Forum Wolnych od Alkoholu

[Guido]

Nadszedł czas, żeby otworzyć swój wątek.
Przedstawiłem się już jakiś czas temu w Powitalni, a teraz chciałbym opowiedzieć moją opowieść.
Nie jest to żadna wyjątkowa historia, ale to MOJA historia i opowiadam ją po raz PIERWSZY.
Pierwszy raz alkohol piłem stosunkowo późno, bo w drugiej klasie szkoły średniej. Moi rówieśnicy upijali się już w podstawówce, ale ja byłem z tych dobrze wychowanych, z tych kujonów, ciot, czy jak tam się to dzisiaj nazywa. Nie piłem bo bałem się, nie ciągnęło mnie, etc.
Napiłem się po raz pierwszy towarzysko na wakacjach, nie po tajniacku, za aprobatą rodziców.
Piwo było dobre, zaszumiało.
Czasem tak sobie myślę, że już wówczas chyba był gdzieś we mnie alkoholik.
Bo nieuświadomiany wówczas schemat myślenia, który automatycznie włączył się w mojej głowie, wyglądał mniej więcej tak: "Wypiłem piwo, jest fajnie. Lubię, gdy jest mi fajnie. A zatem, aby było fajnie, trzeba sobie czasem wypić."
Moje picie w zasadzie od samego początku było patologiczne (oczywiście mówię to teraz, z perspektywy lat, gdzieżbym wtedy tak pomyślał).
Pijałem oczywiście w towarzystwie, ale piłem także sam i nie widziałem w tym nic złego.
Picie samemu dodawało mi zastrzyku adrenaliny, było smakiem przygody. Oto ja - grzeczny kujon, zawsze najlepszy w klasie - piję alkohol, po tajniacku, sam!
Piłem więc na przykład rano, gdy miałem na późniejszą godzinę do szkoły, a rodzice wychodzili do pracy. Wyciągałem gitarę, podkradałem ojcu z barku wódkę albo co tam było i preparowałem sobie drinka albo dwa. Brzdąkałem, piłem, czułem się jak gwiazdor rocka. A potem na rauszu jechałem do szkoły, na rauszu siedziałem na lekcjach i na rauszu brylowałem. Oczywiście nigdy nie przestałem być najlepszym uczniem. Alkohol dodawał mi animuszu. Inni stresowali się i dostawali pały, a ja - mogłem nawet pić rano wódkę i być nadal geniuszem.
Oczywiście teraz wiem, że piłem, bo czułem się ciotą, ofiarą losu, miałem kompleksy. A po alkoholu byłem supermanem.
Nie piłem wcale bardzo często, ale piłem źle.
Liceum, studia, ciągle najlepszy.
Niezła pozycja, nieposzlakowana opinia.
Po prostu wybitna jednostka - wszyscy mnie chwalili i chwalą nadal.
W taki sposób wpędziłem się w pułapkę, wpadłem w potrzask własnego umysłu.
Zawsze czułem się jak jednostka wyjątkowa i wybitna, bo mi to wmawiało moje otoczenie i potwierdzały dobre wyniki w szkole. Ale jednocześnie miałem kompleksy, czułem się ofiarą losu, nie umiałem radzić sobie ze stresem, wszystkie emocje kamuflowałem. Dlaczego tak trudno uznać, że jest się kimś zwyczajnym, człowiekiem z krwi i kości?
Przez ostatnie 10 lat piłem w sposób coraz bardziej destrukcyjny i umacniało się we mnie przekonanie, że jednak nie jestem tak wybitny jak myślałem, bo wielu moich rówieśników którzy w szkole wcale się nie wyróżniali, teraz osiągnęli dużo więcej ode mnie. A więc piłem, by znowu czuć się wyjątkowy. Albo piłem, by poczuć w sobie moc powiedzenia "Ja im jeszcze wszystkim pokażę". Albo piłem, bo... Albo, bo... A potem to już piłem, bo piłem.
A dzisiaj? Nie piję.
Ostatni raz piłem 21 października.
W ciągu ostatnich 10 lat najdłuższy mój okres niepicia sięgał 2 tygodni.
Więc jest to już jakiś mały sukces, ale nie skupiam się na tym.
Po prostu nie piję.
Wykonuję swoje obowiązki. Skupiam się na chwili obecnej. W spokoju obserwuję co się dzieje złego i dobrego.
Ciekaw jestem Waszych pytań, opinii, etc.
Forum śledzę od paru tygodni. Poznałem Was trochę przyglądając się z boku.
Uprzedzając pytania: nie korzystałem z terapii ani z AA.

[matiwaldi]

cześć

[Guido]

[matiwaldi]

[Guido]

[piotr7]

Ok , masz problem ale tu rodzi się pytanie , co z tym masz zamiar zrobić ?

[rybenka1]

Witaj .

[leon]

Cze

[cool]

witaj

[Guido]

[Pastel]

[piotr7]

[Guido]

[Pastel]

[Guido]