Forum Wolnych od Alkoholu

[pietruszka]

Pewnie wielu z Was kojarzy książkę 7 nawyków skutecznego działania Stephena Covey’a?
Jego koncepcja życia opartego na wartościach swojego czasu urzekła mnie i bardzo pomogła mi zrewidować to, co rzeczywiście jest warte w życiu, co zmienić i czym się w tym życiu kierować. Jako współuzależniona (i na dodatek kobieta) z pewnością opierałam swoje życie o drugiego człowieka, o jego, wydawało mi się, niezbędną mi do życia obecność. Kto z nas nie zna tego stwierdzenia „nie mogę bez niego żyć”, które przybiera nieraz postać uzależnienia od drugiego człowieka, które niszczy nie tylko jednostki, ale i w końcu same relacje? Tak było u mnie. Potem uciekałam w pracę, stawiając ją na pierwszym miejscu. Też nie dobrze. Utrata pracy równała się utracie sensu życia, moje poczucie własnej wartości znów runęło, tak jakby rozpadł się cały mój świat jak domek z kart. Dziś wiem, jak ważna jest równowaga. Wciąż w pewien sposób na nowo się jej uczę, ale dzięki koncepcji „życia opartego na wartościach” już wiem, że nie chodzi tu po prostu o kolejne przeskakiwanie z jednej sfery życia w kolejną, czy wyznaczeniem proporcjonalnej cząstki dnia dla rodziny, partnera, pracy, duchowości, itp. Nie tędy droga. Bo czy da się równo rozdzielić czas? I czy pół godziny duchowości można położyć na równej szali 8 godzinom pracy?

Uważam, że DDD/DDA, często mają problem z odpowiedzią, co dla nich jest ważne w życiu, co jemu nadaje sens. Zwykle otrzymujemy pewien albo i kilka destrukcyjnych schematów, które nieświadomie staramy się wcielić w życie. Dopiero w czasie terapii odkrywa się, że te wszystkie przekonania, zwykle zaczynające się od „najważniejsze w życiu jest…” „należy…” „trzeba…” – te wszystkie stwierdzenia nie dość, że kompletnie nie przystają do naszego osobistego życia , to na dodatek działają destrukcyjnie… a my po prostu powielamy wdrukowane w podświadomość nakazy naszych matek, babek… i dalej sobie szkodzimy… nawet jeśli nauczymy się rozpoznawać takie toksyczne przekazy to zwykle stajemy przed dylematem „jak dalej żyć?”. Jak na nowo ukształtować , hmmmm…., nazwijmy to, własny kręgosłup moralny? Jeśli stare schematy okazały się błędne, to co w zamian?
Opiszę pokrótce o co chodzi z tym życiem, opartym na wartościach. Może komuś się przyda? I co sądzicie o takiej koncepcji?

Może wpierw o tzw. centrach życia, które opisuje Covey. Chodzi po prostu o to, czemu nadajemy w naszym życiu priorytet, co uznajemy dla nas za najważniejsze, na czym opieramy nasze życie.
Tu będzie trochę przydługi cytat , który pozwolę sobie przytoczyć z książki „7 nawyków skutecznego działania” Stephena Covey’a

Cytat:

