Forum Wolnych od Alkoholu

smokooka

Juliszko, ja na przykład biorę leki antydepresyjne. Nieuzależniające.

Z wychodzeniem z każdej dysfunkcji jest tak, że samej się trzeba przyłożyć, chcieć poprawić swoje życie, współpracować z terapeutą i tymi źródłami wsparcia jakie sobie wybierzesz. Poza terapią, forum, przyjaciółmi jest jeszcze Al-anon. Nie można spodziewać się że każdy kto chce Ci pomóc będzie ważył każde słowo, bo ciężko na przykład mi wiedzieć co Cię urazi, co Ci się źle kojarzy, jakie są Twoje poglądy na różne sprawy. To nie znaczy że pisząc Ci żebyś poszła do psychiatry źle Ci radzę, a ja akurat zgadzam się z Klarką w tej sprawie (jak i w wielu innych) że psychiatra może Ci najszybciej pomóc, a w połączeniu z terapeutą TY możesz zmienić swoje życie i Córci o 180 stopni. Córcia jak wiesz potrzebuje pilnej pomocy, być może też psychiatry.
Kilka lat temu jak siedziałam pod gabinetem psychiatry też mi było przykro, ale poszłam tam i uratował moje życie - wtedy po raz pierwszy. Miałam depresję totalną i mam już do niej skłonności. Ale nie jestem wariatką przecież. Nie ma możliwości takiej, żeby przykre emocje jakie przeżywałam całe życie wcześniejsze, nie wycisnęły w psychice śladów.
W Twoim życiu też piszesz, że jest ocean przykrych emocji, pora przestać udawać przed samą sobą, że nie wryły się w Twoją głowę wcale a wcale.
Ja życzę Ci jak najlepiej, jakbym mogła się czymś z Tobą podzielić to mów, pisz, martwię się o Ciebie i Twoją Córę :pocieszacz:

Juliszka

pannomigotko załamała mnie świadomość że to się przytrafiło mnie, osobie która posiada silny charakter, nigdy nie miałam stanów przypominających depresję czy stanów lękowych, nawet teraz bez problemu wyłączam problem i po prostu żyję, nie znaczy to że zapominam całkiem o problemach i bagatelizuję je. jedna myśl mnie nachodzi: na mitingu al-anon na stole stały karteczki i treść dwóch zapamiętałam "NIE OCENIAJ" i "NIE TEORETYZUJ"

Juliszka

dziękuję smokooka za troskę, wiedz że nie chowam głowy w piasek tylko szukam pomocy dla siebie i córki która jest moim skarbem

pannamigotka

Juliszka

pannomigotko trafiłaś w sedno :brawo:

olga

Juliszko opowiem Ci o mojej corce. W gimnazjum radzila sobie dobrze, chetnie chodzila do szkoly, miala przyjaciolki i kolezanki. Przelom przyszedl kiedy zaczela chodzic do liceum. Nie mogla sie zaaklimatyzowac, znalezc zadnej bratniej duszy, czula sie niepewnie, nie chciala chodzic do szkoly. Umowilam ja na wizyte u psychoterapeutki w Centrum Edukacji i Profilaktyki. Na kilka pierwszych wizyt pojechala sama. Pewnego razu powiedziala mi, ze terapeutka chce sie zobaczyc ze mna. Z tamtad juz nie wrocilysmy razem do domu.......przyjechala karetka pogotowia i zabrala nas do szpitala psychiatrycznego na oddzial dzieciecy. Tam corka dostala leki, ktore brala jeszcze przez dluzszy czas. Chodzila na terapie. Pierwsza klasa liceum byla tragiczna. Nadal byly problemy z frekwencja, bardzo slabiutkie oceny. W drugiej bylo lepiej. Mature zdala bardzo ladnie i dostala sie na uniwersytet na fizjoterapie. Dzisiaj jest szczesliwa dziewczyna, usmiechnieta i pelna zycia z planami na przyszlosc. Co chce przez to powiedziec?......Zatroszcz sie o swoje dziecko. Psychiatra to nie koniec swiata. Jesli trzeba to trzeba. Aaaaa i jeszcze jedno. Mysmy sie wszyscy leczyli psychiatrycznie. To znaczy ja i syn tez. Tylko alko nie chcial ale ja go z domu wyrzucilam gdy corcia byla wlasnie w drugiej lasie liceum.