Forum Wolnych od Alkoholu

[stanisław]

Myślicie że mam skleroze, bo nie pamietam

[Ann]

Samotność sprawiała, że na moich plecach siadało to coś... i gryzło i wwiercało się gdzieś w sam środek człowieka. Robiło dziurę w moim jestestwie jak w starej poszwie. Ciągnęło za jeden koniec, a wszystko we mnie się pruło. Powstawała bolesna pustka.
I wyła.. hulał w niej wiatr.
Wszystko w koło było szare.
W domu nikt ze mną nie rozmawiał. Dostawałam jedynie komendy do wypełnienia i musiałam im podołać. Ale już nikt nie pamiętał, że chodzę do szkoły, że mam prawo być dzieckiem.
.... że czekam na miłość.
Samotność mnie zżerała.. zapełniałam ją coraz to nowymi 'znajomościami', które to obracały się wokół butelki. Jak zaklęty krąg. Koło się rozpędzało. Wszystko się toczyło.. przybierając na sile i taranowało wszystko co było po drodze. Przy okazji mieliło mnie samą jak wirowanie prania.. a na koniec wypluło mnie poturbowaną.

Szukałam czegoś co zapełni dziurę, a rozerwałam siebie na pół. Na dwie Anki.
I one już zawsze będą we mnie żyć. Tyle, że ja dziś mam świadomość tego, która jest która.

[corniak]

imprezy z kolegami, rodzinne spotkania, drinkowanie wieczorami z partnerką a na końcu sam i dla siebie... nic wyjątkowego. Właśnie w tak prosty i niewinny sposób popadłem...

[endriu]

corniak, i coś z tym robisz? czy dalej popadasz?

[Ann]

Zaczęłam pić, bo dawało ulgę. Przyszedł moment, bardzo szybko - we wczesnym piciu, że coś tak bardzo mocno bolało, że zalewałam to chcąc utopić.
Nie utopiłam, ani tego, ani siebie.
Dziś robię wszystko by ból nie bolał mimo niezalewania.

[eremita]

To była jakaś ósma klasa podstawówki. Byłem bardzo dobrym uczniem, najlepszym, natomiast zawsze niepokornym duchem. U mnie w domu się nie piło. U mnie w domu chodziło się do kościoła. Pamiętam będąc ministrantem musiałem chodzić na nowennę. Kilka dni już przed tym dniem kombinowałem z proszkiem do pieczenia i innymi specyfikami, żeby tylko mieć gorączkę, żeby tylko nie musieć iść. No cóż... nie zawsze działało a raz nawet zabrała mnie karetka prosto spod ołtarza. Buntowałem się. Mój bunt opisywałem sztuką. Pamiętam jeden olej - matka kazała mi go przemalować bo był obrazoburczy... oto jej kontrola sięgała najintymniejszej sfery mojego życia - Pamiętam obraz pociąłem i siebie też. Kilka dni później siedziałem sam w lesie i piłem i paliłem. Wtedy pierwszy raz się upiłem. Wiele lat nie malowałem.
Chciałem być zawsze tym naj. Również tym *j**** na podwórku. Moich kilku kolegów nosiło podkoszulki z Darkthrone i popijało piwo a ja? Ja tak bardzo chciałem mieć kolegów, więc wkręcałem się w to towarzystwo pijąc, paląc i biorąc. Przynajmniej miałem na tyle rozumu, że nie zaniedbałem nauki. W pewnym momencie, moje ścieżki życia odbiegły znaczącą od popijania na blokerskiej ławce i stałem się dla moich znajomych faktycznie kimś naj. Obawiali się mnie, bo byłem najbardziej mroczną i nieprzewidywalną postacią na osiedlu. I po raz kolejny byłem sam. Nie pamiętam ilości alkoholu, które mi wtedy towarzyszyły. Ale on był. Był również przez całe studia, gdy zakładałem rodzinę, gdy rodziły się dzieci i gdy przychodziłem z pracy. On mi chyba nic nie dawał. Nie dawał mi relaksu, odpoczynku - po prostu był częścią mojego dnia. Ważną częścią.
Moją przyszłą żonę poznałem pijąc, gdy się spotykaliśmy, piliśmy, byliśmy młodzi i bardzo gniewni. Ale Ona zmądrzała i przestała. I wiecie co? Ja przestałem pić dzięki Niej, bo zrozumiałem, że pierwszy raz jest ktoś, dzięki któremu nie jestem sam. Ona nie robiła mi awantur, nie chowała mi alkoholu, może kilka razy powiedziała: "może dzisiaj już wystarczy". Wiedziała, że jeżeli zacznie mnie kontrolować jak moja matka, przyniesie to skutek odwrotny. Wtedy zacząłem czuć dyskomfort związany z piciem. Męczyłem się z tym, zacząłem szukać ucieczki w ekstremalnym wysiłku fizycznym, pić piwo bezalkoholowe, aż w końcu ponad dwa lata temu przestałem pić zupełnie. I nie piję do dziś.
I nieraz zastanawiałem się, co by było gdyby nasz związek się rozpadł... kilka razy (jak to zwykle bywa) było bardzo blisko, ale myślę, że nie wróciłbym do picia.
Konkluzja: zacząłem pić i piłem z braku miłości i akceptacji? Toż to takie banalne...

