Forum Wolnych od Alkoholu

Agulka76

Dawno nie pisałam. Ostatnio miałam trudny okres.
Wysłałam syna na zimowisko-i wróciły leki. Na szczęście wiem już, że są związane z tym, ze ktoś z bliskich wyjeżdża, opuszcza mnie i boję się ze może nie wrócić.

Po za tym stwierdziłam, ze mój m. ma taki sam charakterek jak mój ojciec....

jak coś nie po jego myśli to robi awantury o *p****

albo ,,warczy,, na nas, czepia się... A ja??? Kulę uszy po sobie i najlepiej schodzę mu z drogi...Nie potrafię zwrócić mu uwagi, że ma nie krzyczeć na dziecko, bo spadło z łóżka, tylko raczej przytulić i pocieszyć.. Wczoraj córka aż zwymiotowała z nerwów, bo tatuś ją okrzyczał, bo biegała po łóżku i nie słuchała że ma usiąść i w końcu spadła... ,,Tatuś,, tak się wydarł, że mała aż spazmów dostała i przybiegła do mnie. Zabrałam ją, przytuliłam, uspokoiłam, ale bałam się zareagować... :bezradny:

I to ma być matka???? Jestem beznadziejna

ja

Agulko, nie jesteś beznadziejna. Powiem brzydko: zostałaś wytresowana i zachowujesz się tak jak cię wyuczono. Ale dobre jest w tym że możesz te wyuczone zachowania zmienić. Spróbuj raz a zobaczysz że świat się nie zawali a twój mąż nawet może się zdziwić, że ty to tak widzisz bo on o tym nie ma pojęcia. Naprawdę jak powiesz co myślisz i czujesz to nic się nie stanie. Ja też mam z tym problem. Ale zauważam, że jak się przemogę i powiem co czuję to nic sie takiego złego nie dzieje jak sobie wyobrażałam. Ale nie powiem jest mi głupio, czuję się zawstydzona, ale jest mi lżej. O dużo lżej. Bo nic nie duszę w sobie. I tak małymi kroczkami uczę się mówienia tego co uważam a nie tego co myślałam, że powinnam uważać. Naprawdę nikt cię nie potępi za to że masz inne zdanie.

Ważne, żeby zrobić to na spokojnie, bez obecności dzieci. Myślę, że łatwiej będzie jak napiszesz sobie to na kartce co chcesz powiedzieć i się tego nauczysz. Bo w stresie brakuje słów i człowiek nie wie jak przekazać swoje myśli. Naprawdę tylko raz się odważ a potem już będzie z górki

Agulka76

Agulka76

Wczoraj miałam terapię.
Była naprawdę ciężka. Opowiedziałam, jak chciałam zrobić cos dla siebie w ostatnim tygodniu. I zeby mi nikt nie przeszkadzał. Nic szczególnego, po prostu poczytać książkę, w samotnosci w ciszy i spokoju.Ale nie dane mi było,bo ilekroć zaczynałam, to zawsze ktos z domowników coś ode mnie chciał. A to dzieci, a to ojciec. Nikt nie chciał uszanować tego ze chcę zrobić coś dla siebie. Jak to powiedziałam terapeucie -ruszyła lawina wspomnień. Odkąd pamietam zawsze moje potrzeby były nieważne. Jak chciałam coś od mamy- to albo była chora i miała atak schizofrenii albo nie miała czasu,ojciec- albo pracował, albo pił, albo zajmował sie swoimi sprawami, siostry- starsze, więc te już kompletnie mnie olewały. Nikogo nie obchodziłam emocjonalnie. Ważne ze byłam najedzona, ubrana i zdrowa. Nauczyli mnie ze żeby być zauważoną musiałam być użyteczną. Czyli zrobili ze mnie takiego robota- do sprzątania, pomagania, usługiwania. na terapii pierwszy raz od 8 miesięcy płakałam jak małe dziecko. Nie byłam ,,twarda,, nie byłam tą Agnieszką którą wszyscy znają...kim byłam? Sama nie wiem, może małą Agą , która miała kilka latek, a moze załamaną nerwowo kobietą? ryczałam całą godzinę. A jakby trwała sesja dłużej ryczałabym i dłuzej.Dla mnie to nowosć, bo ja nigdy nie płaczę przy kimś( nawet na pogrzebie mamy nie płakałam) a jak w ogóle mi sie przydarzy to w samotności, w wielkim wstydzie i poczuciu winy, że nie powinnam, ze inni mają gorzej
Terapeuta powiedział, ze to dobrze, że płaczę, że on sie z tego cieszy, bo to znaczy, ze cos zaczyna we mnie pękać... dziwnie sie z tym czuję..
__________________

smokooka

Terapeuta miał rację, trzeba płakać, w ten sposób też możesz pozbywać się stopniowo nagromadzonej złości i innych nieprzyjemnych uczuć :brawo:

smokooka

Agulka

Eila

pietruszka

A Rycz Agula, płacz oczyszcza i przynosi ulgę... ba... sprzyja dojrzewaniu... No ale ja też uczyłam się płakać i przełamywać wstyd związany z płaczem.

I też strasznie płakałam podczas terapii, i dziś wiem, ze to bardzo dobrze

Agulka76

Dzięki dziewczyny ergr

Dużo dla mnie znaczą wasze wyjaśnienia.
Wczoraj miałam terapię i dla odmiany byłam wycofana. Paplałam o jakiś głupotach, nie patrzyłam prawie na terapeutę, czułam się głupio, po ostatnim wywnętrznieniu się... to normalne ? taki krok do tyłu???

pietruszka

Agulka76

pietruszka

rozpoznawanie i uczenie się nazywania własnych uczuć to były dla mnie ważne etapy mojej terapii, wstyd jest zwykle dośc destrukcyjny, szczególnie, gdy dotyczy on kogoś innego (współuzależniona często czuje wstyd za pijącego dorosłego partnera), albo na przykład dotyczy szkodliwych zasad - na przykład zakazu okazywania uczuć publicznie. To są właśnie szkodliwe nakazy, które często nas blokują. Ja na przykład uczona byłam, ze nie powinnam okazywać publicznie nie tylko smutku, lęku i innych nieprzyjemnych uczuć, ale także... spontanicznie radości, miłości, serdeczności, itd... Ci co mieli mnie okazje poznać osobiście to chyba zauważyli, że akurat teraz ze spontaniczną radością to nie mam problemu. Kiedyś się wstydziłam i bardzo starałam się zachowywać bardzo poważnie, pomimo, że lubię się śmiać i dużo we mnie tego spontanicznego, lubiącego się cieszyć dziecka. Płakać też nie umiałam przy innych... Dziś umiem, choć chyba smutek jest nadal najmniej oswojonym przeze mnie uczuciem... A warto je oswajać, wszystkie są potrzebne, nawet te nieprzyjemne...