Forum Wolnych od Alkoholu

[Bebetka]

Kilka przemyśleń na temat tak zwanego "picia kontrolowanego"

Z uwagą śledzę dyskusję na temat tego, co nazywane jest po polsku "piciem kontrolowanym". Wraz z nim także i nasze mózgi zmuszone zostały do myślenia w nieco szerszych kategoriach niż tylko "białe lub czarne", czyli psychoterapia lub nihil faciendum (nic do zrobienia - z łaciny), to znaczy pozostawienie przypadków beznadziejnych, niezdolnych do utrzymania abstynencji bez żadnej pomocy alternatywnej.

Sam termin "picie kontrolowane" nie jest zbyt szczęśliwy i wcale nie o to tu chodzi. Program mający na celu pomoc osobom, które mimo najszczerszych chęci, nie są w stanie zaniechać całkowicie picia alkoholu, nazywa się po angielsku Harm reduction program (pisownia języka anglo-amerykańskiego), co oznacza "Program redukcji (zmniejszania) szkód".

Okazało się, że chorzy, którzy nie są w stanie utrzymać trwałej abstynencji, radzą sobie zupełnie dobrze spożywając znacząco mniejsze ilości alkoholu, niż spożywali przedtem. Duża ilość spożytego alkoholu może nawet doprowadzić do utraty przytomności i dalej - zatrucia zakończonego śmiercią, lecz nie zwiększy jego sedatywnego działania ponad to, które uzyskuje się już na przykład po wypiciu kilku butelek piwa. Wypijanie większych ilości alkoholu jest tylko niekończącą się, bezskuteczną próbą chorego, aby ten efekt poprawić czy wzmocnić. Potocznie (w zawodowym slangu) program ten bywa nazywany controlled drinking, czyli po polsku "Picie kontrolowane". I ta właśnie nazwa u nas się przyjęła.

Wierzymy, że osoba, która straciła kontrolę nad jakimś zachowaniem, już jej nigdy nie odzyska. Ktoś zbyt daleko uprościł samą nazwę tego programu i przez to wypaczył ideę stojącą za alternatywną metodą pomocy osobom do tej pory uznanym za przypadki beznadziejne. Nadał "programowi redukcji szkód" nazwę potoczną o silnie pejoratywnym znaczeniu, pewnie nawet tego sobie nie uświadamiając.

Nazwa "picie kontrolowane" stoi w sprzeczności z podstawowym kanonem pierwszej skutecznej, choć nieprofesjonalnej próby pomocy w tej chorobie (grupy Alkoholików Anonimowych) - zaprzecza I Krokowi Alkoholików Anonimowych. A przecież na zasadach działania Alkoholików Anonimowych oparty został pierwszy profesjonalny Program Minnesota i wszystkie jego odmiany.
Pejoratywny wydźwięk nazwy "picie kontrolowane" ciągle gdzieś tam tkwi głęboko w naszej podświadomości, gdyż nazwa ta oznacza dla nas zaprzeczenie podstawy wszystkich naszych działań. Chyba tylko z powodu nieprawidłowej, żargonowej nazwy metoda bywa albo ośmieszana, albo wręcz "wyklinana od czci i wiary". Założę się, że niewiele osób wie, o co tak na prawdę w tej metodzie chodzi.

Nie róbmy sobie złudzeń. Ta choroba jest poważna, przewlekła (trwa do końca życia), ma tendencję do zaostrzeń, jej nasilenie bywa różne, i jest osobniczo zmienne. Niektórzy chorzy dobrze odpowiadają na psychoterapię, inni dobrze radzą sobie w grupach samopomocowych, inni umierają sobie gdzieś tam bez pomocy zapomniani przez Boga i ludzi, gdyż nie są nawet zdolni sięgnąć po jakąkolwiek pomoc. W końcu, raczej nieliczna grupa chorych trafia do terapii. Te najcięższe przypadki w ogóle do nas nie trafią.