KONCENTRACJA NA MAŁŻEŃSTWIE. Spośród więzi ludzkich małżeństwo może być najbardziej zażyłym, trwałym, dającym najwięcej zadowolenia i przyczyniającym się do ciągłego rozwoju związkiem. Zupełnie naturalne i właściwe wydaje się zatem umieszczenie żony lub męża w centrum własnego życia. Jednak obserwacje i doświadczenie mówią coś innego. Przez wiele lat niejednokrotnie zaangażowany byłem w pokonywanie małżeńskich tarapatów i dostrzegłem wspólną nić przewijającą się niemal przez każdy związek, w którym życie jednego z małżonków skoncentrowane było na drugim. Ta nić to silna zależność emocjonalna. Jeśli najważniejszym źródłem emocjonalnego poczucia własnej wartości jest małżeństwo, stajemy się bardzo uzależnieni od tego związku. Nastroje, uczucia, zachowanie i sposób traktowania nas przez współmałżonka oraz zewnętrzne wydarzenia, które mogą wpłynąć na nasz związek – takie jak nowe dziecko w rodzinie, zięć lub synowa, problemy materialne, sukcesy – łatwo rzutują na nas, na nasz poziom funkcjonowania. Kiedy zwiększa się odpowiedzialność i pojawia się stres, występuje tendencja powrotu do scenariusza, jaki dano nam w czasie, gdy wzrastaliśmy. Podobnie jest z naszym współmałżonkiem. Przy czym scenariusze te zazwyczaj są inne. Wychodzą wtedy na wierzch różnice w podejściu do finansów, do wychowania dzieci czy traktowania małżonków dzieci. Gdy do tych głęboko tkwiących w nas tendencji dojdzie silna zależność emocjonalna, skoncentrowana na małżonku, ujawniają się wszystkie słabości związku. Kiedy jesteśmy zależni od osoby, z którą znajdujemy się w konflikcie, wówczas nasze potrzeby i pretensje mieszają się ze sobą, i wywołują przesadnie silne reakcje powodowane miłością i nienawiścią, na przykład wymaganie od partnera stanowczych decyzji i deklaracji, zmiany własnych decyzji, agresywność, gorycz, urazy i zimna rywalizacja. W takich wypadkach silniej reagujemy według sposobów i nawyków znanych z przeszłości, broniąc się i usprawiedliwiając własne zachowanie, atakując zaś współmałżonka. Podatność na zranienie wyzwala w nas w sposób nieunikniony potrzebę chronienia siebie przed kolejnymi ranami. Uciekamy się zatem do sarkazmu, złośliwości, krytycyzmu – wszystkiego, co może zatuszować naszą wewnętrzną wrażliwość. Każde z partnerów oczekuje, że to druga strona zacznie dawać miłość, przez co doznają rozczarowań i upewniają się w swoich oskarżeniach pod adresem partnera. W tego typu związkach istnienie bezpieczeństwa możliwe jest tylko wtedy, gdy wszystko układa się pomyślnie. Przewodnictwo opiera się na emocjach chwili. Mądrość i moc giną w mszczącej zależności i negatywnych interakcjach. KONCENTRACJA NA RODZINIE. Inne często spotykane skoncentrowanie – to rodzina. I ono także wydaje się naturalne i właściwe. Koncentracja na tym polu i inwestowanie w nie daje szansę głębokiej więzi, miłości i dzielenia w życiu wszystkiego, co czyni je wartościowym. Jednak postawienie rodziny w centrum życia, jak na ironię, niszczy elementy, które są niezbędne do szczęśliwego życia rodzinnego. Ludzie skoncentrowani na rodzime czerpią poczucie bezpieczeństwa i osobistej wartości z tradycji i kultury rodzinnej lub z reputacji rodziny. Są zatem podatni na najmniejsze zmiany w tej tradycji czy kulturze oraz na wszelkie wydarzenia mogące wywrzeć wpływ na jej reputację. Rodzice, których centrum stanowi rodzina, nie mają wystarczająco dużo wolności emocjonalnej, by móc wychowywać swoje dzieci z myślą o tym, co dla nich w ostatecznym rozrachunku jest najlepsze. Czerpiąc własne poczucie bezpieczeństwa z rodziny, większą wagę przywiązywać mogą do zdobywania sympatii swoich dzieci niż do perspektywicznych inwestycji w ich postępy i rozwój. Mogą też cały czas oczekiwać właściwego postępowania, przez co każde zachowanie, które uznają za nieprawidłowe, nadwerężać będzie ich bezpieczeństwo. Oddając przewodnictwo emocjom odczuwanym w danym