Forum Wolnych od Alkoholu

pietruszka

Tak mi przyszła do głowy pewna refleksja. Jaki wpływ na wyrażanie tych dwóch przeciwległych emocji miał mój dom rodzinny?
U mnie istniał wewnętrzny nakaz nie wyrażania tych emocji w sposób spontaniczny. I śmiech i płacz należało trzymać pod kontrolą. "Nie wypadało się śmiać bez powodu", "Nie otwieraj buzi tak szeroko (jak się śmiejesz)", "Nie płacz przy innych", a szczególnie: "Opanuj się". Owszem wypada się uśmiechać "Uprzejmie, życzliwie, z odpowiednim dystansem, uroczo... " ale nigdy nie szeroko, od ucha do ucha. Płakać też szybko nauczyłam się w poduszkę, po cichu, w swoim pokoju, płacz "na zewnątrz" był taki upokarzający, taki wstydliwy.
Pamiętam, jak w czasie terapii oglądała swoje zdjęcia z dzieciństwa. Na większości jest nad wyraz poważna dziewczynka, ewentualnie z uprzejmym uśmiechem na ustach. Często też straszliwie smutna. Mam jedno zdjęcie z mamą, co do którego nawet pamiętam emocje, które mi towarzyszyły w czasie tego zdjęcia, wykonanego u fotografa. Moja mama siedzi, a ja gdzieś dziesięcioletnia stoję, obejmując mamę. I pamiętam to uczucie, że to tylko taka gra, że to takie fałszywe ujęcie, nieprawdziwe... I mam na twarzy uśmiech, może dla kogoś byłby to zwykły uśmiech, a ja pamiętam ile bólu mnie kosztowało przybranie tego fałszywego uśmiechu.

Pamiętam moje przerażenie, kiedy pierwszy raz nie opanowałam się (!) i zaczęłam płakać w czasie terapii. Na Al-anonie też płakałam, ale tam było ciemniej w pomieszczeniu, nikt się o nic nie pytał, tylko ktoś podał mi chusteczki. Na terapii poczułam się z tym płaczem jak obnażona, jak postawiona nago przed wszystkimi. Wstałam i uciekłam (biegiem do toalety) się skryć. "Uczuć nie należy wyrażać publicznie" - taki miałam wewnętrzne przekonanie, wpojone od dziecka. Myślę, że u mnie ten trening był wdrażany od małego "Byłaś cudownym dzieckiem, bo jak byłaś mała, to jak w nocy się budziłaś to nie płakałaś, tylko po ciemku się bawiłaś" mówiła do mnie mama, gdy miałam pewnie 6 czy 7 lat.

U mnie podobnie było ze zbyt spontaniczną radością. Nie wypadało się śmiać zbyt głośno, zbyt gwałtownie, żadnego skakania z radości ("Uspokój się", ""Nie śmiej się przed zachodem słońca, bo jeszcze będziesz płakać", itd.)
Ot takie wychowanie, miałam być grzeczną, pilną uczennicą, potrafiącą opanować i kontrolować wyrażanie swoich emocji (czyt. nie ujawniać ich przy innych).

Dzisiaj cieszę się, że umiem się już śmiać. Cieszę się też, że umiem płakać przy innych. I nie uważam tego za oznakę złego wychowania. A jak jest u Was?

olga

Ja nie moge sie otworzyć na terapii DDA bo nie mogę płakać, nie wolno, wstyd.....
jestem silna, nie okazuję skrajnych emocji bo nie przystoi.....

pietruszka

olga

Ostatnio jak byłam u terapki, powiedziała mi żebym postarała sie poszukać tej złości, którą mam na matkę. Owszem znalazłam, ale nie zapłakałam tak spokojnie, dopadł mnie spazmatyczny płacz. lAle nie w gabinecie terapki :nono:

No i teraz sie boje iść do niej, bo co będzie jak u niej mi sie to zdarzy :mysli:

endriu · _________________ Nie piję od 29.04.2011

ja dalej mam maskę
ale skończę tą terapię to pójdę na DDA

pietruszka

Janioł

a ja ide szukać ulubionego zdjęcia z dzieciństwa na terapie i nawet nie wiem czy takowe ma bo chyba nie ale cóż spróbuje a płakać się uczę i mi nie wychodzi (chłopaki nie płaczą czyli twardym trzeba być nie miętkim)

aazazello

Dora

aazazello

Dora

Mam zamiar napisać kilka wstrętnych listów do różnych osób, wszystko im tam wygarnę, ubliżę im, opowiem o wszystkim co mnie boli, wypomnę i poużywam sobie do woli, wywalę całą wściekłość... A potem je podrę i spalę :evil2"

Dora

pietruszka

Dora

To sposób z wczorajszej terapii, mam zamiar go zastosować, bo złość mnie skręca w środku, w stosunku do wielu osób. Nawet wściekłość, taka że cięłabym i mordowała :nerwus:

pietruszka