieka. Czuje na swoich barkach ogromne brzemię odpowiedzialności za los innych ludzi i konieczność naprawy swiata. Mam nadzieję, że ta terapia pomoże mi inaczej spojrzeć na to, bo moja psychika bardzo cierpi pod wpływem tego ciężaru.

[pietruszka]

[Betty]

Wielu z nas odkryło, że mamy sporo wspólnych cech, które są wynikiem pojawienia się i dorastania w alkoholowym lub w inny sposób dysfunkcyjnym otoczeniu domowym.
W wyniku tego czujemy się wyizolowani, a także zakłopotani w towarzystwie innych osób, a szczególnie tych, które mają nad nami władzę lub przewagę. Aby się chronić, staliśmy się ludźmi, którzy ustępują i zadowalają innych, nawet kosztem utraty w tym procesie własnej tożsamości. Równocześnie jednak odczuwamy każdą osobistą krytykę jako zagrożenie.
W wielu wypadkach sami staliśmy się alkoholikami, poślubiliśmy osobę uzależnioną od alkoholu lub mamy oba problemy równocześnie. Jeśli uniknęliśmy tego, dotyczy nas problem innych uzależnień lub dysfunkcji, takich jak pracoholizm. To wszystko wiąże się z naszą chorą potrzebą zaniedbania i opuszczenia samych siebie.
Prowadziliśmy nasze życie z pozycji osoby przyzwyczajonej do doznawania krzywdy. Mając nadmiernie rozwinięte poczucie odpowiedzialności, woleliśmy skupiać się na innych niż na sobie. Odczuwaliśmy poczucie winy, gdy próbowaliśmy uwierzyć i zaufać sobie, pozostawiając prawo do oceniania nas innym. Popadliśmy w bierność, pozwalając innym na przejęcie inicjatywy.
Nabyliśmy cech osobowości zależnej, przerażonej możliwością odrzucenia, gotowi do zrobienia prawie wszystkiego, aby tego odrzucenia uniknąć. Wciąż wybieraliśmy związki stanowiące dla nas zagrożenie, ponieważ były one podobne do naszych dziecięcych relacji z alkoholowymi lub dysfunkcyjnymi rodzicami.
Te objawy rodzinnej choroby alkoholowej, lub innej dysfunkcji, uczyniły nas współofiarami, takimi, które przyjmują cechy tej choroby, nawet bez doświadczenia kiedykolwiek potrzeby napicia się. Nauczyliśmy się chować nasze uczucia jako dzieci i trzymać je pogrzebane jako dorośli. W rezultacie tych doświadczeń często myliliśmy miłość z litością, mając skłonność do kochania tych, których mogliśmy ratować z zagrożenia.
Postępując w autodestrukcji, staliśmy się uzależnieni od przeżywania lęku i niepokoju we wszystkich naszych sprawach, wybierając stałe zdenerwowanie zamiast skutecznych rozwiązań.

Źródło: http://www.12krokow.brojce.pl/

To jestem ja i aż się tego wystraszyłam jak to przeczytałam

[pietruszka]

[Betty]

[Klara]

Betty!
Pod cytatem który zamieściłaś w swoim poście wkleiłam link do źródła z którego skorzystałaś.
Jest to konieczne, jeśli nie chcemy płacić kar z tytułu praw autorskich.
W przyszłości pamiętaj o tym.

[pietruszka]

O ile się nie mylę to jeden z tekstów z literatury DDA, zdaje się, że często dawany nowicjuszom na mitingach DDA? Nie mam pewności, bo akurat na mitingi DDA nie chodziłam, ale tekst mi znany dostałam go kiedyś od mojej terapeutki.

[Pati]

[pietruszka]

[Pati]