momencie, denerwują się i reagują spontanicznie, zapominając o dobru i rozwoju dzieci. Zdarza się, że krzyczą i wrzeszczą. Ich reakcje mogą być zbyt, silne, a kary wynikać z braku kontroli nad emocjami. Kochają dzieci raczej warunkowo, czyniąc je emocjonalnie zależnymi lub zbuntowanymi – walczącymi z zależnością. KONCENTRACJA NA PIENIĄDZACH. Innym, logicznym i wyjątkowo często spotykanym centrum ludzkiego życia jest zarabianie pieniędzy. Zabezpieczenie finansowe stanowi bazę działania w pozostałych wymiarach. Fizyczne przetrwanie oraz bezpieczeństwo materialne zajmują pierwsze miejsca w hierarchii potrzeb. Inne potrzeby nie ujawnią się nawet, dopóki nie zostaną zaspokojone – choćby w stopniu minimalnym – potrzeby podstawowe. Większości z nas nieobce są zmartwienia natury ekonomicznej. W naszej kulturze wiele zależy od sytuacji finansowej. Może ona powodować takie zniszczenia, lub choćby stwarzać ich groźbę, że często martwimy się wręcz podświadomie. Czasem przyczyna zarabiania pieniędzy jest oczywiście szlachetna, tak jak utrzymanie rodziny. Te sprawy są ważne. Jednak skoncentrowanie się na zarabianiu pieniędzy doprowadzić może do zguby. Ponownie rozważmy cztery podtrzymujące życie czynniki – bezpieczeństwo, przewodnictwo, mądrość i moc. Załóżmy, że moje bezpieczeństwo pochodzi głównie z faktu mojego zatrudnienia czy wysokości dochodu. Ponieważ baza ekonomiczna zależy od wielu czynników i podlega rozmaitym wpływom, staję się niespokojny, przyjmuję pozycję obronną. Jeżeli poczucie mojej osobistej wartości wynika z wysokości mojego dochodu, robię się bardzo czuły na wszystko, co może go zmienić. A przecież praca i pieniądze nie zapewniają mądrości ani przewodnictwa, lecz tylko ograniczoną do pewnego stopnia moc i bezpieczeństwo. Wystarczy jakiś kryzys w naszym życiu lub w życiu tych, których kochamy, abyśmy poznali ograniczenia wypływające z takiej postawy. Ludzie skoncentrowani na pieniądzach często zapominają o rodzinie lub wielu ważnych sprawach, licząc na to, że każdy zrozumie, iż wymagania natury ekonomicznej mają pierwszeństwo. Znam pewnego ojca, który właśnie wychodził ze swoimi dziećmi na obiecaną wyprawę do cyrku, kiedy zadzwoniono z pracy z prośbą, by tam przyszedł. Odmówił, a kiedy żona zapytała, czy nie byłoby lepiej, gdyby jednak poszedł do pracy, odpowiedział: – Praca będzie jeszcze nie raz, a dzieciństwo nie. Ten mały akt ustalenia priorytetów pozostał na zawsze w pamięci jego dzieci – jako pouczająca lekcja, a także w ich sercach – jako wyraz ojcowskiej miłości. KONCENTRACJA NA PRACY. Ludzie ześrodkowani na pracy mogą popaść nawet w „pracoholizm" i bezustannie produkować kosztem własnego zdrowia, relacji z bliskimi i innych ważnych spraw. Ich zasadnicze poczucie tożsamości bierze się z wykonywanego zawodu, 7. myślenia kategoriami: „jestem lekarzem", „jestem pisarzem" czy „jestem aktorem". Ponieważ zarówno ich tożsamość, jak i poczucie własnej wartości ściśle wiążą się z wykonywaną pracą, ich poczucie bezpieczeństwa jest niezwykle mało odporne na wszystko, co może ich tej pracy pozbawić. Mądrość i moc wchodzą w ograniczone obszary ich pracy i nie przenoszą się na inne dziedziny życia. KONCENTRACJA NA POSIADANIU. Siłą napędową wielu ludzi jest posiadanie. Nie tylko namacalne, materialne posiadanie modnych ubrań, domów, łodzi, aut czy biżuterii, ale także nienamacalne posiadanie sławy, chwały czy znaczenia w społeczeństwie. Doświadczenia uświadomiły wielu z nas szczególną ulotność wszelkiego rodzaju dóbr, możliwość ich nagłego zniknięcia oraz podatność na wpływ różnorodnych sił. Jeśli moje poczucie bezpieczeństwa zależy od mojej sławy lub od tego, co posiadam, moje życie będzie w stanie ciągłego zagrożenia i ryzyka, że mogę stracić to, co mam, mogą mi to ukraść lub może się to zdewaluować. Czuję się też gorszy, gdy mam do czynienia z kimś, kto jest bogatszy ode mnie lub ma wyższy