Forum Wolnych od Alkoholu

[Ania80]

Witam Olinko - Ania powolutku, powolutku wychodząca ze współuzależnienia
Będzie dobrze, wystarczy odważyć się i działać
Wierzę, że i Tobie się uda

[olinka]

Witam Was ponownie... Dziękuje za miłe słowa... niezwykle ciężko jest o tym wszystkim czytać
Najtrudniej jednak uświadomić sobie problem i fakt potrzeby pomocy z zewnątrz. Dzisiaj jest kolejny parszywy dzień, po kolejnej nieprzespanej nocy.... Kontynuacja dnia poprzedniego. Mój mąż oczywiście dzisiaj zapił po raz kolejny, na jego nieszczęście nie miał pieniędzy na to, by się totalnie zapić. Jak wróciłam z pracy oczywiście próbował wyprowadzić mnie z równowagi i wyżebrać jakieś pieniądze... ale nic z tego. Gdy już widział, że nic nie osiągnie powiedział mi otwarcie, żebym mu "pomogła, bo on musi się dopić". Później oświadczył, że jak dzisiaj się już na umór upije to jutro już nie zapije...Nie dałam się. Wymusiłam na nim, żeby wziął leki, które przepisuje mu psychiatra (a których ostatnio nie brał) i na szczęście zasnął... Mam właśnie przed oczami jego "zwłoki" i nzastanawiam się, czy mi jeszcze w ogóle zależy: na nim, na nas....na tym co mamy.
Czytam to forum i staram się obudzić w sobie siłę, która pomoże zrobić mi krok "na przód". Czytam to forum i płacze.... z bezsilności, z własnej niemocy..... nie raczej z tego powodu, że jestem "cykorem" i nie potrafię postawić na swoim, na moim szczęściu na moim i dzieci szczęśliwym życiu. To jest jakieś parszywe chore toksyczne przywiązanie. Dotarło jednak do mnie, że potrzebuję pomocy tylko tak trudno jest mi o nią poprosić... chyba dla tego, że boję się niezrozumienia, odrzucenia....

[Jonesy]

[Klara]

[szymon]

[olinka]

Mam taki kołowrotek myśli, że sama się w tym gubię. Już nie potrafię na niczym innym skupić swojej uwagi jak na tym człowieku który mnie tak cholernie rani. Zdawało się, że jest już wszystko na dobrej drodze.... cieszyłam się (jak naiwniak) tymi kilkoma miesiącami jego abstynencji. Twierdził, że zmienił podejście. Sam chodził na terapię, pilnował leków. Ale cóż z tego, skoro znowu obudził się w nim ten "potwór". Macie racje, czas wiziąć swoje życie w garść i zmienić je. Nie mam prawa zniszczyć dzieciom ich życia (chociaż i tak to zrobiłam, bo na ojca wybrałam im alkoholika; nie potrafię sobie tego wybaczyć, bo sama wiem z własnego dzieciństwa co to znaczy). Bardzo się cieszę, że znalazłam to forum...

[małami]

[Mysza]

[KICAJKA]

Olinko -kiedy ja chciałam wyrwać się z piekła alkoholizmumojego mena życia,nie było jeszcze profesjonalnych terapii.
Trafiłam do Al_anon i przetrwałam 7 lat burz i zawirowań,tylko dzięki spotkaniom grupy.
Tam nauczyłam się jak żyż obok problemu,pomagając sobie i dziecku (gdy zaczynałam-jeszcze się nie urodziło)
To,że men przestał pić(wielokrotne terapie,leczenia odwykowe zamknięte,wszywki) było dla mnie miłą niespodzianką
Ty masz już możliwość korzystania z profesjonalnej pomocy w różnych miejscach-nie czekaj naiwnie,że coś się zmieni tylko zmieniaj sama swoje życie,bo wszędzie jest pełno takich osób jak Ty, z takimi samymi problemami.
Życzę Ci abyś nauczyła się konsekwentnie działać dla swojego dobra a tym bardziej dobra małych dzieci.

[rufio]

Prędzej pójdzie do Tesco ku[ic puszke farby niż na jakiekolwiek spotkanie .

Jeszcze za mało -

Jeszcze nie tyle łez

Jeszcze ułuda w głowie się tli

Jeszcze nie ten czas