Przychodzą do nas z nadzieją i prośbą o pomoc także chorzy "z pogranicza", którzy doskonale wiedzą, że "to już nie jest życie" i chcieliby coś zmienić. Niestety, z powodu choroby, a nie własnej złej czy "słabej" woli nie są w stanie dokonać zmiany, która by nas satysfakcjonowała (uzyskać trwałej abstynencji). Alkohol jako depresant przynosi im zbyt dużą ulgę w ich problemach i cierpieniach, aby mogli z niego zrezygnować mimo ewidentnych dla wszystkich szkód.

Jak traktuje się takie osoby? Najpierw każe im się (tak jak zresztą wszystkim) podpisywać "Kontrakt Terapeutyczny", potem karze za łamanie "Kontraktu" kiedy "zapiją" do usunięcia z terapii włącznie. Niech sobie idą do AA, albo gdzieś tam - w miejsca bliżej nie określone. Mamy czyste sumienie, gdyż nasza placówka nie jest ostatnim miejscem na świecie, które udziela "takim" pomocy i zawsze można pójść gdzie indziej. Albo - jak się nie chce leczyć tak, jak mu proponujemy, to niech sobie robi co chce, byle nie u nas. A na dodatek nasza statystyka oparta na trwałości abstynencji wygląda lepiej i nasza pozycja w rankingu zakładów "odwykowych" się podnosi.

Nikt jakoś się nie zastanawia nad tym, że niezdolność do utrzymania trwałej abstynencji u tych chorych nie jest wynikiem ich woli, lecz ich choroby, choć wszyscy doskonale o tym wiemy. Zawsze powtarzam wszystkim tym, którzy wspominają o "woli" w tej chorobie, żeby wypróbowali swojej "woli" na jakiejś innej, mniej poważnej chorobie, najlepiej na biegunce - efekt takich doświadczeń zawsze bywa spektakularny i bardzo przekonywujący.

Osobiście nie proponuję niczego nikomu, kto czyta ten tekst. To, co oferujemy naszym chorym jest naszą osobistą odpowiedzialnością. Można przypadki beznadziejne po prostu wyrzucić, można się też nimi zająć. Wiadomo, że nie pomożemy im wiele, ale jeśli istnieje szansa na przedłużenie życia poprzez zmniejszenie szkód - czemu nie? Może w końcu dotrwają oni do czasu, kiedy będą w stanie podjąć dalej idące zmiany w ich życiu - komu z nas to osądzać?

Mój uniwersytecki nauczyciel psychiatrii z krakowskiej AM, śp. prof. Antoni Kępiński nauczył mnie, że człowiek jest najważniejszy. Mimo, że pracowałem w tak odległej od psychiatrii dziedzinie, jak chirurgia urazowa, ta nauka była i jest nadal podstawą wszystkich moich bez wyjątku postępowań. Ona jest po prostu uniwersalna. Już tak niewielu jemu podobnych pozostało, a szkoda. W tym zwariowanym świecie statystyk, informatyki i szalonych postępów w każdej dziedzinie, coś ważnego tracimy.

Zagadnienie tak zwanego "picia kontrolowanego" to nie tylko kwestia picia, czy nie picia. To ważny problem z zakresu etyki zawodowej - naszej odpowiedzialności za chorego i granic tej odpowiedzialności. Także - granic udzielanej przez nas pomocy osobie, która się do nas zgłasza i naszej pomocy oczekuje. Może też jest to pytanie - jak wiele straciliśmy tego, co mieli nasi poprzednicy, a czego w żadnym podręczniku nie ma. Przy okazji - warto się zastanowić, jakie skutki pociąga za sobą jedno bezmyślnie użyte określenie.

Ktoś mądry kiedyś powiedział: "Nasze umysły są jak spadochrony - pracują tylko wtedy, kiedy są otwarte".