status. Przebywając w towarzystwie kogoś, kto nie jest tak bogaty, sławny czy ma niższy status społeczny, czuję się kimś lepszym. Moje poczucie wartości wciąż się zmienia, nie mam bowiem punktu zakotwiczenia dającego mi poczucie stałości, nie mam też ustalonego sposobu bycia. Ciągle próbuję chronić i ubezpieczać to, co posiadam – środki materialne, bezpieczeństwo, pozycję czy reputację. Wszyscy znamy historie ludzi, którzy odbierali sobie życie z powodu ruiny finansowej czy utraty sławy politycznej. KONCENTRACJA NA PRZYJEMNOŚCI. Kolejna – powiązana z posiadaniem – koncentracja to życie dla przyjemności i zabawy. Żyjemy w świecie, w którym na zawołanie proponują nam przyjemności i zachęcają do nich. Telewizja i kino wywierają szczególny wpływ na wzrost ludzkich oczekiwań. Malowniczo pokazują, co posiadają i co mogą robić ludzie wiodący łatwe i przyjemne życie. Choć jednak blask życia skoncentrowanego na przyjemności przedstawiany jest obrazowo, jego naturalne konsekwencje – wpływ na psychiką danej osoby, na to, co z siebie daje, na jej więzi z innymi – rzadko odbierane są właściwie. Zażywanie z umiarem niewinnych przyjemności jest źródłem relaksu dla ciała i umysłu i może podsycać uczucia rodzinne i inne związki. Jednak sama przyjemność nie może dać ani głębokiego, trwałego zadowolenia, ani poczucia spełnienia. Osoba skoncentrowana na przyjemności coraz szybciej nudzi się kolejnymi zaliczonymi jej poziomami i wciąż woła o więcej i więcej. Kolejna przyjemność musi być większa, lepsza, bardziej ekscytująca, „mocniejsza". Osoba taka staje się całkowicie narcystyczna i postrzega życie wyłącznie w kategoriach doświadczanej tu i teraz przyjemności. Zbyt częste lub za długie wakacje, za dużo filmów, za wiele telewizji czy gier komputerowych – za dużo nie zorganizowanego wolnego czasu, kiedy działa się po linii najmniejszego oporu, jest stopniowym marnowaniem życia. Zdolności drzemią, talenty się nie rozwijają, umysł i duch popadają w letarg, a w sercu panuje pustka. Gdzie jest bezpieczeństwo, przewodnictwo, mądrość i moc? Gdzieś w małych wartościach skali, w przelotnej przyjemności... Malcolm Muggeridge napisał w A Twentieth-Century Testimony („Testament dwudziestego wieku"): Gdy dziś czasami spoglądam na minione życie, najsilniej uderza mnie fakt, że to, co kiedyś zdawało się najistotniejsze i najbardziej kuszące, dziś wydaje się błahe, wręcz bezsensowne. Choćby te różne powierzchowne sukcesy; pragnienie, aby być znanym i być nagradzanym; rzekome przyjemności w rodzaju zdobywania pieniędzy, uwodzenia kobiet czy podróżowania po świecie tam i z powrotem, w górę i na dół, niczym Szatan, wyjaśnianie i doświadczanie wszystkiego, co oferuje Targowisko Próżności. Gdy patrzę wstecz, te wszystkie usiłowania, by zadowolić siebie, wydają mi się czystą fantazją, „lizaniem ziemi", jak to ujął Pascal. KONCENTRACJA NA PRZYJACIOŁACH LUB WROGACH. Podatni na koncentrowanie się na przyjaciołach są zwłaszcza, choć z pewnością nie tylko, młodzi ludzie. Akceptacja i przynależność do grupy rówieśniczej mogą się stać sprawą nadrzędną. Spaczone, wciąż zmieniające się zwierciadło społeczne staje się pożywką dla czterech podtrzymujących życie czynników, tworząc wysoki stopień zależności od zmiennych nastrojów, uczuć, postaw i zachowań innych. Koncentracja na przyjaciołach może dotyczyć wyłącznie jednej osoby i wtedy przyjmuje po trosze wymiar małżeństwa. Z centrum skupionego na przyjacielu może wyrosnąć zależność emocjonalna od tej osoby, wzrastająca spirala konfliktowych potrzeb i w końcu złe stosunki. A gdy w centrum życia znajduje się wróg? Większości ludzi nie przychodzi to nawet do głowy i prawdopodobnie nikt nie zgodziłby się na to świadomie. Niemniej koncentracja na wrogu jest bardzo powszechna, szczególnie tam, gdzie ludzie zmuszeni są do wzajemnych kontaktów mimo konfliktu, jaki pomiędzy nimi istnieje. Jeśli ktoś