Forum Wolnych od Alkoholu

[Arnika]

Witam Was, jestem na tym forum nowa.
Piszę ponieważ prawdę mówiąc jestem załamana moimi przejsciami z lekarzami pierwszego kontaktu i piekła jakie mi zgotowano w szpitalu, tylko z tego powodu, że przyznałam się że jestem alkoholiczką.
Opisanie ilości pogardy, etykietek i zwykłego poniżania przez lekarzy zajęłoby zbyt dużo miejsca tutaj. Najgorsze w tym wszystkim jest to , że człowiek świadomy swojej choroby, leczący się w poradni odwykowej, przez lekarzy w szpitalu jest traktowany jak najgorszy śmieć i menel, podejrzewany o kłamstwa i konfabulacje, a każde jego słowo używane jest przeciwko niemu. Ludzie wykształceni w kierunku medycznym, nie posiadaja minimalnej wiedzy o chorobie alkoholowej, korzystają z łatwej okazji polepszenia sobie własnego samopoczucia, przez mieszanie leczącego się alkoholika z błotem. Przekonałam się, że nawet jeśli taki człowiek nigdy nie był na odtruciu, bo nie doszło do aż tak powaznego zatrucia, żeby była potrzeba, to dla nich jest obrzydliwym alkoholikiem leżącym w rowie. Przekonałam ,się, że nawet jeśli alkoholik jest przeciętną osobą, która ma dom i pracę, to dla lekarzy, jest staczającym się menelem, ponieważ liczy się tylko ich wyobrażenie o brydnym zasikanym alkoholiku. Najbardziej wstrząsający jest fakt, że problemy zdrowotne wywołane przez zupełnie inne czynniki, z góry tłumaczone są piciem, a wszelkie mozolne tłumaczenia, kończą się agresywnym przerywaniem wypowiedzi, i kolejnym przyklejaniem etykietek. Celowe złośliwe i pogardliwe przytyki lekarzy robiących obchód w sali szpitalnej co do „popijania sobie”, (robione w obecności innych pacjentów), miały na celu chyba „przestraszenie” obrzydliwej alkoholiczki, w celu odwiedzenia jej od dalszego igrania ze zdrowiem i życiem, co według nich było chyba formą „pomocy” i „terapii” . Moje wieloletnie terapie są dla nich nieważne, tak samo jak 8 letni staz niepicia też był nieistotny. Istotne jest określenie „alkoholiczka”, za którym idzie całe bogactwo stereotypów i wyobrażeń o mojej patologii.
Jestem kobietą. Mam 35 lat, mam dom, bliską osobę i pracę. Kiedy ktoś dowiaduje się że jestem uzalezniona łapie się za głowę, i nie może uwierzyć, ponieważ nie widac najmniejszych oznak zaniedbania czy zmian w wyglądzie. Dla lekarzy jestem marginesem i menelicą.
Jakie są wasze doświadczenia, jak radzić sobie z koszmarem pomówień i stereotypów ze strony lekarzy?

[olga]

witaj

[leon]

Czesc

[cool]

witaj

[grzesiek]

Po pierwsze zmiana miejsca leczenia
Po drugie jako trzeźwa masz prawo do rozmowy z przełożonym tych lekarzy,nawet z pisemnym zażaleniem do izby lekarskiej.
Po trzecie może to tylko Twoje wyolbrzymione wizualizacje i nadwrażliwość.

[leon]

[esaneta]

witaj ja nie mogę podzielic się swoim doswiadczeniem, bo go nie mam, ale chętnie podzielę się swoim przemysleniem, ktore tak na gorąco się pojawiło. Po pierwsze jako pacjent masz jakies swoje prawa, jest tam pewnie cos o godnym, rownym traktowaniu pacjentow. Warto moze cos na ten temat wspomniec szanownej braci w białych kitlach. A po drugie obowiązuje ich tajemnica lekarska i nie mają prawa mowic o Twoim alkoholizmie w obecnosci innych pacjentow. Mozesz im o tym powiedziec i dodac, ze zgłosisz sprawę złamania tajemnicy Rzecznikowi Praw Pacjenta, albo przynajmniej ich przełozonym.

[Jo-asia]

Witaj
przykro mi, że w ten sposób zostałaś potraktowana

[yuraa]

witaj , dzięki za podzielenie sie doświadczeniem, jest jak dla mnie dośc szokujące.
nigdy nic takiego nie miało miejsca u mnie, ale też nie trąbilem że jestem alkoholikiem.
używam stwierdzenia
-pani doktor kiedyś za dużo pilem i teraz mogę źle tolerować niektóre leki

[olga]

Mnie takie sytuacje mocno dziwią. Ja uważam, że niepijący alkoholicy to ludzie godni szacunku ze względu na siłę jaką posiadają aby móc nie tylko nie pić ale rozwijać się, odbudowywać to co choroba zniszczyła.

[Borus]

Cześć Arnika

Ja nie spotkałem się z podobnym traktowaniem.
Fakt, że mam do tego stopnia brak kontaktu z medycyną,
że nawet nie wiem, kto aktualnie jest moim lekarzem pierwszego kontaktu...

Przestałem chlać - przestałem chorować...

[Arnika]

Dziękuję za dotychczasowe odpowiedzi i proszę o nastepne. Może wypowiedzą się jeszcze osoby, które w rzeczywistości trafiły na podobne szykany lekarzy i poradziły sobie z nimi.

[Wiedźma]

Witaj Arniko.
Wiele goryczy w Twoich słowach... Przeczytałam je ze zdziwieniem,
ponieważ moje doświadczenia w kontaktach ze służbą zdrowia są zupełnie odmienne.
Kilka razy musiałam się przyznać do alkoholizmu - dawniej nawet do czynnego,
gdy przygotowywano mnie do operacji będącą na ciężkim zespole abstynencyjnym.
Usłyszałam od anestezjologa jedynie: "Dobrze, że pani to mówi. Damy radę, proszę się nie bać".
Żadnych dodatkowych komentarzy, żadnych docinków czy szykan. Spytał tylko kiedy ostatnio piłam.
A gdy teraz - po paru latach trzeźwości - mówię o alkoholizmie - spotykam się nie tylko ze zrozumieniem,
ale bywa, że i z podziwem i uznaniem, że udało mi się z tego wyjść.
Tak więc zdumiewa mnie reakcja lekarzy, z którymi Ty się zetknęłaś, Arniko.
Może ta placówka ZOZ w jakimś ciemnogrodzie, co? Nie myślałam, że jeszcze takie istnieją.
Ale przecież możesz ją zmienić na inną, możesz złożyć skargę na lekarza, który Cię poniżył...

[Maciejka]

cześć

[endriu]

ja się przyznałem lekarzowi pierwszego kontaktu, że jestem alkoholikiem i chodzę na terapię to mnie wyśmiał, że te terapie to nic nie dają, że trzeba mieć silną wolę, a jak przepisywał leki to w ogóle nie brał pod uwagę czy tam jest alkohol czy nie...
ale on ma teraz siedemdziesiąt parę lat to machnąłem tylko ręką

od tego czasu nie mówię lekarzom o swoim alkoholizmie bo większość faktycznie nie ma wiedzy na ten temat...