Forum Wolnych od Alkoholu

[Terhenetar]

Też lubię Kinga :-) Lśnienie, ale też cykl o Rolandzie. On zresztą często pisze o alkoholizmie i na dodatek wtrąca aowskie kawałki.

Muszę przyznać, że dopóki piłam, nie miałam kłopotu ze słowem pisanym, na studiach i poza nimi. I to jest dość obiektywne stwierdzenie, bo nie ja oceniałam swoje prace. Przestałam pić - zaczęły się problemy, trzech zdań nie umiałam sklecić, żeby miały dla mnie ręce i nogi. Może bardziej krytyczna się zrobiłam?

Mieliśmy takie zajęcia, na które trzeba było przygotować swoją interpretację wybranego utworu. Ja pojechałam w "klimat" Baudelaire'owski i z "wysokości katedry przemówiłam do marnego tłumu" wierszem o winie, oczywiście, i pijaku. Trzeźwa wtedy nie byłam i wtedy bardzo do mnie te "klimaty" przemawiały - mogłam się utożsamiać.

W pewnym sensie to mój błąd - mówiłam o sobie "alkoholik" na długo zanim polazłam do poradni uzależnień, tyle, że wtedy to był stan pożądany - "dekadencki". Szczeniacko brzmi, zwłaszcza z dzisiejszej perspektywy, ale... tak było. I myślę sobie, że sporo takich "dekadentów" kończy boleśnie.

[Wiedźma]

Wątek poboczny, któremu początek dał powyższy post jest tutaj:
Po co studiowałaś - wystarczyło się napić

[Jacek]

[ZbOlo]

To może "wrzucę" moje pytanie jeszcze raz. I z chęcią przeczytam Wasze przemyślenia. Czy alkohol potęguje talent człowieka? Spotkałem się ze stwierdzeniem, że gdyby nie "absynth" - to nie było by poezji młodopolskiej. Ja porównałbym alkohol do paliwa rakietowego, które wynosi na orbitę delikwenta bez szansy na bezpieczny (w przerażającej większości) powrót na ziemię. I kolejne pytanie: czy powstały by dzieła (np. Witkacego) bez wspomagania środkami psychaktywnymi.

[Jagna]

Zbolo...to pytania typu "co by było gdyby" Na nic one, bo nie znamy odpowiedzi.
Nie byłoby Witkacego, bylby Witkiewicz, może grzeczniejszy, może płodniejszy w twórczości, kto to wie?

Z drugiej strony istnieje i istniało wielu twórców, artystow którzy tworzyli bez zmieniaczy świadomości i dobrze im szło.
A chociażby poeci, pisarze tworzacy w kulturze islamu czy buddyzmu.
Tam idąc tym tropem, nie powinno w ogóle się tworzyć, bo się nie pije w nadmiarze?Nonsens.
Na przykładzie kilku, kilkunastu artystów alkoholików, narkomanów nie wolno tworzyć ołtarzyka dla twórczości nietrzeźwej.
Dzisiaj, gdy postanowiłam cieszyć się życiem(nareszcie!) a nie łykac antydepresanty i zapijac depresję już nie wzrusza i nie działa na mnie, jak kiedyś poezja Bursy czy Wojaczka, Witkacy spadł z piedestału geniusza, a narąbani muzycy z trudnością trafiający w struny i klawisze żenują. Czuję współczucie, to już nie fascynacja.

[Wiedźma]

[skald]

Jestem artystą i jakos nie pije....

Polecam biografie malarza Utrilla....mozna sie z niej dowiedziec jak wyglądały ówczesne "odwyki"...

[skald]

Własnie ..nie kazdy ma talent do moderowania na alkoforach..

[Wiedźma]

[ZbOlo]

Dzięki za Wasze zdania. Szczerze mówiąc podobnie myślę. Chociaż trudno mi sobie wyobrazić ekspresje Włodzia Wysockiego bez wspomagania gorzałą. A twórczości islamu czy buddyzmu nie znam.

