Forum Wolnych od Alkoholu

[olga]

[Jerzy]

[Jerzy]

Teraz gdy dociera do mego umysłu coraz więcej tego światła, dochodzę do wniosku że akceptacja to tylko pośredni aspekt większego, bardziej doskonałego postrzegania rzeczywistości w jakiej przyszło mi żyć. Akceptacja to tylko jeden z elementów całości czyli, szacunku. Szacunek zawiera w sobie wszystkie te pośrednie elementy, takie jak tolerancja pokora akceptacja, które w świetle szacunku znikają zupełnie, tylko że taki człowieczek jak ja, to z reguły lubi sobie tak porozdrabniać wszystko na drobne, aby mieć nad czym się głowić i tym samym skomplikować sobie życie, zamiast je upraszczać, no cóż musiałem się narodzić po raz kolejny aby to ujrzeć jak należny .

[Jo-asia]

[Jerzy]

[baracca]

[Jo-asia]

Panowie
odpowiem jutro..teraz, nie bardzo mam czas a nie lubię w pośpiechu

[Guido]

[Jerzy]

Guido, nic dodać nic ując zgrać bicie swego serca z biciem serca Boga

[eremita]

Też się kiedyś zastanawiałem nad tym wszechobecnym alkoholem, a co za tym idzie czy należy ten stan zaakceptować i z pogodzić się z tym, że alkohol jest wpisany w życie człowieka.
I doszedłem do wniosku, że tak wcale nie jest. Najczęściej tak uważamy, bo wyrośliśmy w świecie (często od najmłodszych lat obserwując), że wszystko zaczyna się i kończy kielichem. I nie chodzi tu tylko o DDA. Chodzi również o tą kulturową, współczesną codzienność. Ciężko nam na początku zaakceptować fakt, że niepijący człowiek, to człowiek nie lepszy, nie gorszy, nie inny, po prostu niepijący. Znam ludzi, którzy nie biorą narkotyków, znam takich, którzy nie lubią sportu, znam takich, którzy nie oglądają telewizji, znam ludzi, którzy nie jedzą mięsa, znam ludzi, którzy nie jedzą słodyczy, znam też ludzi którzy nie piją.
I to jest moja docelowa, nadrzędna prawda - każdy z nich jest normalnym człowiekiem, każdy jest wolnym człowiekiem. No, może dopiero w tym momencie życia, w którym przestaje walczyć z pokusą, kiedy zaczyna AKCEPTOWAĆ swoją bezsilność. To jest wg mnie właśnie najważniejsza różnica pomiędzy abstynencją (powstrzymaniem się) a trzeźwością. Można nie jeść słodyczy i nie pić do sylwestra (żeby np schudnąć), ale można też zaakceptować swój alkoholizm i np tendencję do nadciśnienia i otyłości i po prostu (tak bez wnikania w to, co by było gdyby) nie jeść słodyczy i nie pić.
I jeszcze jedno: nie zastanawiam się ile jest alkoholu w kosmosie, tak samo jak nie zastanawiam się ile jest w nim diamentów czy grawitacji.
Jeśli wiecie o co mi chodzi...

Piszę w związku z pierwszymi wypowiedziami w wątku (nie czytałem wszystkiego) więc może się to wydawać wyrwane z kontekstu.

[baracca]

Wieta co?... Nie wieta?... No to Wam powiem!

I ja się podepne, bo mi się temat podoba. Z całej tej drogi jaką ładnie opisał Guido ja zapamiętałem akurat inny moment - nie ten kiedy pojawiła się akceptacja samego siebie w tym świecie, ale chwilę, kiedy przestałęm sam sobie przeszkadzać.
To jeszcze nie była akceptacja, ale ze zdumieniem odkryłem, że mogę być dla siebie obojętny. Że kiedy myślę sam o sobie to nie pojawiają się złe uczucia i emocje. I od tego się wszystko zaczęło.

A zaraz potem zaczęło się jeszcze zastanawianie kto myśli i kim jest myślany, ale to już zupełnie inna bajka...

I tyle widać z kabiny SPADa.

PS.
@ Guido - powinieneś pisać książki. Oprócz niewątpliwie interesującej treści byłyby napisane pięknym językiem.

[Jerzy]

[Jerzy]

Wielkim ułatwieniem w zrozumieniu akceptacji i nie tylko, było i jest dla mnie prawo że: "u Boga nie ma przypadków".

[szymon]

[Jerzy]