Forum Wolnych od Alkoholu

[yash]

Znajomości ...
Pisze ten post ponieważ ich nie mam :)
Otóż po latach picia przyszedł czas na trzeźwienie, skończyła się więc era spotkań których motorem i główną osią była konsumpcja.
Rozglądam się teraz dookoła siebie i widzę ogromna pustkę, pustynie wręcz. Oczywiście są ludzie ze wspólnoty,jednak tu tematy chciał czy nie chciał oscylują wokoło tematyki picia/niepicia, przemiany, kłopotów trzeźwienia itp... włażą nawet jeśli nie są wywoływane - wiadomo włazić czasem będą, może po 20 latach abstynencji już mniej, z drugiej strony będę miał wtedy pewnie z 80 lat i ciężko będzie w ogóle coś słyszeć ;)

Ludzie 'normalni' pozostawili mnie dawno - pijąc byłem kompanem nie przyjacielem lub znajomym. Teraz jak w celi odtwarzam dawne spotkania w pamięci, mam przy tym ogromny kłopot ( czego nigdy nie miałem ) w nawiązywaniu nowych bliższych relacji - nie wynika to z obawy przed demaskacją bardziej przed ludźmi zapewne.
Wszystkie emocje przelewam więc na najbliższa mi osobę, wszystko czym obdzielał bym tuzin znajomych koncentruje się na jednej osobie. Jak się tak żyje to nietrudno sobie wyobrazić :) Nam obojgu.
Jak to Było lub jest u Was ?

[adania]

Ja na początku byłam sama, wystraszyłam znajomych. A tak gdzieś po roku zaczęłam odnawiać znajomości. Odbywało się to spontanicznie, spotkałam kogoś na ulicy, spacerze i tak gadu gadu, czy masz fb, czy dasz mi swój nr. Teraz mam kilkoro przyjaciół z którymi się śmieję i dzielę radościami i smutkami. To są wciaż ci sami co kiedyś, ale odnowieni, starsi, mają większe dzieci, nowe sprawy na głowie. Ja też jestem juz inna. Jest dobrze.

[Jacek]

[zołza]

[yash]

Ha tak tez jest, jest hobby, są zainteresowania. Jednak tak było i kiedyś, przed 'piciem', tylko coś mi mówi, że ta ścieżką - samotności - już kiedyś kroczyłem, ona po części zawiodła mnie tam gdzie byłem. Bycie wiecznym outsiderem nie jest wpisane w ludzką naturę, jesteśmy zwierzęta stadne. Samotność prowadzi do zdziwaczenia, wcześniej czy później poczucia osamotnienia a to już droga do bardzo introwertycznego życia. Zbyt rozbudowane życie wewnętrzne daj nam poczucie władzy nad swoim losem, stajemy się panami swego świata - to my decydujemy o sobie i życiu ... a dalej już tylko krok do egocentryzmu. Bez punktów odniesienia nie da się żeglować. Ludzie są jak latarnie na brzegach bezmiaru życia wewnętrznego

Na marginesie Zouzo, nie potrzebujesz a jednak tu jesteś ... U siebie wyczuwam barierę w budowaniu relacji, w sieci wychodzi, ze łatwiej ...


'my' występujące w poście =ja

[Jras4]

dobra trudno zostane twoim znajomym ,,jak mus to mus niema co gadać ...
u mnie jest tak albo dasz ryja albo dostajesz w ryja ...
ale taki kolega jak ja to cieszki bagarz

[Jacek]

[Jras4]

jacek ja za pewna opłatą moge nawet co chwila kszyczeć Boż chron yasha !!!!

[zołza]

[Jras4]

[yash]

winno być Zołza

"John T. Cacioppo z Uniwersytetu w Chicago oraz William Patrick, pionier neuronauk społecznych, w książce „Loneliness: Human Nature and the Need for Social Connection” sugerują, że ludzie są dużo bardziej współzależni niż im się wydaje. Przywołują też afrykańskie przysłowie głoszące, że „jeśli chcesz iść szybko, idź sam. Jeśli chcesz zajść daleko weź kogoś ze sobą”. Badacze twierdzą, że samotność jest sprzeczna z ludzką naturą i że sprzeczność ta tkwi na poziomie genetycznym a co za tym idzie, samotność może być równie groźna dla zdrowia jak palenie czy nadużywanie alkoholu. Ludzki umysł ewoluował by sprawnie przetwarzać informacje społeczne i zwiększać szansę przeżycie poprzez współpracę z innymi osobnikami gatunku. Spektakularnym przejawem tego aspektu człowieczeństwa jest rozwój miast – funkcjonują one dzięki temu, że ludzie ufają sobie wzajemnie i podporządkowują się zasadom chroniącym grupę..." ciach " Cacioppo i Patrick utrzymują, że samotność rozpoczyna błędne koło, w którym dochodzi do swoistego zaburzenia myślenia – osoby samotne często błędnie interpretują działania innych zmierzające do włączenia ich we wspólne działania, stają się mniej ufne, nie dążą do przełamania tego schematu. Dalej prowadzi to do narastającego wycofania, pesymizmu, wzmagającej się izolacji i, w konsekwencji, do przedwczesnej śmierci. Zdaniem badaczy potrzeba kontaktów społecznych jest w nas na tyle silna, że osoby odizolowane dążą do tworzenia paraspołecznych relacji – przy pomocy bohaterów telewizyjnych programów czy domowych zwierząt."

[zołza]

[eremita]

[anna panna]

witaj tu poznasz wspaniałych ludzi

[Jacek]