Forum Wolnych od Alkoholu

kiki · Małomówny Dołączyła: 28 Paź 2014 Posty: 30

Żaba musisz sama sobie pomoc przykre. Ludzie z forum regulkami mi nie pomogli bo to już wiedzialam, na grupę też nie poszlam. Narazie terapia indywidualna i psychiatra. Nie każdego można wpieprzyc do jednego wora- tak to już jest z indywidualistami

Jednemu grupa pomoże innemu ośrodek a jescze innemu sama gadka to ty musisz wiedzieć co chcesz i przestać sie słuchać kogos, czegoś. To twój wybór to twoje życie zadbaj o nie sama i bądź z tego dumna oni Ci do szcescia potrzebni nie są. Każdy z nas ma problemy ale jak to mówi moja terapeutka nie ma sytuacji bez wyjścia tylko my jesteśmy leniwi

a co do Jrasa to jedyny gość który mi pomogl. W prywatnych rozmowach jest inny warto z nim pogadać a powie Ci prosto w ryj co myśli

zaba.55 · Małomówny Dołączyła: 24 Cze 2013 Posty: 53

Wiecie, sama jestem zdziwiona jak szybko po kolei upadają moje opory.
Począwszy od tego że wczoraj rano z niecierpliwością czekałam aż dodzwonię się po poradni do tego że po południu poprosiłam o znalezienie kontaktu do kogoś z AA w moim mieście.
Za bardzo się boję kolejnego niepowodzenia, muszę koniecznie zwiększyć swoje szanse.
Poza prawdziwym strachem nie przed pierwszymi tygodniami bo one w sumie nie są takie trudne a dają dużą satysfakcję, ale przed tym co dalej.
Ja właściwie nawet nie pamiętam kiedy i jak to się stało że rok temu wróciłam do picia ?
Mam coraz większe problemy zdrowotne, zawodowe i z własną koncentracją.
Normalnie mam luki w pamięci, położę coś i po dwóch minutach nie potrafię znaleźć. Nie umiem zebrać myśli, nie wiem jak będę pracowała nad sobą skoro jestem taka zdekoncentrowana.
Jak już pisałam, najbardziej boję się trzeźwego życia i zderzenia z rzeczywistością, z którą z trudem dawałam sobie radę pijąc. Im więcej piłam, tym problemy były większe.
Rok temu miałam lżej, ten ponad rok wiele zmienił i to zmienił na gorsze, może dlatego mam taki atak paniki że i psychoterapeuta i AA, którzy wcześniej, ba, godziny nawet wcześniej byli dla mnie nie do przyjęcia, teraz są ratunkiem.
Obawiam się że już mam objawy depresji a rzucenie picia ją tylko pogłębi.
Dlatego się przełamałam i zarejestrowałam do terapeuty, nawet poczułam ulgę jak w rejestracji po kilku pierwszych pytaniach padło "Czy to chodzi o Pani problem z alkoholem ?" a ja z ulgą powiedziałam "Tak". Kiedyś sobie nie wyobrażałam że mogłabym iść po pomoc i stanąć twarzą w twarz z kimś kto doskonale wie że jestem alkoholiczką. A nawet pójdę na spotkania AA.
A dzisiaj w nocy budząc się z jakiegoś snu o psie, otwierając oczy zobaczyłam go kątem oka. Kolejna cegiełka.
Na szczęście dzisiaj mimo złego samopoczucia już się nie trzęsę.

Nawet miło jest wchodzić w ten pierwszy etap, jak już dolegliwości fizyczne zaczną mijać.
Kolejnego etapu sama już nie przejdę, wiem jak bardzo w głowie siedzi ta chęć znalezienia jakiegoś powodu,usprawiedliwienia by się napić. Spróbować jedno piwko, bo przecież jedno to nie picie. To jest picie, ale mózg płata psikusy a stare nawyki są trudne do wypędzenia. Wiedząc że to kłamstwo, jednak sięgam po to pierwsze piwko.
Myślałam że dam radę, nie dałam.
Teraz nie widzę innego wyjścia jak przestać pić i skorzystać ze wszystkich dostępnych sposobów by wybrać to co do mnie najbardziej przemówi.

Nie wiem czy strach jest dobrym kołem napędowym do zaprzestania picia, ale to on mną teraz włada i to bardzo mocno. Właściwie jestem tak wypruta z innych emocji, że został głównie strach. Nigdy nie byłam panikarą a teraz tak właśnie się czuję.

szika

yuraa

zołza

dziadziunio

zaba.55 · Małomówny Dołączyła: 24 Cze 2013 Posty: 53

Mam nadzieję.
Cieszę się że uważacie że jestem gotowa, ja byłam o tym przekonana rok temu, teraz mam takie duże wątpliwości i tyle obaw...
Wcześniej zachłysnęłam się tym że tak mi łatwo idzie, ale g***o wylazło.
Zawsze uważałam że jestem jaka jestem, zaglądałam do DDA i uważałam że to mnie dotyczy.
Tak sobie zrobiłam test i wyszło mi że wymagam leczenia, będę musiała to też opowiedzieć w poradni. Nie czuję się DDA tylko alkoholiczką i to jest dla mnie najważniejsze.
Nadal mam ataki paniki, nic mi się nie chce robić, zabijam czas.