Forum Wolnych od Alkoholu

[Marc-elus]

Rozmawiałem ostatnio ze znajomym.
Znajomy ok 30lat, pracujący, mający żonę, pewnie w miarę "statystyczny".

Rozmowa zeszła na temat uzależnień.
Parę lat wcześniej, zwykle w sobotę, "w gościach", "na mieście" lub w domu, pił wieczorem.
Dla dobrej zabawy, dla rozluźnienia. Bez urwanych filmów i tych wszystkich rzeczy które znamy.
Potem przeszedł w tryb "sobota + piątek", po pracy w piątek, najczęściej w domu, wypijał parę piw lub drinków. Czasem umawiał się z kolegami na mieście.
Po jakimś czasie zauważył że do piątku dołączył czwartek, "bo już prawie weekend".

Kolega w pewnym momencie zauważył że "czeka na czwartek".

Nie wiedząc nic o alkoholizmie, zaczął się zastanawiać.... doszedł do wniosku że to idzie w złą stronę. Jego najlepszy przyjaciel przekonywał go że wydziwia, "a bo przecież w Polsce itd".
Jednak kolega porzucił czwartkowe i piątkowe uciechy na rzecz innych rozrywek, również odprężających, ale nie związanych z używkami.
Czasem wypije w sobotę, nie liczy ile, po prostu gdy jest okazja i ma humor to się bawi z alkoholem w tle. Normalnie, jak zdrowy człowiek.

Po całej rozmowie z nim wywnioskowałem że facet był "na początku drogi", ale się zawrócił. Do niego pewnie to nie dotarło.
Zaciekawiła mnie jeszcze jedna rzecz: ilu ludzi posłucha "najlepszego przyjaciela", obrazu jaki panuje w społeczeństwie(alkoholik w rowie, a jak nie w rowie to nie alkoholik), i dalej będzie brnąć w bagno?
Czy edukacja(w jakiejkolwiek postaci) rozwiewająca mity mogłaby pomóc, gdy jeszcze "ogórek się nie ukisił"?

[pterodaktyll]

[smokooka]

Ja ze swojego punktu widzenia, wiem, że uzależniona psychicznie byłam od początku.Zatrzymywałam rozwój choroby, o której nie wiedziałam nic, zarówno w odniesieniu do siebie, jak i elementarnej wiedzy. Pierwszy raz zrobiłam to bardzo podobnie do Twojego kolegi. Nie piłam jakiś czas, zaszłam w tym okresie w pierwszą ciążę, karmiłam potem dwa lata. Uzbierało się w ten sposób koło trzech czy czterech lat abstynencji. O trzeźwości mowy nie było. O dojrzałości też nie. Potem różnie, popijałam, chlałam, popijałam, i tak do kolejnej ciąży upłynęło kilkanaście lat. Znowu przerwa, bez pojęcia nadal o tym, że jestem uzależniona. Do momentu osiągnięcia swojego dna, po urodzeniu synka, nie wiedziałam, nie myślałam o tym poważnie. Byłam przekonana, że to jeszcze nie to, porównywałam się do partnera w chronicznej fazie.
Zatrzymałam się na początku fazy krytycznej. Od niej nie ma już odwrotu. Wiem, że w żadnym momencie, w którym przerywałam picie, nie mogłam cofnąć już postępu psychicznego uzależnienia.
Ogórki się kiszą już od pierwszych godzin, w zależności od tego kiedy je zjesz, będą małosolne, kiszone albo niezdatne do użytku spleśniałe kapcie. Nie cofniesz tego procesu już po pierwszej godzinie.

[Linka]

a co powiecie o osobie, która nie wyobraża sobie sobotniego wieczoru bez alkoholu?
nigdy w ciągu tygodnia, w niedzielę tez, bo w poniedziałek praca, ale na sobotę czeka z utęsknieniem

[pterodaktyll]

[Linka]

[pterodaktyll]

[kj100pn]

U mnie też tak się zaczynało. Najpierw weekend, potem piątek po piłce, zimne piwko smakuje najlepiej, potem czwartek, potem doszła praca przy kompie po 16 godzin po której co najlepiej pomaga usnąć? Oczywiście piwko.

Tak było kilka lat, potem doszła zła kobieta dzięki której do piwka dochodziła czasami seta dla rozluźnienia i ukojenia nerwów, bo w domu robiła mi pole bitwy i na końcu wywaliłem ją z domu.

Od tamtej pory żeby sie wyżyć ide na siłownie, pobiegać, na basen albo zagram w GranTurismo albo GTA.

[lotus]

Cytat:

Parę lat wcześniej, zwykle w sobotę, "w gościach", "na mieście" lub w domu, pił wieczorem. Dla dobrej zabawy, dla rozluźnienia. Bez urwanych filmów i tych wszystkich rzeczy które znamy. Potem przeszedł w tryb "sobota + piątek", po pracy w piątek, najczęściej w domu, wypijał parę piw lub drinków. Czasem umawiał się z kolegami na mieście. Po jakimś czasie zauważył że do piątku dołączył czwartek, "bo już prawie weekend".

Cytat:

a co powiecie o osobie, która nie wyobraża sobie sobotniego wieczoru bez alkoholu? nigdy w ciągu tygodnia, w niedzielę tez, bo w poniedziałek praca, ale na sobotę czeka z utęsknieniem

No właśnie… Niektórzy myślą, że osoba pijąca wyłącznie raz na tydzień czy może nawet raz na miesiąc nie może nazwana być alkoholikiem. A przecież chodzi tutaj nie o to jak często tylko jaki ma się związek z alkoholem.

Miałam wujka który potrafił nie pić miesiącami a potem popadał w ciąg alkoholowy kiedy to pił dzień w dzień przez co najmniej tydzień, od rana do wieczora, cały czas w tych samych ciuchach, kładł się tylko do wyra by potem wstać i znowu jazda. Potem nagle przestawał i jak świętobliwiec jakiś nadrabiał wszystkie zaległe zamówienia w swoim zakładzie tapicerskim, chodził do kościoła i zachowywał jak przykładowy obywatel.

Moi rodzice niby zaczynali od okazji towarzyskich, potem w latach 80-tych ojciec zaczął pędzić bimber więc wódka była jak woda z kranu.

Mój mąż jak go poznałam to pił tak co drugi dzień i wtedy nie myślałam, że coś w tym złego bo nie bił przecież, nie awanturował się tylko zasypiał w fotelu jak już miał dosyć. Z czasem przestał pić tak często ale i tak zdarza się mu mniej więcej raz na tydzień, co więcej, on jak pije to po prostu musi się upić, nie wystarczą mu drink czy dwa.

Są też oczywiście alkoholicy na etapie uzależnienia fizycznego, kiedy alkohol staje się niezbędny do doprowadzenia organizmu do jakiegoś tam stanu możliwości funkcjnowania.
Ale myślę, że wszystko sprowadza się do tej podstawowej relacji z alkoholem, dlaczego po niego się sięga, w jakich momentach i czy jest się w stanie tak po prostu w tych momentach sobie odmówić lub nawet po prostu nigdy nie pić. Jest to tym trudniejsze bo przecież alkohol jest ogólnie społecznie akceptowaną używką.

[szymon]

[Marc-elus]

[szymon]

[Marc-elus]

[szymon]

[Marc-elus]

Cytat:

jakoś zdrowi omijają dekadencji szerokim łukiem

Ale dopuszczasz możliwość istnienia ludzi którzy piją w sobotę, są zdrowi i nie zastanawiają się że w tym czasie mogliby odkrywać sens życia?