Forum Wolnych od Alkoholu

margo

Witam ponownie. To może ja teraz opowiem moją historię.

Jestem bardzo młoda, mam trochę ponad 22 lata. Mój partner 33. Jesteśmy ze sobą od 2 lat - niewiele, ale wiele już się wycierpiałam. On pije od lat 6, pierwszy alkohol wypił 18 lat temu. To straszne, ale świadomie związałam się z alkoholikiem. Młodość to straszna głupota, takie podlotki powinno się w klatkach trzymać

Jak się poznaliśmy miał jakiś przestój... pił, ale nie tak często jak zaczął pić później. Zaczęło być coraz gorzej... codziennie kłótnie, wyzwiska, szarpaniny. Zaczęłam się bać, próbowałam nieraz odejść - nie potrafiłam. Jakieś pół roku od naszego poznania się poszłam do poradni - chciałam iść na terapię, uwolnić się od niego. Wtedy nie było jeszcze tak źle. Niestety w poradni po rozmowie z psychologiem uznali, że terapii nie potrzebuję. Odesłali z kwitkiem... a ja dalej brnęłam w bagno. To niesamowite, że w tak krótkim czasie człowiek potrafi wsiąknąć w coś takiego. Ale pomyślałam wtedy - ok, nie potrzebuję terapii, czyli wszystko jest w porządku, w każdej chwili będę mogła powiedzieć basta. Ale już wtedy nie potrafiłam. Przez 2 lata stałam się kłębkiem nerwów... na każde jego złe słowo reagowałam krzykiem, agresją - on również odpowiadał agresją. Dochodziło do rękoczynów - nigdy mnie nie pobił, ale zdarzały się popchnięcia, czy wyginanie rąk - w obronie własnej. To ja na niego rzucałam się z pięściami... Ja już tak bardzo nie mogłam, już tak bardzo nie wytrzymywałam tej chorej sytuacji, a mimo to nie potrafiłam odejść. Na początku związku byłam bardzo zawzięta - czytałam różne fora, strony internetowe, porady - jak zachowywać się aby pomóc alkoholikowi. Pod żadnym pozorem nie ułatwiałam mu picia - gdy nie miał na jedzenie, nie pożyczałam mu pieniędzy - chodził więc głodny... ale na wódkę zawsze znalazł. Na prawdę nie ułatwiałam mu picia... a i tak pił. Popadłam w jakiś marazm... przestało mnie to interesować. Z zawzięcia przeszło na wspomnianą już agresję. Do tego było wykorzystywanie - jestem osobą, która uwielbia z siebie dawać - pomagam wielu osobom, jeśli tylko przyjdą i poproszą o pomoc. On ewidentnie mnie wykorzystywał w każdej kategorii - przede wszystkim zawodowej - wiele papierków za niego wypełniałam - bo on nie potrafił. Teraz już wiem, że ta "pomoc" była komfortem dla jego picia. Ale już przestało mi zależeć, przestałam tak bardzo pomagać, choć nadal pomagam. Przestałam na cokolwiek naciskać... postanowiłam po 2 latach znów wybrać się na terapię z myślą, żeby w końcu od niego odejść. Zapisałam się i czekam na telefon aż zaproszą mnie i przyjmą... Dwa dni później "mój alkoholik" zadzwonił do mnie i oświadczył, że jedzie na odwyk - że już ma dosyć. Poprosił, żebym pojechała z nim, żeby po drodze nie zdezerterował. Teraz siedzi na 2 tygodniowym odwyku - telefonicznie podziękował, że pojechałam z nim, bo sam by chyba zwiał. Chce w najbliższym czasie zapisać się na 6 tygodniową terapię, potem podjąć dzienną... tak mówił wczoraj - na odwiedzinach, gdy u niego byłam. Nie wierzę mu i nie chcę wierzyć dopóki nie zobaczę. Widzę jego chęć - widzę, że na prawdę chce, ale chcieć to jeszcze nie móc. Ze strachem czekam na piątek - na jego powrót.

pterodaktyll

Cytat:

a może by tak rzucić wszystko i pojechać do Kisłowodska...?"

Mam wrażenie, ze to najlepsze i jedyne wyjście dla Ciebie. Klasyka gatunku chciałoby się rzec, czytając Twojego posta......

margo

Jestem trochę w kropce... chciałabym poczekać na rozwój sytuacji. On jednak sam podjął tą decyzję, żeby się leczyć. Nikt go nie namawiał, nie zmuszał. Ba! Ostatnią rzeczą, jaką by zrobił to chyba pójść tam, żeby mnie zadowolić. Nie wiem co robić...

pterodaktyll

margo

szymon

Mysza

margo

pterodaktyll

szymon

margo

pterodaktyll

margo

pterodaktyll

Janioł