uważa, iż został skrzywdzony przez ważną dla niego emocjonalnie lub społecznie osobę, rozpamiętuje tę niesprawiedliwość, a jej sprawcę ustawia w centrum swojego życia. […] Wiele rozwiedzionych par popada w ten sam schemat. Ciągle zżera ich gniew, gorycz i samousprawiedliwianie. Z psychologicznego punktu widzenia ciągle są małżeństwem w jego negatywnym aspekcie – potrzebują słabości* byłych partnerów, aby usprawiedliwić swe oskarżenia. Wiele „starszych" dzieci idzie przez życie z jawną lub skryty nienawiścią do swoich rodziców. Mają do nich żal o to, że w przeszłości nadużywali siły, że zaniedbywali je lub faworyzowali. Ześrodkowują swoje dorosłe życie na tej nienawiści, wcielając w życie właściwy temu – reaktywny, wyszukujący dowodów na potwierdzenie tej nienawiści scenariusz. KONCENTRACJA NA KOŚCIELE. Wydaje mi się, że niemal każdy, kto poważnie podchodzi do wiary i swojego Kościoła, zdaje sobie sprawę, że chodzenia do kościoła nie można utożsamiać z duchowością. Niektórzy tak bardzo zajęci są działalnością w parafii i zewnętrznymi przejawami wiary, że nie zauważają istotnych ludzkich potrzeb, przecząc przez to najbardziej podstawowym nakazom wiary, której deklarują przecież głębokie oddanie. Są i tacy, którzy niezbyt często bywają w kościele, albo nawet wcale do niego nie chodzą, ale w ich zachowaniu i postawie zasady etyki judeochrześcijańskiej odbijają się znacznie prawdziwiej. Będąc przez całe życie członkiem Kościoła i pracując w grupach użyteczności społecznej, wiem, że nie zawsze chodzenie do kościoła równoznaczne jest z wcielaniem w życie nauczanych tam zasad. Można działać w Kościele i nie robić nic z tego, co głosi ewangelia. W życiu osoby skoncentrowanej na Kościele najważniejsze stają się pozory i zewnętrzne wrażenie, co prowadzi do hipokryzji, która podkopuje zarówno poczucie bezpieczeństwa, jak i prawdziwą wiarę. Przewodnictwo pochodzi tu ze świadomości społecznej i prowadzi do sztucznego przylepiania innym etykietek typu „praktykujący", „niepraktykujący", „umiarkowany", „ortodoksyjny", „konserwatywny". Kościół jest formalną organizacją, na którą składają się cele i kierunki, zasady, programy, określone zwyczaje i ludzie, dlatego sam w sobie nie może zapewnić głębokiego poczucia bezpieczeństwa czy istotnych odczuć wiary. Zapewnić to może życie zgodne z naukami Kościoła, ale nie sama instytucja kościelna. Kościół nie może także zapewnić stałego poczucia przewodnictwa. Ludzie skoncentrowani na Kościele często odczuwają, myślą i zachowują się zupełnie inaczej w święto niż w dzień powszedni. Taki brak jedności czy spójności stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa, a przez to wzmaga potrzebę przylepiania życiu etykietek i samousprawiedliwiania. Postrzeganie Kościoła nie jako pomocy w dojściu do właściwego końca, ale jako końca właśnie, podważa mądrość i poczucie życiowej równowagi. Chociaż Kościół utrzymuje, iż uczy źródeł mocy, nie twierdzi, że on sam jest tą mocą. Pretenduje zaledwie do roli przewodnika, który kieruje moc Boga do natury człowieka. KONCENTRACJA NA SOBIE. Być może najczęściej dziś spotykanym centrum życia jest własna osoba. Najbardziej rzucającą się w oczy formą tej koncentracji jest samolubstwo, które godzi w wartości większości ludzi. Przypatrując się z bliska wielu popularnym podejściom do samorozwoju czy samospełnienia, stwierdzimy jednak, iż one także są w swej istocie egoistyczne. Własna osoba tworzy centrum bardzo ograniczone i jako takie nie może ofiarować wiele bezpieczeństwa, przewodnictwa, mocy czy mądrości. Tworzy bezwładny, statyczny układ, niczym Morze Martwe w Izraelu, które może tylko przyjmować, nigdy dawać. Z drugiej strony, nastawienie na doskonalenie siebie pod kątem nabywania umiejętności służenia innym, produkowania czy znacznego wkładu w jakieś dzieło umożliwia spektakularny wzrost czterech wspierających życie czynników.