[jolkajolka]

Myślę,że nigdy nie dowiemy się co by było gdyby.Ale jedno wiemy na pewno,wielu artystów tworzyłoby dłużej.Choćby VanGogh,wspomniany Utrillo, Toulouse Lautrec czy już bardziej współcześnie Hendrix czy Rydel.Więc chyba lepiej mniej ekstrawagancko,a niepomiernie dłużej.I spokojniej

[ZbOlo]

[ZbOlo]

Ostatni czytałem wywiad z gitarzystą zespolu "Kiss" i widziałem rozmową z liderem "Oddziału Zamkniętego". Oboje zadeklarowani alkoholicy - Ich przekaz jest jasny: wszystko co zrobili dobrze tworzyli "w między czasie" - między jednym korkociągiem, a drugim. I to wszystko w temacie "twórczego" (a chyba bardzie "tfurczego) alkoholu!!!

[Wiedźma]

[DebbieH]

Podciągam bo jestem w temacie.

Jestem uzależniona i zawodowo zajmuję się twórczością. Znam też wielu uzależnionych artystów, pijących/ćpających i tych którzy są kompletnie czyści (wtórnie i pierwotnie, chociaż częściej wtórnie)
Z mojej perspektywy wygląda to tak: alkohol na początku stanowi "efekt uboczny", towarzyszy nie chwilom samego procesu, ale przerw, jest formą odpoczynku. Proces twórczy wymaga koncentracji, a alkoholowe zamulenie temu nie sprzyja. Z czasem picie alkoholu zaczyna towarzyszyć stanom, które psychologowie zorientowani na tworczość (w polsce np. E. Nęcka, autor świetnej "Psychologii twórczości")nazywają "emocjonalnymi kosztami twórczości":jest to na przykład lęk przed oceną, przed sukcesem, chwilowe wypalenie spowodowane długotrwałym wysiłkiem poznawczym, etc.

W moim przypadku było tak, że tworzenie (komponowanie, pisanie, bo tym się zajmuję) samo w sobie powodowało i powoduje niezły "haj": psycholog o wdzięcznym nazwisku Csiksentmihalyi nazywa taki stan "flow" lub przepływem: wyostrzone funkcje poznawcze, zadanie adekwatne do poziomu naszych umiejętności, utrata poczucia czasu, swoista "cicha euforia", ale taka serio produktywna. Kiedy taki stan przedłuża się naturalnym jest, że pojawia się biegunowo lęk i zdołowanie, deprecjonowanie własnej pracy...czy nie przypomina Wam to cyklu alkoholika? Nakrętka i kac? Myślę, że przywyczajenie do takiego mechanizmu może (ale nie musi) sprawiać, iż osoby kreatywne uzależniają się łatwiej. Czytaliście na pewno Rehab, tam jest dużo na ten temat, jak alkohol "wypełniał czas" W. pomiędzy okresami wzmożonej pracy. Później już w tej pracy towarzyszył, finał znacie.

Obecnie jestem w stanie twórczej zapaści, jestem trzeźwa od 3 miesięcy. Mimo zaawansowanej pracy nad pewnym "dziełem" nie jestem w stanie go ukończyć. Wiem bowiem, czym to ukończenie może się umaić- spada napięcie, pojawia się panika przed tym "co będę robić dalej", strach przed tym jak rezultaty mojej pracy zostaną ocenione: w takich chwilach towarzyszył mi alkohol.

I jak ktoś wyżej napisał: sam akt twórczy pojawia się raczej "w przerwach" między korkami. To, że ktoś osiąga sukces może opóźniać decyzję o podjęciu leczenia, tak jak w przypadku wysofunkcjonujących alko. To, że twórcy mają zazwyczaj dość nieuregulowany tryb życia sprzyja komfortowi picia: nie muszą wstać na 9, środowisko jest pobłażliwe, mechanizmy współuzależńienia dotykają współpracowników, menadżerów, agentów, których niespecjalnie obchodzi zdrowie i trzeźwość delikwenta- byle robił i mieć nad nim kontrolę. Tutaj przykładem jest chociażby tragedia Amy Winehouse.

Temat jest ciekawy i przesiąknięty niestety stereotypami. Na przykład wg. badań Simontona, który zgłębiał psychologiczne aspekty geniuszu najwięcej alkoholików jest wśród poetów i pisarzy. Alkoholizm jest najczęściej występującym zaburzeniem psychicznym wśród twórców, ale naprawdę rzadko jest pierwotny w stosunku do twórczości.