[Jo-asia]

eremita, pierwszy raz czytam o Twoim życiu, byłym życiu.
hmm, to miłe
wróciłeś do pasji?

[eremita]

Pasje... podobno co siedem lat mózg człowieczy się przeprogramowuje: dlatego podobno co siedem lat zdradzamy, zakochujemy się, zmieniamy pracę, nawyki żywieniowe, odkrywamy nowe zainteresowania...
Tak, wróciłem potem jeszcze do malowania, lecz tylko epizodycznie. Chyba rozpocząłem nową siedmiolatkę.

[Jo-asia]

to mój mózg nie jest człowieczy
szkoda.. dla mnie, chętnie bym obejrzała, Twoje dzieła
dobrze Cię znowu czytać, bracie

[Ann]

Mam takie pytanie do ogółu.. gdyby ktoś zechciał się wypowiedzieć będę dźwięczna.

"Czy zgodzisz się ze stwierdzeniem, że na początku każdego przypadku alkoholizmu stoi jakaś trauma?"

Dowolność wypowiedzi oczywiście im więcej tym lepiej. Byle grzecznie

[pterodaktyll]

[Jo-asia]

Tak, zgodzę się

[pannaJot]

Ja też się zgadzam

[margo]

Hmmm...
Zależy co rozumieć przez słowo trauma. Trauma kojarzy mi się z jakimś takim jednorazowym, krótkotrwałym wydarzeniem, które zaowocowało właśnie tym jakimś lękiem, strachem, niepokojem i innymi śladami, które często zostają do końca życia. O właśnie, nawet na Wikipedii sprawdziłam, że trauma to "ostry, nagły uraz"... a mi się wydaje, że to raczej jest taki bardziej długotrwały proces... wyniesiony na pewno z jakieś przyszłości, najczęściej z dzieciństwa. Trauma taka nagła może doprowadzić do picia, ale do picia chyba też może doprowadzić długotrwałe narażenie na jakieś obciążenia psychiczne, emocjonalne ale nie wiem, czy każdy uzależniony taką nagłą traumę jednorazową przeżył

[uuk]

W pierwszym momencie chciałem napisać, że się nie zgadzam, bo trauma to usprawiedliwienie. Ale skąd potrzeba usprawiedliwiania? Ucieczka od niekomfortowego poczucia winy. A skąd zwyczaj ucieczki od niekomfortowej sytuacji? Może jednak z traumy?
Błędne koło dla mnie