Forum Wolnych od Alkoholu

[wrzeciono]

Właśnie taki ważny temat chcę podjąć.
A tak w ogóle to witam. Jestem DDA.
Ojciec alkoholik - nie leczy się, ale "sam próbuje nie pić świadomy swej słabości" - taka tam ściema.
Matka - chodzi na jakieś tam mityngi.
I ja, zagubiona w tym wszystkim, córka, która nigdy nie była dzieckiem a teraz z "nie dziecka" ma być "dorosłą". Oczywiście nie mogłam być dzieckiem, bo kiedy? Trzeba się było rodzeństwem zająć, samemu wszystko zrobić, bo cały dom właśnie stał na głowie z powodu chlania ojca. A i szklanki stłuc nie było można, bo się dostawało wp******. I nie zawieźć rodziców w żadnym calu. Być przykładną uczennicą i tak dalej - bo to chyba dla mamy była ostatnia deska ratunku jak uratować pseudonormalność naszego domu.
Miałam marzenia. Miałam zdolności muzyczne. Bardzo chciałam żeby to był to coś. Niestety, rodzice jakoś za bardzo się nie przejęli mimo że wszyscy moi nauczyciele muzyki mówili im, żeby zadbali o mój rozwój. du**.
Teraz jestem prawie dorosła, próbuję cokolwiek nadrobić, chodzę, szukam. Bo nie chcę robić tego, co moi rodzice chcieliby żebym robiła. Chcę w końcu żyć swoim życiem i nie mieć pretensji do nich o to, że coś dla mnie wybrali. Chce mieć pretensje ewentualnie tylko do siebie.
A oni dalej to samo, mimo że teraz są już niby dojrzalsi. Cały czas odwodzą mnie od pomysłu kształcenia się w stronę muzyki a jeśli nie odwodzą to zupełnie ich to nie interesuje. Jesteśmy z trochę innych światów i oni nigdy nie mieli zbyt wielkich ambicji co do wykształcenia czy tam zainteresowań. Nie interesuje ich to. Kaprys.
A ja potrzebuję wsparcia, akceptacji. Wsparcia i akceptacji, których nigdy nie miałam. Wciąż ich potrzebuje mimo że już jestem niby :dorosła" - chociaż co się zmieniło? Nic, zawsze musiałam być.

[Klara]

Witaj Wrzeciono

[Linka]

[wrzeciono]

Pełnoletnia. Uczę się śpiewu, studiuję też kierunek okołomuzyczny.
Jednak cały czas słyszę, że nie powinnam. Że to kaprys, że pracy nie znajdę, że "nie będę szczęśliwa". I zaczynam im wierzyć. Skoro nikt we mnie nie wierzy, i ja przestaje. Zresztą trochę późno się za to zabrałam a więc i to trochę duże zaległości. Pracę rzeczywiście ciężko znaleźć, i jeśli chodzi o mój kierunek studiów a w śpiewie (który najbardziej kocham) ciężko dojść do takiego poziomu żeby się wybić (szczególnie zaczynając to robić mając jakieś 20 lat). No ale cóż, ja nie mogę inaczej, inaczej się uduszę. To jedyna rzecz, którą kocham bezwarunkowo.
Sprecyzowanych planów nie mam, to chyba cały problem.
Rodzice maja pretensje o to, że "nie jestem wdzięczna za to, że wychowali mnie na taką dobrą uczennicę". A ja byłam po prostu wzorowym bohaterem. I nie jestem wdzięczna.

[wrzeciono]

a czy powinnam?

[Klara]

[Linka]

[leon]

czesc wrzeciono

[Jacek]

cześć

[rufio]

[Klara]

Przepraszam, że tak Cię wypytuję. Jeśli nie chcesz, nie odpowiadaj na moje ostatnie pytania, bo właściwie chciałam się dowiedzieć, czy tylko zamierzasz i masz pretensje że Cię nie wspierają, czy już działasz.
Jeśli się już uczysz, to dobrze.
Nie wiem, czy do rodziców powinnaś mieć pretensje. Oni mają swoje doświadczenia i swoją wiedzę o życiu i to usiłują Ci przekazać, a Ty możesz już swoje życie kształtować po swojemu.
Jeśli masz wielki talent, oraz szczęście i znajdziesz się we właściwym czasie we właściwym miejscu i spotkasz właściwych ludzi, to zrobisz karierę.
Jeśli Twój talent jest duży, ale szczęście mniejsze, to w czasie studiów i nauki śpiewu orientuj się, jakie segmenty wiedzy którą zdobywasz można zastosować do zarabiania na życie.
Zawsze można znaleźć niszę gdzie jest źródło zarobku.
Coś o tym wiem

[wrzeciono]

już odpowiadam,
kierunek studiów - realizacja dźwięku,
śpiew - instruktor w Domu Kultury,
działam już, działam - tylko wciąż jeszcze za mało, ale szukam własnej drogi, myślę może o muzykoterapii lub kierunku jakoś związanym z muzyką, ale niekoniecznie wykonawstwem, bo wydaje mi się, że na osiągnięcie pewnego pułapu jest już za późno.

[wrzeciono]

właśnie o wypełnieniu tej niszy

[wrzeciono]

pretensje - powiedziałam im, że nie miałabym gdyby teraz zmieniło się ich podejście. mam młodszego brata, którego wychowują zupełnie inaczej - i który może być po prostu szczęśliwym dzieckiem, uczy się grać na gitarze, niedługo zacznie na perkusji, wszystko jemu umożliwiają.
Ja nie oczekuję cudów, tylko wiary we mnie. Przecież to o co teraz walczę, to to co straciłam z powodu ich niedojrzałości i całego tego bajzlu z alkoholizmem. Czy moje wymaganie wsparcia jest nie na miejscu?

[olga]

witaj