Forum Wolnych od Alkoholu

[Jras4]

to mówie ci ja wielki motłoch a wiem co mówie bo już jakies 50 lat władam motłochami

[smokooka]

Iras

[Jo-asia]

[pterodaktyll]

[Klara]

[smokooka]

[Jras4]

[Klara]

[smokooka]

[szika]

wybaczenie nie jest prezentem dla kogoś..
wybaczenie jest darem dla nas samych..
dzięki wybaczeniu to my wyzwalamy się z więzów poczucia krzywdy.. poczucie krzywdy to niewola, to blokada.. to destrukcja dla nas.. a nie dla matki..

[Zagubiona]

[rybenka1]

Aniołku wiele wspólnego mamy ,czytam Ciebie to tak jakbym siebie czytała.Mieszkam z mamą itd Po czterech latach odciełam pępowinę Pracowałam nad sobą ,oj sporo łez mnie to kosztowało.Wiem ,że nie jest łatwo No było warto Dzisiaj stawiam ja granice ,bo ja jestem najważniejsza.Mamy nie zmienie ,siebie tak ,zachowanie ,zmiana myslenia.Ja dzieki swojej trzezwosci ,pracy nad sobą żyję od nowa .No kurde wszystko się zmieniło.Co do uraz ,krzywdy ,praca na programie Przeprosiałam ,poczułam ulgę ,to co mi gryzło siedziało ten rak duszy .Dzisiaj jestem lekka jak piórko .Zrobiłam to dla siebie i tylko dla siebie .Krok 9 ,przeprasza się tylko raz i nie wracam do tego .Co do mojej mamy ,Aniołku pewnie by se reki Obie mamy mogły podac ,jeśli chodzi o słowa .No coż mnie się udało ,zyłam i zyję z tym.Tobie też ,życzę Ci tego z całego serducha.

[szika]

Aniołku a czemu Wy nie mieszkacie osobno? czy musicie tam mieszkać z mamą?

[Zagubiona]

rybenka1, dziękuję też próbuję stawiać granicę i w sumie to kontakt ograniczam do minimum ale jednak długa droga przede mną.
szika, jakbyśmy nie musieli to byśmy nie mieszkali. Nawet nie wiesz ile razy myślałam o wyprowadzce.

[Mała]

łomatko!
Jakbym to wszystko o sobie czytała!
Izolacja - stały element mojego życia. Bo jestem introwertykiem. Ale niestety moje DDA często doprowadzało do tego, że gdy popadałam w ten stan - podobnie jak smoczek, zaniedbywałam również samą siebie - a to prowadziło do koszmarnych depresji.
Aniołku Jesteś bardzo wrażliwą i delikatną osóbką. Potrafisz bardzo mocno kochać. I im bardziej kogoś kochasz - tym wrażliwsza jesteś na każdą przykrość ze strony takiej osoby.
Robimy tak dlatego - że oceniamy innych podświadomie - własną miarą. "Skoro ja ją tak bardzo kocham, dlaczego ona nie potrafi powiedzieć mi nic dobrego, tylko ciągle krytykuje???" - tak często myślałam o mojej Mamie i nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego ona mi sprawia tak straszny ból. Dziś wiem już dlaczego. Bo tak została wychowana i nie umiała inaczej, choć WIEM, ŻE BARDZO CHCIAŁA. Ale dopiero dziś to wiem.
W efekcie - zamykałam się od dziecka we własnym świecie - książek i fantazji.
Potrafiłam - czytając książkę - przeniknąć do jej świata, a od realnego odciąć się na tyle - że, jak to mówiła moja Mama - "mogła bomba koło mnie wybuchnąć, a ja bym i tak nie zauważyła". I miała rację. Ale tak było - dopóki nie zaczęłam czuć się całkowicie akceptowana przez kogoś i kto "zaczął" pomagać mi nieświadomie, w zmianie mojego nastawienia do samej siebie. Zaczęłam odkrywać w sobie także swoje dobre strony, zaczęła rosnąć moja pewność siebie i zaczęłam poznawać i akceptować samą siebie. Ta droga trwa do dziś. Ale już coraz częściej potrafię powiedzieć komuś - jeżeli Tobie się coś we mnie nie podoba - to TY masz z tym problem, nie ja. Bo nie we wszystkim muszę być dobra. I JA TO AKCEPTUJĘ.
Inna sprawa - że mi się udało już odciąć mentalnie i fizycznie od "toksycznych ludzi" z mojego otoczenia. Mam na myśli takich - którzy utrzymują ze mną kontakt tylko dlatego - że czegoś ode mnie chcą. A kiedy JA potrzebuję pomocy - stają się niewidzialni. Potrzebowałam na to lat. Ale wciąż zdarzają mi się powroty do dawnych schematów - tzn, byle drobiazg, słowo, wspomnienie, powoduje nawrót do dawnego myślenia - że coś robię źle, że komuś się to nie podoba...itd. i znów łzy w oczach, ściśnięte gardło...Ale zdarzają się coraz rzadziej. Bo wiem, że każdy z nas jest inny i każdy ma prawo do własnego zdania. Np.nie każdy lubi czerwony kolor. Ja nie - ale nie wyobrażam sobie Świąt Bożego Narodzenia bez czerwonych dodatków (bombki, mikołaje, kokardki itd.). To - co podoba się mi - nie musi każdemu. I właśnie dlatego JESTEM WYJĄTKOWA Ty też
Rybeńka napisała o stawianiu granic Niestety - mieszkając z rodzicami, czy kimś z rodziny, kto był przyzwyczajony przez całe życie przewodzić - trzeba mieć się ciągle na baczności, by nie pozwolić nawet na wyjęcie malutkiej cegiełki z tego muru granicznego. A to jest piekielnie trudne i wymaga ciągłej czujności
Jak sobie radzę teraz? Kiedy tylko poczuję, że zaczyna we mnie rosnąć znów izolacja - "na siłę" wychodzę do ludzi. Na forum, na innym portalu, idę do sąsiadki... Tam, gdzie czuję się w pełni akceptowana. I znów wraca moja pewność siebie. Dziś wiem, że jeśli choć przez chwilę pozwolę sobie pozostać w stanie "otępienia" - jak ja to nazywam - znów przyjdzie koszmarna depresja i będę w niej siedzieć jak w studni z głową pod wodą i to na własne życzenie. Mam przy sobie non stop dwójkę małych dzieci i ONE cierpią na tym NAJBARDZIEJ. A tego nie chcę.
Kiedy jestem fizycznie zmęczona - łatwiej popadam w stan izolacji. I trudniej mi to zauważyć. Na szczęście mam przy sobie kogoś - kto ma do mnie anielską cierpliwość i zwraca mi wtedy na to uwagę. To działa jak kubeł zimnej wody na mnie! "Nie zaniedbuj siebie, znów wpadniesz w depresję!" -mówi mi mój wewnętrzny głos i działam natychmiast. Przytulam dzieci - bo one kochają mnie bezwarunkowo. I to NATYCHMIAST pomaga To takie moje sposoby...
A ja - serdecznie Cię przytulam w każdej chwili, kiedy tylko będziesz tego potrzebowała!