Forum Wolnych od Alkoholu

[pietruszka]

Nie pamiętam, czy taki temat był, ale może się przyda. Kim byliście, jaka rola była Wam najbliższa? Dziecko-bohater, Dziecko we mgle, Kozioł Ofiarny czy Dziecko- Maskotka?

Osobiście grałam rolę Dziecka-Bohatera, byłam pilną uczennicą, wzorowe zachowanie, ba... jako mały szkrab ponoć zbierałam papierki na ulicy, czego nie mogła przeboleć moja mama, kiedy już podrosłam i zamieniałam się w bałaganiarę. Ale u mnie to w pewien sposób ewoluowało. Bo było we mnie trochę dziecka we mgle - w zależności od potrzeby i etapu, na którym znajdowała się rodzina. Moja mama uciekała w chorobę, oficjalnie zwaną nerwicą (mamy nie można drażnić, mamie trzeba dać spokój, mama źle się czuje...), dziś jestem pewna, że była to depresja. Ojca zwykle nie było, jako pracoholik większość czasu przebywał poza domem, jeśli był - to okropnie się kłócili, mamy nie należało męczyć, zawracać jej głowy. Co ciekawe - mój brat - klasyka Kozła Ofiarnego skupiał na sobie całą jej uwagę i miłość (według mnie wtedy). Potrzebował pomocy w lekcjach, sprawiał kłopoty wychowacze, więc ja się zajmowałam sobą, uczyłam się pilnie by zasłużyć na miłość lub.... udałam, że mnie nie ma by nie przeszkadzać i nie podpaść i zasłużyć na lanie z błahego powodu.

A jak było u Was?

[Wiedźma]

[smokooka]

W mojej rodzinie jest uzależniony ojciec i była przemocowa matka. Wraz z rozwojem popaprania mojej rodziny układałam się pod nią różnie. Jako mała dziewczynka byłam zewnętrznie maskotką rodzinną, jednak w duszy byłam dzieckiem we mgle. Po pójściu do szkoły wobec oczekiwań i wzrostu agresji matki z maskotki przekształcałam się w kozła ofiarnego, i w znaczeniu DDD/DDA i dosłownie dla agresywnych dzieci w szkole, nie tylko w klasie.
Moja dusza jednak pozostawała we mgle. Starałam się nie wchodzić nikomu w drogę, bo co krok to kop. W domu wieczne awantury, pretensje, nierealne wymagania, co powodowało moje zapadanie się w wewnętrzną przestrzeń, ukrywanie emocji, skumulowałam dzięki temu kopalnię złości i smutku w sobie. Za długo godziłam się na rzeczy niemożliwe do przyjęcia. Jako nastolatka w okresie buntu ścierały się we mnie nadal kozioł ofiarny i dziecko we mgle. Chciałam być bohaterem, ale w przyjętych rolach nie mogłam się przebić przez własne ograniczenia, nie wiedziałam jak uzyskać to czego chciałam - spokój, bezwarunkową miłość, uznanie, uwagę.
Z takim bagażem weszłam w dorosłe życie, uległa, przyjmująca wszystko jak leci, wiedząc, że nic mi się nie należy. Odkryłam niedawno, że zawsze czekałam aż się "coś stanie" z czego urodziła się moja postawa roszczeniowa.

[JaKaJA]

Fajny temat
Ja,podobnie jak smooka i pietruszka-zmieniałam się. U mnie w domu pili wszyscy-Matka z jej konkubinem,brat i siostra no i ojciec,choć nie mieszkał z Nami widziałam jego picie bo mieszkaliśmy długo na jednym osiedlu.Jako maleństwo i najmłodsze dziecko w rodzinie-przez chwilę byłam maskotką, w okresie szkolnym długo byłam klasycznym kozłem ofiarnym,zbuntowałam się bardzo mocno ok. 13- 14 roku życia i weszłam w rolę bohatera i dziecka we mgle co zostało mi do dziś Zawsze mnie zastanawiało czemu nie jestem taka "określona" a ja poprostu by nie zwariować często uciekałam w swój świat kiedy juz byłam bardzo zmęczona ratowaniem rodziny. Dziś widzę,że to logiczne nawet bo brat zmarł gdy miałam jakieś 7 lat a siostra wyprowadziła się z domu jakoś chwile potem więc zostałam sama z tym bałaganem i trzeba było sobie jakoś poradzić.

