Forum Wolnych od Alkoholu

[Nobody]

[wrzeciono]

[ulena]

[PSG-1]

koziołek, bo rodzice nie chcieli drugiego dziecka, miała być aborcja, ale w końcu postanowili tego śmiecia nie ukatrupić już na starcie. Wymyślili inną taktykę bym cierpiał. Wmawianie mi codziennie że jestem złem całego świata i to wszystko moja wina, że ojciec pije itp. Dzięki Wam kochani

koziołek, bo rodzice nie chcieli drugiego dziecka, miała być aborcja, ale w końcu postanowili tego śmiecia nie ukatrupić już na starcie. Wymyślili inną taktykę bym cierpiał. Wmawianie mi codziennie że jestem złem całego świata i to wszystko moja wina, że ojciec pije itp. Dzięki Wam kochani

[maria-1212]

Bohater rodzinny - już będąc nastolatką stałam się powiernikiem mojej współuzależnionej mamy - do dziś się z tym zmagam - ze względu na wykonywany przeze zawód doprowadziłam do założenia niebieskiej karty, komisji w Mopr oraz zmotywowania mamy do uczestnictwa w grupie osób współuzależnionych...Przez to zawsze brałam za wszystko odpowiedzialność, w każdej sferze życia...

Jak jest dzisiaj?

Staram się walczyć o siebie...uczę się być egoistyczna i dbać o siebie...a nie rezygnować z siebie dla innych...Staram się walczyć, a nie podporządkowywać się tej sytuacji...

Myślę, że moja terapia nie będzie skuteczna, jak dalej będę żyła życiem moich rodziców...

Zapraszam do wzięcia udziału w badaniu w osobnym wątku:

http://komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=7949

[esaneta]

[maria-1212]

Tak, mieszkam...ale razem utrzymujemy dom - wspólnie opłacamy...każdy ma swój azyl...ja mieszkam na dole, oni na górze

[Pati]

Ja byłam kozłem ofiarnym i dzieckiem we mgle
Wszystko co ojcu się przytrafiało w życiu to była moja wina.
Ciągle słyszałam,że jestem taka jak matka i tak będę robić w życiu jak matka.
Na dzień dzisiejszy jakoś nie piję alko i nie porzuciłam własnych dzieci.
Swoje frustracje wyrzucał na mnie.
Od kiedy pamiętam motto mojego ojca było...,,tylko Ci łeb upi******ć i do kibla wrzucić''...
W szkole to zależało od sytuacji jak brata bili to ja leciałam go bronić.
Jednak chowałam się częściej po kątach żeby mnie nikt nie zauważył i nic ode mnie nie chciał.
Wbito mi do głowy,że jak nie mam nic mądrego do powiedzenia to lepiej żeby milczeć.
Pamiętam,że baaaardzo się starałam żeby ZASŁUŻYĆ sobie na miłość ojca.
Sprzątałam,gotowałam,prałam (matka nas porzuciła)robiłam ojcu piękne laurki i nic zero reakcji.
Dopiero jak coś odwaliłam żeby zwrócić na siebie jego uwagę lub popełniłam jakiś błąd to wteeeedy zostałam zauważana.
Bo było na kim się wyżyć i kogo opierdzielić no i można było wytknąć wszystkie błędy i niepowodzenia dzieciakowi
Cały czas miałam poczucie,że robię jeszcze za mało dla niego.
O rany jakie to smutne

[Klara]

[Pati]

Te drzwi są już zamknięte Klarciu
Kiedy przebaczyłam moim rodzicom mam to za sobą.
Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć.
Czasem jak poruszam właśnie takie tematy na mityngach czy tutaj to czuję smutek po prostu, ale na szczęście tylko na chwilkę
Żyję oj żyyyyyyję

[Iwa]

Większość z dziecka „niewidzialnego”... trochę z bohatera;

[ifyso]

Moją strategią była rola niewidzialne dziecko. Wycofanie się z życia, uciekłam w świat swojej wyobraźni i marzeń. Samotność, choroba sieroca, czyli słuchałam muzyki i bujałam się siedząc albo leżąc w łóżku i snułam swoje fantazje o szczęśliwym życiu. Zatopić się w swoim świecie i mieć święty spokój.
W domu ciągle awantury urządzane przez ojca. Na trzeźwo, ale nigdy nie było wiadomo, kiedy tata dostanie szału i na czym się: skupi, na obiedzie, na porządkach w domu, na mnie. Ten jego dudniący ryk. Matka, zapłakana kobieta bluszcz. Nienawidzi ojca i jednocześnie jest od niego zależna całkowicie. Chciałam zasłużyć na pochwałę ojca, pastowałam podłogi, wcześnie wzięłam się za gotowanie, pieczenie ciast, wędkowanie (tata wędkuje) i nic, uznania nie było. Nie znałam czułości, przytulania, uśmiechów.

Przyszły wraz z dorastaniem marzenia o pięknej miłości. Jedyna rzecz, która mi się w życiu nie udaje, to są właśnie związki z mężczyznami. Każdy następny partner jest gorszy od poprzedniego. Jakby ciążyła nade mną jakaś klątwa. Teraz najbardziej boli, bo wreszcie ktoś chce ze mną być, żyć ze mną i ja z nim chciałam. Mój partner okazał się być alkoholikiem.

Rok temu skończyłam terapię. Przed poznaniem mojego obecnego partnera. Uczyłam się wielu nowych zachowań, np. poprosić o to czego mi potrzeba, choćby o otworzenie lub zamknięcie okna. Jak mi powiedziała pani psycholog, że automatyczne reakcje i zachowania zawsze będą we mnie tkwić. Trzeba te nowe wyuczone zachowania powtarzać, utrwalać i być świadomą, że zawsze mam wybór, jak się zachować, jak zareagować, jakie wybrać myśli. Zawsze mamy wybór i to jest piękne!!!!

[Ann]

[Słoneczko]

Ja byłam dzieckiem bohaterem od 5ego roku życia