Forum Wolnych od Alkoholu

[margo]

Cześć Naiwna. Wiesz, miałam troszkę podobną do Twojej sytuację. Co prawda ja miałam duże podstawy do tego, żeby być zazdrosna, ponieważ mój były na prawdę mnie zdradzał, ale to nie istotne. Ja chciałam mówić o tej "pokusie" zaglądania, kontrolowania. Wpadłam w to jak śliwka w kompot. Znałam wszystkie hasła: do obu e-maili, do facebooka, do portalu randkowego. Miałam bardzo często okazje zaglądać do telefonu, bo często zostawiał go na wierzchu. Codziennie zaglądałam wszędzie, karmiłam się tym dosłownie. Ja wręcz czułam ulgę gdy coś znalazłam. Nakręcała mnie adrenalina, że poszukuje i że znajdę. To było okropne, to było szaleństwo. Kiedy zostawiłam mojego byłego nadal przez jakiś czas to robiłam. Ale w końcu powiedziałam sobie dość - zaczęłam szukać zamienników. Za każdym razem kiedy pomyślałam, żeby wejść na jego maila czy facebooka - zaglądałam tu na forum. Pisałam jakieś bzdury w piwnicy - byle by zająć czymś głowę, byle by się od tego oderwać. Nawet nie wiesz jaki błogi spokój po jakimś czasie mnie ogarnął. Kiedy już nie musiałam tego robić. Kiedy już nie nakręcała mnie adrenalina, że coś znajdę. Jasne, myślałam później jeszcze przez jakiś czas o tym, ciekawość mnie zżerała. Ale coraz mniej - to było samonapędzające się koło. Byłam zazdrosna - szukałam - znajdowałam - byłam zazdrosna - szukałam - znajdowałam... i tak w kółko. Kiedy wyrwałam jeden element z tego łańcucha - przeszukiwanie - nic nie znajdywałam. Nie znajdywałam więc nie myślałam o tym. A skoro o tym nie myślałam, nie musiałam szukać. Mam nadzieję, że w tej mojej zawiłej wypowiedzi zrozumiesz o co mi chodzi... chodzi o to, że sama się nakręcasz. Jesteś w o tyle lepszej sytuacji (z tego co tutaj czytam), że niczego nie znajdziesz. Że to Twoja wyobraźnia Ci podpowiada. Pozwól sobie na spokój, zobaczysz jaką Ci to da ulgę

[Estera]

[pterodaktyll]

[Duszek]

[Klara]

[olga]

te samosc i ja uwielbialam

[fairy]

Ja byłam fascynatką samotności, zwłaszcza jak odchodziłam od męża.
Teraz modlę się aby to błogie uczucie wróciło.
Spokój, luz, wolna wola i ja.
Być Panią swojego życia, czasu to wspaniałe uczucie.

[Klara]

[Halibut]

Samotni możemy być z wyboru. W takiej sytuacji, - możemy uzyskać wewnętrzny spokój, tylko wtedy, jeżeli osiągniemy wystarczający poziom świadomości siebie, swoich emocji, potrzeb i potrafimy w pełni zaakceptować stan samotności oparty na autonomicznym wyborze. Czyli akceptujemy, że wyrzekamy się czegoś dla osiągnięcia ważnego dla nas celu. Przy założeniu, że ten cel jest dla nas warty takiego wyrzeczenia. Ale to inny temat.

Jeżeli jesteśmy samotni na skutek splotu wydarzeń, bądź z przyczyn (braków) leżących po stronie naszej psychiki. To najczęściej staramy się zracjonalizować samotność, np. przypisując jej pozytywne cechy. Porównując ją do wolności, niezależności itp. Po części to prawda, nie można całkowicie zaprzeczyć takiej ocenie sytuacji. To nie zmienia jednak faktu, że jedną z podstawowych potrzeb człowieka jest głębokie emocjonalne połączenie się z drugim człowiekiem. Bo właśnie bliska wieź chroni nas przed egzystencjonalnym lękiem. To najbardziej dostępna i powszechna forma kompensująca poczucie, często nieświadome, lęku egzystencjonalnej samotności. Braku możliwości stopienia się z tym, co nas otacza. Ciężarem polegającym na świadomości konieczności przeciwstawienia się samotnie siłom znacznie potężniejszym od nas samych. Lęku przed śmiercią, przypadkowością, bezsiłą. Więc jak by na to nie patrzeć, jeżeli samotność nie jest świadomym wyborem, to nie unikniemy poczucia niespełnienia i braku. Z drugiej strony bliska wieź tylko łagodzi, egzystencjonalny lęk, nie rozwiązuje do końca problemu. Cierpienie jest wpisane w życie, jeżeli ktoś tego nie akceptuje i chce żyć bez cierpienia to umiera za życia. Bo i tak musi skonfrontować się cierpieniem nie uśmierzonym akceptacją.

[fairy]

Samotnym można się czuć również będąc w związku.

Klara ma rację, my mówimy o wolności i spokoju w którym nie czujemy się samotne...ahh

[Klara]

[Halibut]

Klaro, ja nie pisze o Tobie czy o Twoich doświadczeniach życiowych. Cieszę się, że czujesz się dobrze i że uporządkowałaś swoje życie. Napisałem o pewnych prawidłowościach. Jeżeli Ty się od nich uwolniłaś to składam serdeczne gratulacje. Wszakże, zastanowiłbym się czy nie jest to racjonalizacja, o której pisałem.

Co do błędnej odmiany, to dziękuję za zwrócenie uwagi, człowiek uczy się przez całe życie. Zresztą wydaje mi się, że robię znacznie więcej błędów.

[Naiwna71]

Ja też lubię SAMOŚĆ każdy z nas jej potrzebuje ,mój partner tez jej potrzebował ale ja przez te swoje klapki na oczach i chorą wyobraźnię nie zauważałam tego .Dopiero teraz dzięki waszym postom Kochani i własnym przemyśleniom dotarło to do mnie.,oczywiście za późno.Mąż wielokrotnie namawiał mnie żebym od dawna zaczęła pisać na forum , ale nie ja twierdziłam ze nie mam potrzeby.Widocznie On patrząc na mnie ze swojej perspektywy dostrzegł coś czego ja nie chciałam dostrzec jak zwykle moje musiało być na wierzchu.On tak dzielnie walczył ze swoim uzależnieniem i teraz wiem że ja wtedy powinnam zrobić to samo ze swoim współuzależnieniem Mąż mi powiedział że gdybym to wtedy zrobiła to nie bylibyśmy w takiej sytuacji w jakiej jesteśmy teraz i ma całkowitą rację.Wiecie pomaga takie pisanie a ja głupia tak się przed tym broniłam

[Klara]

[Halibut]