Forum Wolnych od Alkoholu

pietruszka

O cześć Reni

reni

Jestem w trakcie terapii indywidualnej i grupowej. Staram się pracować, już dużo się zmieniło, ale jeszcze ciągle się wkręcam bardzo we współuzależnienie.
Już widzę w sobie olbrzymią różnicę, ale od jakiegoś czasu jakbym czuła zniechęcenie do dalszej terapii, efekty nie są już tak duże, jak na początku, mój zapał okrzepł. Poza tym jestem w piątym miesiącu ciąży, którą źle znoszę i może dlatego zrobiłam się zniechęcona...

Jedno jest bardzo mocne, zwłaszcza czuję to podczas spotkań grupy: jestem wdzięczna losowi, że obudziłam się z letargu na tyle szybko, że nie wykończyłam się całkowicie. Mówię teraz o moim pierwszym małżeństwie, chorym i niszczącym, w którym tkwiłam przez 13 lat i właściwie jeszcze trochę a nadawałabym się tylko do leczenia zamkniętego. Ślady są, bolą i ciągną się a obecna terapia to nie tylko leczenie współuzależnienia, ale jeszcze spadku z tamtego okresu: nerwicy i depresji.
Ale wychodzę z tego!!!

Chyba nadeszły najlepsze lata mojego życia!

Klara

Maciejka

Klara

Maciejka

Masz rację ale myslę sobie , ze zamiast powinnością zastąpić to ....obowiazkiem, innym slowem moze postaranie sę o lepsze życie , lepsze warunki dla przyszłgo dziecka, komfort psychiczny. Te powinnam to tak brzmi jak musze czyli przymus a we wspóluzaleznieniu to raczej be wiecej szkodzi jak pomaga. Nikt nie lubi być do czegoś zmuszany , wywierania presji na sobie .....

szika

Reni serdecznie gratuluję i trzymam kciuki za Was Dwoje - Ciebie i Maleństwo

zdróweczka i oby jak najlepiej wszystko się udało

reni

Dziewczyny kochane, rzeczywiście, moja terapeutka dopiero mi pokazała, jak bardzo nadużywam słowa POWINNAM. Tak się z nim zrosłam, że nawet tego nie zauważałam wcześniej a wszystko było POWINNOŚCIĄ.
Teraz staram się, aby to było chcenie, aby wypływało ze mnie.

Tak, chcę, aby nasze maleństwo miało mamę pogodną, pogodzoną z samą sobą i swoją historią, zdrowiejącą, wierzącą w siebie i swoją wartość. Mam dwoje starszych już dzieci ( 9 i 12 lat) i jak sobie przypomnę, że wtedy mogłam liczyć jedynie na siebie, przypomnę sobie jak już nie wytrzymywałam czasem kłótnie, z ex, krzyki, awantury a potem totalna apatia i beznadzieja, to nigdy, przenigdy nie chcę tego fundować temu maluszkowi.

Poza tym, to zupełnie inna ciąża, dojrzała, mój obecny mąż bardzo jej chciał, jest przeszczęśliwy...A ja czuję się młodziej, mimo mojej czterdziestki. Boję się to powiedzieć, ale jestem szczęśliwa.

A rany, wspomnienia, schematy, strachy wracają...i pewnie będą.

reni

Brakowało mi Was bardzo, przez ten okres, kiedy się nie logowałam tutaj. Czytałam, ale w kąciku, cichutko.
Teraz czuję, że mogę wrócić bez wkręcania się głębszego i analizowania, czy mój mąż ma nawrót, czy nie, czy zapije, czy nie...staram się nie analizować, choć siedzi to we mnie i wychodzi moja nadodpowiedzialność. Mimo, że jest wszystko dobrze i żadne sygnały na niebie i ziemi nie zwiastują, że coś by się miało dziać złego, jestem sceptyczna. Nie wiem, czy to brak zaufania.
Zapytał mnie niedawno, czy Mu ufam, powiedziałam, że Jemu tak, ale chorobie - nie i wiem, jak jest podstępna.

reni

Dawno nie pisałam...kiepsko znoszę ostatnie miesiące ciąży i raczej czytam, niż coś piszę. Ale potrzebuję Waszej rady. cf2423f

Moje dzieci raz w miesiącu jeżdżą do swojego biologicznego taty w odwiedziny ( tak zasądził sąd podczas rozwodu). One się nie garną specjalnie, ale jadą. Ostatnio była taka sytuacja, że ex je zabrał na weekend, podrzucił na cały dzień do babci, odebrał wieczorem i zabrał na piwo. On piwkował a one trochę się bawiły, trochę nudziły. Potem zmiana knajpy...Córka do mnie pisze ( bo dzwonić przy tacie się boi), że tata pije już szóste piwo, że one się boją, że już jest nachlany...Dzieci mają 11 lat i 9.
Koło 22 wrócił z nimi do domu i poprawił jeszcze.

Czy w takiej sytuacji mogę dzwonić na policję? Muszę przyznać, przy moim ex jestem taka malutka i wystraszona, boję się go i zawsze bałam...tutaj moje zdrowienie jest zerowe...
Czy jak się sytuacja powtórzy mogę dzwonić? Dodam, że ex mieszka 60 km ode mnie, nie wiem, co wtedy z dziećmi, gdzie je zabiorą...ja mogłabym po nie pojechać, ale to była noc, ja w ciąży...
Poradźcie mi coś, proszę!

Klara

reni

Prawda jest taka, że mąż popijał zawsze, ale ja wtedy czuwałam nad dziećmi i nie odczuwały skutków na własnej skórze. Teraz boją się jeździć na te miesięczne spotkania, bo zawsze wieczorem sobie popija.

Klaro, po to jestem na terapii, żeby przestać mieć nad nim kontrolę i raz na zawsze się uwolnić.

Psychicznie nie zniosę, aby spotykał się z nimi w naszym nowym domu, gdzie jest spokój, zero alkoholu, bez nerwów, normalnie...

Klara

No to może ktoś doradzi Ci coś innego :bezradny:

Wyjaśnię tylko, że nie chodzi o kontrolę nad alkoholikiem lecz o bezpieczeństwo dzieci.

reni

Poza tym wiem, że w sądzie zrobi z siebie ofiarę: biedny, chory, którego żona zostawiła i odeszła.
Teraz, jak odbywam terapię, nie wiem, jak wytrzymałam te 13 lat i jak byłam strasznie głupia i ślepa. Wcześniej nie umiałam odejść, bałam się, że sobie nie poradzę, więc tym bardziej, jak zrobiłam ten krok, to był szok dla niego. Ale potrafi tak zmanipulować, że nawet w sądzie będą się nad nim litować.

reni

Teraz w sądzie nie miałabym siły wystąpić. To jest 7 miesiąc ciąży, prawie ósmy a nie chcę urodzić wcześniaka z powodu nerwów.
Ale czy mogę w takich sytuacjach dzwonić na policję? Żeby choć podkładka była na przyszłość do sądu....