Forum Wolnych od Alkoholu

[Janioł]

się zgadzam z moim Szanownym Przedmówcą ( przedpiszącym ?) to jak się postrzega motywacje do nie picia to według mojej opinii :
nie chcę pić - bo się boję
chcę nie pić - bo mi z tym nie piciem dobrze

[szymon]

[Janioł]

[szymon]

[Tomek]

Dlatego zapytam Cię, jak postrzegasz tożsamość alkoholika, jak opisałabyś taką osobowość osoby uzależnionej?
Jeśli tożsamość alkoholika to jedyna prawda i pewnik o nim samym, to na czym miałby polegać "remont" jego osobowości oraz uzdrowienie? Czy jest możliwe picie przy takiej "wylewce pod fundament"?
Dlaczego uzależnienie jako element fundamentu osobowości uznajesz za bezpieczne miejsce?

coś mi się źle zacytowało powyżej
Kiedyś obejrzałem z uważnością pewien film: do jednego ze współczesnych mistrzów podszedł kilkunastoletni chłopak i zapytał się co zrobić, od czego zacząć, jeśli to co nas otacza wg filozofii tego mistrza jest złudzeniem, bajką , fałszem; on zadał pytanie: co wiesz na pewno?; chłopak powoli odpowiedział: wiem, że jestem - na twarzach mistrza i chłopaka zagościł uśmiech,
poza jestem nie było nic pewnego, chociaż i to stwierdzenie mogłoby być zanegowane przez wielu filozofów i mistyków
gdyby ten chłopiec był cukrzykiem, chorym na chorobę nieuleczalną, uznałby siebie jako cukrzyka, odszukałby pierwszy element swojego ego, mógłby powiedzieć mam nieuleczalna jak na dzisiejszy dzień chorobę - cukrzyce, jestem cukrzykiem, wprowadzam bezdyskusyjnie zasady życia cukrzyków, nie poświęcam temu jakiejkolwiek zbędnej energii i zajmuję się kolejnym puzelkiem mojego ego itd; mądry chłopiec budowałby kolejne elementy swojej tożsamości od rzeczy najbardziej pewnych.
Cóż by się zmieniło w ego chłopca gdyby kiedyś ktoś wymyślił lek dla cukrzyków, bez jego udziału?
Mógłby przyjąć ten lek lub nie, to byłby jego wybór, to on zadecydowałby czy chce pozostawić ten element ego czy go porzucić, a może nie byłoby to już dla niego ważne. A możliwość dokonania wyborów to...
Dla mnie stwierdzenie, że jestem alkoholikiem jest najbardziej trwałe w moim życiu - porzucam w tym momencie nieodwracalnie to niuniu, którym koloryzowalem i trwale używałem innych mechanizmów wobec bardziej lub mniej realnego świat.
A tak na marginesie takie pełne uznanie siebie jako osoby uzależnionej to przeważnie długotrwały proces ciągnący się latam, stąd min. nawroty, zapicia itd. itp
Czasem ten proces trwa całe życie i ok.

[Jo-asia]

[szymon]

[Janioł]

Cytat:

chyba, że mówicie o codziennym biczowani się alkoholizmem, no to sorry

i nie masz tu na mysli picia jak rozumiem ?

[Jo-asia]

Myślę...że to pełne uznanie wtedy, kiedyś jest tym co pozwala mi dziś...
nie biczowac siebie

[szymon]

[Tomek]

moim zdaniem to trzymana w dłoni szklanka wody, im dłużej się ją trzyma tym jest cięższa, więcej uwagi temu poświęcam by woda się nie wylała, i albo w końcu zmeczony puszczę, albo wcześniej odstawię na stolik - samo trzymanie jest dość uciążliwe, całkowicie nienaturalne i bezmyślne, wręcz głupawe, no i przeszkadza w życiowych czynnościach

[szymon]

[dtstgseete]

"Tozsamosc alkoholika jako podstawa zycia" w ringu przeciwko "swiadomosci alkoholizmu jako elementowi jedynie, czesci zycia". To chyba zalezy tez od etapu zdrowienia. A ja jeszcze mocniej po stronie Joasi. Kiedy bede zdrowy, to ten element nawet zniknie. Znowu podam przyklad systemu sponsoringu i krokow programu - tam nie mowi sie o alkoholu oprocz 1 kroku ktory jest oczywisty. Jestem bezsilny nie tylko wobec aloholu, ale tez arszeniku, cyjanku, nikotyny, heroiny, telewizji, sikania, spania, koniecznosci jedzenia. Nikogo to nie dziwi oprocz alkoholika. Zaznaczam, ze nie jestem agitatoem sponsoringu, choc tez i nie przeciwnikiem, ale jakos mi po drodze ta idea wyzdrowienia.

[dtstgseete]

Kiedys rozmyslalem tez o spacerze chodnikiem - gdzie patrzyc? Pod nogi, czy wyzej miec glowe i patrzyc dokad ide. Motywacja prosta trza patrzec pod nogi bo tyle psich gowien, kaluz i inne tam. No ale trzeba tez patrzec dalej, wybrac trase. No i trzeba mi i jedno i drugie. W zaleznosci od pogody, nawierzchni i od tego jak dobrze znam okolice. A i tak zdarza sie wdepnac w kupe psa albo zabladzic. Nie ma algorytmu.

A co do etapu zdrowienia to skad wiedziec na jakim jestem? Czy krok nie okaze sie tym w przepasc. A jakies kroki trzeba robic, bez tego siedzialbym dzis w shronisku dla bezdomnyc kolejny rok. Sa lekarze, przyjaciele forum...

[Tomek]