Forum Wolnych od Alkoholu

pietruszka

Chyba takiego tematu nie było, a może warto?

Wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie wpływa silnie na wzorce płciowe. Wypacza je, przekształca w toksyczne schematy, upośledza... Wcześniej czy później kobieta DDD/DDA staje przed dylematem, co dalej z jej kobiecością? Co znaczy dla niej być kobietą? Jak kształtować relacje z innymi kobietami? Czy inne kobiety są grupą wsparcia czy przekleństwem?

Tak na początek... wpadł mi w oko ciekawy fragment "Biegnącej z wilkami" Estes Clarissy Pinkoli. Niestety - często w pracy zawodowej spotykam się z takimi postawami, spotykałam się też z takimi postawami "na zewnątrz", szczególnie, gdy dotyczy to osób, które nie są w temacie, ot, takich tradycyjnych, konserwatywnych kobiecych środowisk, ale również w rodzinie, tam, gdzie oczekiwałam kiedyś wsparcia, choćby ze strony matki.

Cytat:

Co więcej, większość zbiorowości ma pewną ukrytą tendencję, która sprzyja represjom wobec twórczego, uczuciowego, dzikiego życia kobiety. Jest to mianowicie fakt, że społeczeństwo zachęca kobiety do krytykowania się nawzajem i poświęcania swoich sióstr (lub braci) w imię zasad sprzecznych z rodzinnymi wartościami i naturalną uczuciowością, które kobiety najbardziej cenią. Chodzi tu nie tylko o donoszenie na inne i narażanie ich na karę za postępowanie zgodne z kobiecą naturą, ale także o zachęcanie starszych kobiet do współuczestniczenia w fizycznym, umysłowym i duchowym okrucieństwie wobec kobiet młodszych, słabszych, bezradnych oraz zachęcanie młodych kobiet do lekceważenia potrzeb kobiet o wiele starszych od nich.

Jo-asia

Jak zwykle pietruszko... temat w dziesiątkę :okok:

przełamanie wzorca mojej matki, wiele mnie kosztowało...

Ann

pietruszka, też uważam, że temat jest mega mocny i trafiony. Bardzo chętnie się w nim wypowiem obszerniej, ale muszę to jeszcze przemyśleć.

fairy

Piotruszko i ja Tobie dziękuję za ten temat i czekam niecierpliwie co inne dziewczyny
napiszą. Mnie samej cięzko o tym pisać i jestem pogubiona w temacie jeszcze.
W sumie od urodzenia.

Mama nadopiekuńcza, żadnych mężczyzn w domu, ja jednocześnie wieczne dziecko
- lojalnie wobec matki i szybkie wejście w dorosłość - praca, obowiązki.
Bardzo trudnym momentem był dla mnie okres dojrzewania, pojawienie
się miesiaczki i biustu. Biust przewiazywałam bandażem żeby go nie było
widać - ze wstydu.
Nie akceptowałam tego nijak.
Dziś mam 30 lat i nadal mi głupio przy mamie ze mam piersi i że sypiam
z mężczyznami.

Jak z tego wyjść? Jak dac sobie prawo do bycia kobietą, do seksu...

smokooka

temat rzeka.... dopiero od niedawna pozwalam swojej kobiecości rozkwiatać bez skrępowania, ale to potrwa

fairy

smokooka co Ci w tym pomogło?
Jak???

pietruszka

Mnie w pewien sposób zaszokowało, gdy zdałam sobie sprawę, że same kobiety robią to innym kobietom. Matki, babki strącają na starcie w przepaść: "bo to źle być dziewczynką, chłopcy mają lepiej, łatwiej".
Taki szablon dostałam sama, ale moja matka dostała go od swojej matki, czyli mojej babki. i pewnie tak to się ciągnie przez pokolenia. I zamiast wspierać się w nawzajem w tej swojej kobiecości - dokopujemy sobie, gryziemy siebie przez pokolenia, bo przecież w tym socjalizowaniu, uczeniu się ról społecznych ogromną rolę w wychowaniu dziewczynki, później młodej kobiety biorą właśnie matki, ciotki, babki, sąsiadki, nauczycielki. kiedyś te grupy kobiece były większe, ale czy reprezentowały zdanie swoje, jako kobiet, czy tylko były strażniczkami jedności całego ówczesnego społeczeństwa gromady, wsi, miasteczka?
Kobiety, które wyłamywały się, odchodziły od mężów okrutników, nie wychodziły za mąż , bo chciały w jakiś sposób być niezależne, wypędzano ze wsi, oskarżano o czary, czy w najlepszym przypadku spychano na margines danej zbiorowości.