Jeśli jednak żadne z powyższych centrów życia nie jest najwłaściwsze, to co? Co zatem proponuje Covey w zamian?
Życie oparte na wartościach, wyznawanych zasadach.

Cytat:

„Zasady nie reagują. Nie złoszczą się i nie traktują nas rozmaicie. Nie rozwiodą się z nami i nie uciekną z naszym przyjacielem. Nie próbują nas podchodzić. Nie utorują nam życiowej drogi na skróty, którą przemierzymy, chwytając się doraźnych środków. Ich wartość nie zależy od zachowania innych ludzi, od środowiska czy chwilowej mody. Zasady nie umierają. Nie mogą być z nami dziś, a jutro odejść. Nie zniszczy ich ogień ani trzęsienie ziemi. Nikt też ich nie ukradnie. Zasady są głęboką, fundamentalną prawdą, prawdą klasyczną, wspólnym mianownikiem. Są gęsto wplecionymi w materię życia nićmi, po których przepływa wszystko, co właściwe, logiczne, piękne i silne. Możemy czuć się bezpiecznie nawet pośród ludzi i okoliczności, gdzie zasady się ignoruje, gdyż wiemy, że są ponad ludźmi i ponad okolicznościami i w ciągu tysięcy lat historii raz po raz triumfowały. I – co ważniejsze – możemy być pewni, że własne doświadczenie pozwoli nam docenić ich wartość także w naszym życiu.”

