Forum Wolnych od Alkoholu

Klara

Należę do tego pokolenia któremu młodzież ustępuje miejsca i wprawdzie stosunkowo rzadko jeżdżę komunikacją miejską, ale jeśli już, to w zasadzie spotykam się z uprzejmością i z grzecznym ustępowaniem miejsca.
Czasem wręcz staram się tak stawać, żeby swoim sterczeniem nad siedzącym młodym nie sprawiać wrażenia, że wywieram presję na to nieszczęsne ustąpienie, ale i tak najczęściej miejsce się zwalnia.
Natomiast pamiętam czasy gdy jeździłam obładowana siatami i mimo, że byłam wówczas nieco młodsza, chętnie stanęłabym do wyścigu o miejsce, bo gdy zajęte są obie ręce, nogi bolą, a z utrzymaniem równowagi jest "nie teges", to jest już prawdziwy problem.

rufio

Ja przestałem ustępować miejsca jeżeli widzę babcię z wnuczką/kiem - ustępowałem babci a ona sadowiła pociechę - raz drugi się zburzyłem i przestałem - . A o do reszty zależy - generalnie ie jest źle .

pannaJot

Z codziennych uprzejmości uprawiam kłanianie się po kilkanaście razy sąsiadom, zwłaszcza sąsiadce której nie trawie. Jej mina ...bezcenna :figielek:

Jeżeli chodzi o uprzejmość innych. Kilka lat temu próbowałam wejść z głębokim wózkiem do urzędu u mnie w mieście. A że nie ma podjazdu i do pokonania kilkanaście schodów poprosiłam jakiegoś młodzieńca żeby wózek pomógł mi wnieść. Usłyszałam: "Zrobiłaś se bachora to teraz se dźwigaj" :blee:

smokooka

A'propos urzędów. Byłam w Skarbówce z maluszkiem w wózeczku. Wyobraźcie sobie - brak windy, kręte schody i moja nadwaga. No nie da się po prostu. Pan portier zapytał mnie do kogo się wybieram - okazało się że na 3 piętro!
A wtedy....
zadzwonił do pani urzędniczki na to 3 piętro, powiedział jak się nazywam i pani sama z moimi papierami do mnie zeszła!!!
To był prawdziwy szok. Lubię swoją Skarbówkę, mimo żem tłumok matematyczny i kompletnie nie wiem, o co kaman.

evita

Jacek

milutka · Trajkotka Wiek: 45 Dołączyła: 19 Lut 2010 Posty: 1705

pannaJot

Bylam u koleżanki, miałam niezłe przeboje, zemdlałam, pusciła mi się krew z nosa

Sesja wychodziła. Kułyśmy do kolokwium z łaciny. Dziewczyny sie wystraszyły i wezwały pogotowie. Byłam ledwo żywa, troche mnie podnieśli do pionu zastrzykami itp ...no ale na kolokwium nie dalam rady pojechać. A do bursy jakoś musiałam wrócić. Taka znękana, blada z kapiąca z nosa krwią wsiadłam do autobusu. Jakiś młody chłopaczek puścił mnie na swoje miejsce. Usiadłam z OGROMNĄ wdzięcznością. Co nie uchroniło mnie przed komentarzami starszych pań stojących obok. Oczywiście mówiły jakby mnie tam nie było. O sadzaniu młodej d*** kiedy starsi stoją. Rozwalił mnie komentarz starszego pana. Powiedział do nich żeby całę te siłę jaką wkładają w machanie jęzorami włożyły w nogi to od stania nic im nie będzie a mnie maja zostawić w spokoju bo widać gołym okiem że dziewczyna ledwo żywa.

Klara

Miałam taki przypadek dawno temu kiedy byłam nie tylko piękna (jak teraz :mgreen:

) ale jeszcze młoda: Już pracowałam, ale jeszcze chodziłam wieczorami do takiej jednej specyficznej szkoły. Po pracy pokonywałam pieszo (objuczona pomocami) trzy kilometry do autobusu podmiejskiego, następnie wsiadałam w tramwaj by dotrzeć do celu. Późnym wieczorem to samo - w kierunku domu.
I oto wracając już wieczorem do domu stałam zmęczona w tramwaju, kiedy tuż obok mnie zwolniło się miejsce. Zadowolona podniosłam moje toboły, odwróciłam się z trudem, siadam.... i w tym momencie poczułam, że siedzę na czyichś kolanach.
Facet jakiś zdążył się na to siedzenie przede mną wśliznąć :uoee:

Podskoczyłam przestraszona, a on na to odezwał się tak: Chciałyście cholera równouprawnienia, to sobie teraz stójcie! :szok:

milutka · Trajkotka Wiek: 45 Dołączyła: 19 Lut 2010 Posty: 1705

Cytat:

Chciałyście cholera równouprawnienia, to sobie teraz stójcie! :szok:

Klaro wybacz ale rozśmieszyłaś mnie tym do łez :smieje: