Forum Wolnych od Alkoholu

Zagubiona

Witajcie,

O sobie pisałam już dziś w Innych uzależnieniach teraz czas napisać kilka słów o mężu i jego alkoholizmie i moim współuzależnieniu.

Właściwie to współuzależniona jestem chyba od dzieciństwa- całkiem nieświadomie stwarzałam ojcu komfort picia, kiedy to odmawiałam sobie jako sześciolatka słodyczy, bo nie będzie na chleb ale on nie odmówił sobie alkoholu.

To, że mąż ma problem z alkoholem zauważyłam pewnie z dwa lata temu jak pojawiło się w naszej rodzinie dziecko, a on pod względem picia nie zmienił się, mimo, że zawsze mówił, że jak będzie dziecko to nie będzie pił albo chociaż nie tyle. Pojawiło się dziecko i obietnice poszły w niepamięć.

Próbowałam poruszyć z nim ten temat i jak tylko zaczynam mówić to słyszę, że nie mam porównywać go do swojego ojca (fakt tata nie potrafił przestać pić nawet w czasie chemioterapii czy jak brał morfinę). Mój mąż nadal myśli stereotypowo- alkoholik to taki co to leży gdzieś po rowach z butelką taniego wina w ręku (aż strach pomyśleć co sobie wyobraził jak mu powiedziałam, że jestem uzależniona od seksu i miłości), a skoro on wypije sobie w domu albo u rodziców, czy od czasu do czasu po meczu z kolegami to nie jest alkoholikiem. Jeśli tłumaczę, że to tylko stereotypy, to w odpowiedzi otrzymuję stwierdzenie, że jakby był alkoholikiem to w ośrodku adopcyjnym (nasz synek jest adoptowany) by to wykryli i byśmy dziecka nie dostali tak szybko. Nie bierze pod uwagę, że ja moje uzależnienie tez ukryłam, a np. że jestem DDA wyszło jak na dłoni- zresztą tego nie kryłam.

Długi czas wypierałam to, że mąż może być alkoholikiem, bo przecież nie pije tak dużo, bo nie zatacza się na ulicy, bo nie upija się codziennie, bo ma stałą pracę i nie ma w niej problemów, bo nie dzwoni o urlop bo zapił (dwa razy chyba się tak zdarzyło po jakiejś imprezie klubowej), bo..., bo..., bo...
Ale przyszedł czas kiedy uświadomiłam sobie, że nie pamiętam kiedy był taki weekend aby nic nie wypił. Od kiedy mamy synka i wróciłam do pracy w tygodniu się mijamy, więc normalnie posiedzieć możemy tylko w weekendy, a wtedy on zawsze pije, wróć wtedy on zawsze jest pijany, więc tak właściwie to ja nie widuję go trzeźwego dłużej niż pół dnia. Porażające są też ilość alkoholu jakie spożywa- obecnie dwu- nawet trzykrotnie większe niż kilka lat temu.

Obecnie coraz częściej nachodzą mnie myśli, że powielam schemat wyniesiony z domu rodzinnego, mimo, że zawsze się zapierałam, że nie zrobię tego swojemu dziecku.

Klara

pannamigotka

Cześć Aniołku

Czy ja dobrze zrozumiałam z innego Twojego wpisu, że sama jesteś uzależniona od alkoholu czy coś pomieszałam?

I podpisuję się pod pytaniem Klary :evil2"

Zagubiona

Zagubiona

Jacek

Zagubiona

Słoneczko

Janioł

pannamigotka

Nie mam pojęcia jak to jest- czy najpierw powinno się ukończyć terapię związaną ze swoim uzależnieniem, a dopiero potem ze współuzależnieniem? Warto by dopytać w poradni.
W wymówkę w postaci dziecka nie wierzę

Ja wprawdzie terapię mam, gdy córka jest w przedszkolu, ale co tydzień ostro kombinuję, co zrobić, aby pójść na mityng Al-Anon (który Ci przy okazji polecam), który jest po południu, praktycznie od 17.30 do 20-tej (bo jeszcze stoimy i gadamy po).
Aniołku, dobrze, że jesteś, zrobiłaś pierwszy krok do lepszego życia, teraz działaj, trzymam kciuki.

Zagubiona

Zagubiona

pannamigotka

Klara

KICAJKA