[szika]

Świetny watek Pietruszko dziekuje

Co do koncentracji i centrów, ku którym ją kierujemy...
wydaje mi się, że chyba kazdy z nas, a przynajmniej wielu, koncentruje się na centrach, które wymieniłaś przynajmniej w jakiejś części.. istotne zdają się tu proporcje...
chyba autorowi chodzi tu o to, aby jedno centrum koncentracji, czyli jedna z wymienionych dziedzin życia nie rzutowała znacząco na inne... ja to tak odebrałam...
czyli na przykład abyśmy nie dostosowywali naszej pracy czy podejścia do pieniędzy na bazie przykładowo relacji z mężem czy rodziną i odwrotnie...
Przeczytałam cały cytat i... oczekiwałam na końcu - tak szczerze - jakiegoś wyrazistego konsensusu... ale nie jest on chyba taki prosty...
Zasady... bardzo przekonująco i powiem - pięknie - jest o nich powyżej napisane... jednakże mam wrażenie, że temat nie został tu wyczerpany... a nawet zaryzykuję... powstaja kolejne pytania
Jesli chodzi o mnie to dla mnie to woda na młyn, bo ja uwielbiam pytania zadawać i szukac odpowiedzi

Pytania te to:
Skąd człowiek ma wiedzieć, ze zasady które wyznaje to są własnie te zasady, które autor tekstu miał na myśli?
Jak odróżnić zasady wpojone przez rodzinę, religię, społeczeństwo itp. od tych o których autor pisze?
Jakie konkretnie zasady ma tu autor na mysli?

Moje skojarzenie kieruje się w stronę Dekalogu... ale tego w pierwotnej pełnej wersji...
W Dekalogu wydaje mi sie zawarta cała istota zasad norm... w mojej ocenie kierując sie Dekalogiem możemy

[Słoneczko]

Interesujące Pietruniu co zapodałaś

Sensowne moje spostrzeżenie koncentracji uwagi w kierunku konkretnej sfery życiowej...i kompetencje
To sygnał, abym czasem teraz nie postawiła ogromnego plusa skupiając się wyłącznie na mojej rodzinie, czyli dzieciach i sobie bez rozgraniczenia każdego z nas osobno.
Przecież każdy z nas jest inny, ma inne potrzeby, tylko zadbać o prawidłowy rozwój jednostki, przy czym nie zapominając o indywiduum człowieka jako człowieka.
Jak to już wyczytałam w sieci - "potrzeby własne jednostki" zaspakajać niezależnie od innej osoby

[pietruszka]

[Jo-asia]

Świetny temat i dla mnie....aktualny
Myśląc o zasadach...takich uniwersalnych..ponad wszystko i wszystkich, to przychodzi mi do głowy, jedna...kochaj bliźniego jak siebie samego......

[zimna]

Cytat:

Rodzice, których centrum stanowi rodzina, nie mają wystarczająco dużo wolności emocjonalnej, by móc wychowywać swoje dzieci z myślą o tym, co dla nich w ostatecznym rozrachunku jest najlepsze. Czerpiąc własne poczucie bezpieczeństwa z rodziny, większą wagę przywiązywać mogą do zdobywania sympatii swoich dzieci niż do perspektywicznych inwestycji w ich postępy i rozwój. Mogą też cały czas oczekiwać właściwego postępowania, przez co każde zachowanie, które uznają za nieprawidłowe, nadwerężać będzie ich bezpieczeństwo. Oddając przewodnictwo emocjom odczuwanym w danym momencie, denerwują się i reagują spontanicznie, zapominając o dobru i rozwoju dzieci. Zdarza się, że krzyczą i wrzeszczą. Ich reakcje mogą być zbyt, silne, a kary wynikać z braku kontroli nad emocjami. Kochają dzieci raczej warunkowo, czyniąc je emocjonalnie zależnymi lub zbuntowanymi – walczącymi z zależnością.

Dawno nie czytałam podobnych bzdur.
- nadużycie i manipulacja, najpierw kategoryczne stwierdzenie, następnie, :"mogą, mogą też".- Ponownie kategoryczne stwierdzenia i wnioski kosmosu i znowu :"mogą, raczej" co to jest? brakuje tylko: mogą też zabić, no mogą.
ale to oczywiście wyłącznie moje zdanie.

