Forum Wolnych od Alkoholu

[muzyka11111]

Smutne...

[pietruszka]

[Klara]

Ech..... [*]

[Linka]

Przykro mi [*]

[Borus]

[*]

[Kami]

[*] przykre

[AnnaEwa]

Bardzo, bardzo współczuję. Jestem z Tobą myślami, Dzielna Dziewczyno.

[Mała]

Tusia

[Maciejka]

(*)

[Tuśka]

Dziękuję Wam za wsparcie, dobre słowo.
Wczoraj pożegnaliśmy się na zawsze
Od dziś musimy zacząć nowe, inne życie ...

[Klara]

[esaneta]

[zołza]

To bardzo smutne ...ale wcześniej czy później poczujesz ulgę i tego Ci życzę z całego serca

[Mała]

Tuśka jak samopoczucie?...

[Tuśka]

Jak się czuję?
Spokojna, bardzo spokojna. Pewnie dziwnie to zabrzmi, ale nie ma we mnie jakiegoś ogromnego żalu, bólu, poczucia straty. Jest we mnie spokój, miałam ze 3 dni gorsze, z płaczem i przeogromnym smutkiem, ale to minęło. I sama się sobie dziwię, że tak właśnie reaguję. Nawet miałam takie myśli – „co ze mną jest nie tak, że nie płaczę, nie odczuwam ogromnego żalu, przecież straciłam męża, ojca naszego dziecka, człowieka, z którym spędziłam 18 lat??? Gdzie się podziały moje emocje? Zaledwie 3 tyg. temu pochowałam męża i gdzie ta żałoba, gdzie ten przeogromny ból istnienia, który powinnam odczuwać? Czy ja jestem jakaś wyzuta z uczuć? Co ze mną jest nie tak?” Może do dopiero do mnie dotrze, może przyjdzie z czasem, a może nie…. Nie wiem, nie potrafię sobie odpowiedzieć na te pytania … codziennie biję się z myślami…

Niekończące się pytania znajomych – jak się czujesz, jak sobie radzisz, jak to znosisz? No radzę sobie, nie mam innego wyjścia, jest ok. Na co pada kolejne pytanie „ no dobra, a teraz serio – jak sobie radzisz?” Niektórzy oczekują odemnie, że będę pogrążona w głębokiej żałobie, depresji, nie będę umiała funkcjonować? I takie pytania 3 x w tygodniu zadaje mi osoba, która doskonale wie, jak u nas było, a na dodatek sama jest alkoholiczką i ma męża alkoholika (choć oczywiście zupełnie nie przyjmuje tych faktów do wiadomości).

Myślę o moim mężu, myślę dobrze, uciekły w niepamięć te ostatnie złe lata – tak jakby ich w ogóle nie było, w mojej głowie pozostał dobrym człowiekiem.
Nawet teraz przeczytałam cały ten wątek, który nie tak dawno założyłam i w ogóle nie poczułam, że to było o nas – jakbym stała gdzieś z boku i czytała o problemach zupełnie obcych ludzi...