Forum Wolnych od Alkoholu

Gonzo.pl

Po śmierci matki dowiedziałem się od ciotki czegoś, co może wyjaśniać, dlaczego taka była, dlaczego żyła nienawiścią.
Nie zamierzam w to wnikać, nie zamierzam jej usprawiedliwiać, nie zamierzam nad nią się litować.
To zamknięty rozdział.

kosmo

staaw

Grażynko, czasem piszesz że spotykasz się z rodziną "bo trzeba", ja to czynię "bo chcę"...
Widzę że nie domknęłaś tego rozdziału, nadal masz żal...
Zapraszałaś mamę, czy przyjeżdża bo ONA chce, a Ty nie masz nic do gadania?
Może nadal czujesz się dzieckiem? :mysli:

kosmo

staaw

To kiedy obchodzimy Twoją osiemnastkę?

(Czyli kiedy powiesz: "Nie idę na zlot czarownic, bo strasznie u was nudno, spotkajmy się za tydzień w cukierni... )

kosmo

Toffi · Małomówny Wiek: 43 Dołączyła: 26 Sty 2012 Posty: 46

"matkę ma się tylko jedną"

mnie babcia wychowała, matka mieszkała w tym samym domu, ale jakoś niewiele interesowała się dziećmi. babcia jest mi bliska jak mama jednak czegoś mi brak.. wypychała matkę na zakupy, na wywiadówki, do lekarza ze mną, kazała ją szanować bo to matka- zawsze miałam na to silną niezgodę.
wczoraj oglądając zdjęcia koleżanki z wnusiem, aż łezka mi poleciała... zazdroszczę jej córce takiej prawdziwej mamy, mamy od A do Z

mam jeszcze taką "przyszywaną mamę", mamę koleżanki, z którą zawsze można pogadać, można na nią liczyć, doradzi, pomoże. wczoraj byłam u niej, strasznie się stęskniłam. u babci też byłam. natomiast za matką, która mnie urodziła nie tęsknię w ogóle, nie mam potrzeby składać jej życzeń.

żalu, złości do niej też mało jakoś, od kiedy poczułam się zupełnie bezsilna wobec niej, porzuciłam nadzieję, że zacznę ją interesować.

staaw

cool

Obcy

"matkę ma się tylko jedną"
Od razu na myśl mi przyszło "Czcij matkę i ojca swego bo bez nich nie było by cie tu kolego".
Wybaczcie ale dla mnie to zwykle brednie. Kolejny "święty" slogan typu rodziców trzeba zawsze szanować, o rodzinie nie mów się źle.... i wracamy do "średniowiecza" typu Pani Dulskiej.
Kiedyś czytałem artykuł o dzieciach z domu dziecka, 10 lat powiedział o sobie:
"Jestem gó***m. Nic nie znaczącym gó***m które wypadło z du** matki".
Odrzucenie ze strony rodzica jest straszne dla dziecka i rani na cale życie.
Ja w tym roku nie złożyłem życzeń. nie bee stawał i udawał. Nie che.
Nie umiem jej wybaczyć wielu rzeczy.
Rodzic to osoba która kocha, wspiera, uczy, wychowuje...
U mnie była i jest nienawiść ze strony ojca, terror psychiczny i fizyczny z jego strony, terror psychiczny ze strony matki... manipulacje uczuciami, żądania bezwzględnego posłuszeństwa..itp
Częściowo wiem co czujesz Moni.
Staaw.
Co do twojego konstruktywnego stosunku do rodzica.
Jest jedna odwieczna prawda.
POROZUMIENIE MIEDZY DWOMA ZWAŚNIONYMI STRONAMI MOŻE BYĆ TYLKO I WYŁĄCZNIE PRZY CHĘCI ZAWARCIA GO OBU STRON.
Nie da się zmusisz kogoś do chęci porozumienia.
A co do tego wypominania przeszłości. Mam prawo stanąć naprzeciw rodzica i powiedzieć mu co czuje, bo robił kiedyś tak i tak i ze mam wobec niego za to zal. W wielu terapiach jest to bardzo potrzebne.
Co innego zachowanie typu nie chcesz mamo mi z dziećmi posiedzieć?? a jak miałem 10 lat ty to i oto.
Złość bywa potrzebna. Znowu teza i dzielenie uczuć na dobre i złe??
W ośrodku powtarzano nam często.
"nie ma nic złego ze czujesz złość, zazdrość czy jakiekolwiek inne uczucie. Złe może być wyrażanie go. Ale uczucia są i nie mamy wpływu na to jakie się pojawią. mamy wpływ na to jak sobie z nimi poradzimy".
Ile razy jestem u brata czuje zazdrość. ze jemu się powiodło, udało jakoś to życie ułożyć a mi nie. czułem tak już 10 lat temu, czuje to dziś. 10 lat temu często sie z byle powodu z nim kłóciłem dziś się nie kłócę. 10 lat temu nie dawałem sobie prawa do tego uczucia bo jak można zazdrościć bratu? Bo zazdrość kojarzyła mi się ze złymi czynami. jak komuś zazdrościsz to mu szkodzisz, starasz się zniszczyć powód zazdrości - tak kiedyś sądziłem ze jest. Niedawno brat wymienił sobie meble ( przy okazji kino domowe itp). Zazdrościłem mu tego jak zobaczyłem i zazdroszczę. ale nie poszedłem z młotkiem do niego, nie miałem chorych pretensji że sobie wymienił. Po prostu to uczucie jest i niech se będzie. Kiedyś może popchnie mnie do działania bym i ja sobie kupił kino domowe.
Wiem Moni ze ci przykro patrzeć, na innych którzy mają "normalnych" rodziców. I moim zdaniem masz prawo tak się czuć. Trudno jest wysłać życzenia po odpowiedzi z dwóch lat.
Mam nadzieje chociaż że to ze tu napisałaś o tym co czujesz dało ci choć odrobinę ulgi.

Bajam

Hej. Ja właśnie znowu jestem w konflikcie z matką. Mimo, że na zewnątrz u mnie jest wszystko w porządku, niby niczego od niej nie oczekuję to jednak ciągle o tym myślę. Powiedziałam co czuję, ona tego nie przyjęła, znowu chciała wywołać we mnie poczucie winy i to w najgorszy moim zdaniem sposób - dołując mnie jako matkę. Wiem, że nie ma racji. Mam dość jeżdżenia po sobie jak po burej suce. Tylko dlaczego, czekam ciągle na jej telefon? I tak zagłębiając się w to bardziej chyba wiem - żebym teraz ja mogła jej dokopać i powiedzieć, że niczego od niej nie oczekuję. Chore co? Ale jedno wiem - dość wywoływania we mnie poczucia winy i traktowania mnie jak gówniarę. Nigdy nie miałam wspierającej matki - pora się z tym pogodzić. Tak tylko chciałam się wygadać :roll:

Pozdrawiam

pterodaktyll

Cytat:

chciałam się wygadać :roll:

Pozdrawiam

To najlepszy sposób na wyładowanie emocji. Pozdrawiam również