[pietruszka]

[Słoneczko]

[szika]

[pietruszka]

To jeszcze tak ku uścisleniu kilka kolejnych wyjątków z Coveya, takich podsumowań.
Zacznę od błędnego postawienia w centrum wszechświata drugiej osoby: współmałżonka/partnera, bo to akurat wydaje się częsty problem współuzależnionych i niejednego/niejednej DDD/DDA

Cytat:

Oto, w jaki sposób możesz postrzegać pozostałe obszary życia: Jeśli twoim centrum jest: Współmałżonek •[współmałżonek to] Podstawowe źródło satysfakcji

wówczas

Cytat:

Rodzina [jest] •Dobra na właściwym miejscu •Mniej ważna •Wspólne zadanie Pieniądze [są] • Niezbędne, aby dbać o współmałżonka Praca • Niezbędna, aby zarabiać pieniądze potrzebne, by właściwie dbać o współmałżonka Posiadanie • Wielbi się go, robi na nim wrażenie lub manipuluje nim Przyjemność • Łączy was wspólna aktywność lub jest dla ciebie nieważna Przyjaciel lub przyjaciele • Współmałżonek jest najlepszym lub jedynym przyjacielem • Jedyni przyjaciele to „nasi” przyjaciele Wróg lub wrogowie • Współmałżonek jest moim obrońcą lub małżeństwo łączy wspólny wróg Kościół • Wspólna przyjemność • Podporządkowany związkowi Twoja osoba • Poczucie własnej wartości zależy od współmałżonka • [jesteś] Bardzo wrażliwy na postawę i zachowanie współmałżonka Zasady [liczą się tylko te] • Idee tworzące i podtrzymujące związek

i może jeszcze to:

Cytat:

JEŚLI JESTEŚ SKONCENTROWANY NA WSPÓŁMAŁŻONKU • Twoje poczucie bezpieczeństwa zależy od tego, w jaki sposób twój współmałżonek cię traktuje • Jesteś bardzo wyczulony na jego nastroje i uczucia • Jesteś głęboko zawiedziony, co często prowadzi do konfliktu, gdy twój współmałżonek nie zgadza się z tobą lub nie spełnia twoich oczekiwań • Wszystko, co może mieć nieznany wpływ na wasz związek, postrzegasz jako zagrożenie. • Kierunek wyznaczają ci własne potrzeby oraz to, czego chce twój współmałżonek • Kryterium podejmowania decyzji jest ograniczone do tego, co wydaje ci się najlepsze dla twojego małżeństwa lub współmałżonka albo do jego preferencji i opinii. • Perspektywa życiowa ograniczona jest do spraw i rzeczy, które mogą – pozytywnie lub negatywnie – wpływać na twojego współmałżonka lub na wasz związek. • Twoją moc ograniczają słabości twoje i twojego współmałżonka.

Jak dla mnie to właśnie sedno współuzależnienia,. a nawet gorzej - uzależnienia od partnera

[Jo-asia]

[Jo-asia]

Cytat:

JEŚLI JESTEŚ SKONCENTROWANY NA WSPÓŁMAŁŻONKU

parę dni temu..widziałam co się ze mną dzieje
on miał obrażoną minę..na pytanie, co się stało..było "niiic"..
we mnie..w mojej głowie, zaczęły przesuwać się obrazy, szukałam powodu dla którego JA, maiłam wpływ na jego samopoczucie, wiedziałam, że to manipulacja a mimo to myśli się kłębiły, czułam niepokój, próbowałam odwrócić swoją uwagę, nastrój spadał w momencie w dół....to niesamowite
gdy wreszcie nacisnęłam..powiedział, że to ja jestem powodem nie pytajcie, dlaczego
Te "objawy"...dotyczą również jego a ja daję się wciągać
mam nadzieję, że trening czyni mistrza...kosztuje mnie to...wiele energii

[Słoneczko]

[pietruszka]

[szika]