[Klara]

U mnie też się te role mieszały, a przecież w mojej rodzinie nie było alkoholu, "tylko" zimny wychów i zamordyzm.
Tak jak Jaka - byłam najmłodsza (ze sporą różnicą wieku między mną a rodzeństwem) i dość długo byłam maskotką. Dowiadywałam się np., że jako jedyną z czworga rodzeństwa ojciec czasami brał mnie na ręce.
Gdy bracia i siostra po kolei zakładali swoje rodziny i skłóceni z rodzicami opuszczali dom, stałam się bohaterem - dobrze się uczyłam, miałam jakieś tam talenty i bardzo się starałam, żeby nie zawieść pokładanych we mnie nadziei. Miewałam też własne spojrzenie na różne sprawy, jednak wyrażenie ich przez smarkulę było nie do pomyślenia, toteż mimo wewnętrznego buntu siedziałam cichutko jako to dziecko we mgle.
Tak jakoś z rok przed maturą zaczęłam ostrożnie wyrażać swoje zdanie i dyskutować z ojcem głównie na tematy polityczne. Szybko usłyszałam od mamy delikatną sugestię, że nie widzi możliwości, żebyśmy długo w zgodzie mieszkali pod jednym dachem , a dach tamtego domu był duży.

[Małgoś]

U mnie w domu pił ojciec, a ja jako jedyna trzymałam z nim sztamę
Byłam starszą siostrą mojego brata - oczka w głowie mamusi. Wydaje mi się że pomieszało się u mnie dziecko niewidzialne z maskotką, a z czasem bywałam tez zbuntowanym kozłem ofiarnym. Nigdy nie byłam rasowym bohaterem (nie lubiłam się uczyć, nie lubiłam opiekować się bratem - bo i tak nigdy nie byłam doceniana).
Matka była taka bohaterką rodziny. Tym niewidzialnym zostałam gdy zwątpiłam w mozliwość zwrócenia na siebie uwagi i ta rola szybko przeszła w uciekającą z domu i zadającą się z obszarpanymi hipisami koźlicę ofiarną.

[Linka]

nie wiedziałam, gdzie to napisać:
mój 17-letni syn stwierdził ostatnio, że niepotrzebny mu drogi lek na migrenę, jakoś sobie poradzi
przeraziłam się ...........powiedziałam, że jest moim i męża obowiązkiem zapewnić mu odpowiednie leki.

[Jo-asia]

Zainteresował mnie ten temat, mój tata jest alkoholikiem...
ja jakoś nie skupiam się na moim DDA, bo słyszałam, że lepiej najpierw skończyć terapię...

znalazłam to:
"Kiedy maskotka musi poradzić sobie z czyjąś złością czy wściekłością, wobec
których bezsilni są dorośli domownicy tak naprawdę jest przestraszona i napięta. Ma poczucie, że jeśli nie może poprawić komuś nastroju, staje się niepotrzebna jak porzucona przytulanka."

po prostu się rozpłakałam, bo to o mnie

"Inną konsekwencją poświęcenia własnego
'ja' na rzecz stabilności rodziny bywa częste u DDA przeświadczenie: 'Nie ja jestem ważny ważniejsza jest
grupa (rodzina, klasa, zespół w pracy itp.)'. Towarzyszy temu nawyk dbania o potrzeby innych, o grupę,
z którą taki człowiek się identyfikuje. Kim naprawdę jestem? Jakie są moje mocne strony, a jakie słabe?
To najczęstsze pytania, z jakimi DDA przychodzą na terapię"

To były moje pierwsze pytania, jak opuściłam terapię zamkniętą

Marzena Kucińska

[pietruszka]

[Małgoś]

[esaneta]

[Małgoś]

[endriu]

ja byłem bohaterem
piątki aż po koniec studiów
każde pół wakacji od szkoły średniej zarabianie na następną połowę
wszystkie prace domowe wkoło domu
a ojca albo nie było albo spał

[olga]

Ja byłam kozłem ofiarnym. Nigdy dość dobra by zostać pochwalona. " i tak nic z Ciebie nie bedzie" tylko to pamietam z ust matki. W szkole uczyłam sie bylejako, z lekcji uciekałam. Dopiero jak poszłam na studia postanowiłam zostac bohaterem i jakoś tak mi bardzo dobrze szło. Ale ona nigdy tego nie doceniła. Wzięła i umarła.

[Jras4]

Dlamnie nie ma tu roli .. wideć jestem innym DDA