Przypadki obrony jednostki przez grupę, szczególnie kobiet, były raczej rzadkie. Niestety zamiast w obronie w imię solidarności z własną płcią, często stawały w jednym szeregu z oprawcami.

I jak w tym momencie szanować własną płeć, kiedy z założenia kobiety jako grupa często same sobie robią krzywdę, spychając się do roli gorszych, tych, które z założenia powinny się wstydzić własnej płci?

szymon

Linka

smokooka

Ann

Jo-asia

Moje pierwsze przyglądanie się.. kobiecości, zaczęło sie od szukania informacji... co to wogóle jest w necie :oops:

nie umiałam..nie wiedziałam, czym to się je...oczywiście miałam to za zadnie w terapii.
Ja z ciałem nie miałam problemu...jakotako

mój, problem polegał na ukrywaniu ciała..aby nikt go nie pożadał :oops:

Te sprawy szybko się unormowały, jakoś tak... bez mojego szczególnego udziału.
Z czasem...zauważyłam konflikt innego rodzaju. Wszyscy wokoło, kazali mi się skupić na sobie....a przecież ja jestem, od tego aby innym pomagać, innych kochać, o innych dbać :beczy:

to, rola kobiety :krzyk:

tylko to dbanie....tak naprawdę, nim nie było.

Jo-asia

Rano, nie miałam czasu dokończyc myśli

szika

Ja czytałam wiele ksiązek..lubię czytać.. przełomem dla mnie była ksiązka Gray'a "Mężczyźni sa z Marsa a kobiety z Wenus".
Gray pisał swoją ksiązkę wraz z żoną i według mnie udało im sie doskonale opisać cechy kobiet i mężczyzn.
Wiele moich cech, które wcześniej uwazałam za moje wady i bardzo mocno starałam sie je z siebie wyplenić, okazało się bardzo powszechnymi, typowymi cechami kobiecymi.
Na przykład taka cecha jak potrzeba mówienia.
Wczesniej pogardzałam swoim "gadulstwem" - jak je nazywałam. A tu odkrycie Ameryki! Gray pisze, że kobieta potrzebuje mówić, gdyż jest to jej do zdrowego funkcjonowania niezbędnie potrzebne. Czyli? Okazało się - dla mnie - że jestem najnormalniejszą KOBIETĄ pod słońcem...
To tylko przykład, cech kobiecych jak i męskich w ksiązce jest mnóstwo..

Jesli chodzi o rywalizację między kobietami...
Wydaje mi się, że niezmiernie czestą cechą kobiet jest to, że czuję się przez większość swego zycia nieszczęsliwe, niespełnione. Mają na to wpływ uwarunkowania kulturowe, obyczajowe, często religijne. Nigdy nie zapomne jak mój szwagier przy stole pełnym ludzi z rodziny z dumą wygłaszał przemowy jak to - w oparciu o Pismo Święte - zgodne z wolą boska jest posłuszeństwo kobiety wobec mężczyzny i że kobieta została stworzona do tego aby mężczyźnie słuzyc.
Mówił to bez ogródek, przy swojej żonie, a ta siedziała cicho bez słowa protestu.
Tyle, że jak miałoby być inaczej jesli oboje zostali wychowani w rodzinach o patriarchalnym modelu?
Kobiety nawet jesli głęboko w to wierzą to wcale nie czują sie przez to szczęsliwsze, wręcz przeciwnie. Niestety z podswiadomości to nieszczęscie i niespełnienie "wyłazi" w sposób zupełnie nieświadomy często.
Ja tak miałam.. Łapałam się na myslach, że skoro ja jestem taka nieszcześliwa to cieszyłam się gdy inna kobieta również skarzyła się na swój los. Miałam z tego jakąś mroczną satysfakcję, że nie tylko ja. Natomiast nie tolerowałam kobiet, które promieniały, usmiechały się lub śmiały w głos, które były szczęsliwe. Byłam zła w konfrontacji z nimi, podejrzewałam je o nieuczciwość, gre aktorską, często wyklinałam w myślach "no i czego się ten ku***szon cieszy". W kobietach widziałam intrygantki, plotkary, że tylko czekają aby mi dowalić, okraść mnie z resztek godności..
Nie jestem dumna z tego swojego podejścia do kobiet, ale tak rzeczywiście było, ja taka byłam.
O wiele lepiej mi się gadało z facetami..
Z czasem gdy moja świadomośc kobiecości jak i akceptacja dla mnie jako kobiety wzrastała tak rosło zaufanie do innych kobiet... wydaje mi sie, że właśnie to jakie my mamy relacje z innymi kobietami jest miara tego jak akceptujemy własną kobiecośc...

pietruszka