Zbigniew A. Grochowski
artykuł ze strony: http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=80

[yuraa]

"

[Jagna]

Dzięki Bebetko, że dodałaś ten tekst.
Temat kontrowersyjny....zwłaszcza dla terapeutów uzależnień.
Bo jak tu nagle powiedzieć alkoholikom, którym zakazuje się podczas terapii spożycia nawet kropli alkoholu, że...istnieją już alternatywne metody leczenia? No trudne to, bo w łeb wezmą sztywne, zardzewiałe metody traktowania tej choroby.
Nasz terapeuta powiedział nam o tej metodzie, ale jakis czas po naszej podstawowej terapii, cobyśmy sobie furteczki i łatwiejszej drogi nie wybrali.
Ma rację autor mówiąc, że w beznadziejnych przyapdkach, gdy alkoholik wciąż i wciąz wraca do destrukcyjnego picia, że danie mu szansy na zmniejszenie przyjmowania dawek alkoholu, nawet częstotliwosci to już odrobina zdrowia uratowana, może uratowane życie.
Kilka większych oddechów dla wątroby.
Chociaż tyle...Fakt to nadal nie załatwia tego, jak czuje sie rodzina, że to jedynie chwilowa reanimacja alkoholika, przedłużanie bytu. Ale" leczenie emocji" tam również jest ważne.

"Kontrolowane picie" zdaje być metoda coraz częściej goszczącą także i polskich gabinetach terapeutycznych, tyle że narazie prywatnych.
Z tym kontrolowaniem, u alkoholika wiemy jak jest- właściwie go nie ma.
Są próby i ułuda, że czasem się udaje.
Metoda kontrolowania picia, może być przydatna osobom, które nie wkroczyły jeszcze w ostatnie dwie fazy choroby.
Analogicznie do leczenia z seksoholizmu- nałogu nie wypiera się całkiem , ale uczy z nim żyć w sposób w miarę opanowany.
Właśnie, w miarę.
Znając siebie, dzisiaj wiem, że odwrotu nie ma. Albo, albo- ja wybrałam abstynencje, bo jedynie to się sprawdziło u mnie. A skoro mi z tym dobrze, to po co mam kombinować ?

[Bebetka]

[Jacek]

[stiff]

[stiff]

[Bebetka]

[stiff]

[utopia]

[wolf]

siema Utopia
z mojego smutnego doswiadczenia wynika tylko jedno........i to byc moze jest odpowiedza na Twoje pytanie, czy przez trzy lata mozna sie uzaleznic.

ja nigdy nie pilem.od samego poczatku--------tak jak wiekszosc moich rowiesnikow
pewnie pilem w podbnym celu.by cos se tam podwyzszyc, obnizyc i takie tak dyrdymaly
ale.............moi kumple poprzestawali na 2-3 piwach, cwiartce wodki przez wieczor
a ja?.............chlalem poki nie padlem
inna forma picia nigdy mnie nie interesowala
wszystko musialem miec maximum.........picie, excesy, itd etc

i chyba w tym tkwi tajemnica calego tego "nalogu".............po co sie w istocie pije
a nie ile czasu i jakie ilosci
dlatego.............moze powrot do picia kontrolowanego jest mozliwy.
mozliwy............jesli cos sie w glowie poprzestawia.
ale ja...........nie bede tego probowal mimo wszystko

bo wierze gleboko w jedno-------alkohol to chemia. chemia silniejsza od chemii mego mozgu.

i tyle

[stiff]

[yuraa]

Utopio Ty i tylko Ty wiesz najlepiej że wystarczyły Ci trzy lata picia .
uznałas się za alkoholiczkę i nikt tego Ci nie zabierze. a niechby spróbował.

Ja piłem tak naprawdę pilem , chlałem destrukcyjnie, na maxa jedynie pięć lat.
wcześniej było towarzysko, nawet kontrolowanie było.

poczytałem w encyklopedii medycznej hasło;alkoholizm- pasowało.
pani teraspeutka nie mogła się nadziwić, że sie przyznaję na dzieńdobry
-przecież wg jej wiedzy alkoholik musi się wypierać choroby, nie zgadzać się z diagnozą.

dziś też spotykam ludzi wątpiących w mój nałog- ale Ja wiem przecież

a po terapii usłyszałem że mieli mnie za dziennikarza incognito co pod chorobę się podszywa i ośrodek opisze.

[Bebetka]

[utopia]