Forum Wolnych od Alkoholu

[Ann]

Linka, wakacje? Kochanie ja od 3 lat nie znam pojęcia wakacje.
Mój tegoroczny urlop = zabieg i zwolnienie.

[Linka]

Ann, ja przecież zdaje sobie sprawę, że pracujesz.
Myślałam raczej o studiach, ale tez i o tym , ze tam gdzie pracujesz, może być mniej zajęć.

[Tibor]

Kilka miesięcy temu miałem również sen alkoholowy. I w zasadzie tyle w temacie. Po prostu był. Może dlatego, że byłem / jestem alkoholikiem, a może z innego powodu? Nie wiem. Nie ma sensu zawracać sobie tym głowy.

Gdyby tak sny zaczęły pojawiać się częściej, to warto byłoby pokusić się o jakąś refleksję

Być może w twoim śnie nie jest problemem "sen alkoholowy" a "były facet".
Przy takim jednorazowym śnie chyba jednak nie ma sensu psuć sobie pogody ducha

[Ann]

Witajcie, nie było mnie tutaj kilka lat.
Kilka długich lat, w czasie których w moim życiu bardzo dużo się wydarzyło, zmieniło, przestało istnieć lub powstało na nowo.
Zacznę od tego, że na przełomie 2020/2021 zakończyłam terapię indywidualną behawioralna, która pozwoliła mi uporać się z własnym największych ciężarem i koszmarem mojego życia, tj. z wykorzystaniem seksualnym w dzieciństwie. Ta terapia pozwoliła mi uporać się z ciążącym na mnie poczuciem winy i krzywdy, które nie pozwalało mi sięgać po życie, ani się rozwijać, poprzez ciągłe poczucie bycia gorszym, nijakim, brudnym i potępionym człowiekiem przez siebie samą. Zrzuciłam z siebie ogromny kamień. W trakcie terapii jednak w jej najcięższym momencie zapiłam ówczesny ból alkoholem, mając spierniczony doszczętnie komfort picia.
Skończyłam ją i uwolniłam się od mojego oprawcy na zawsze, nie ma on nade mną już władzy, ani nad moimi myslami, a dla mnie samej jest człowiekiem, który nie istnieje. A spotkany nie wzbudza żadnych emocji.
W 2020 skończyłam studia, jestem pielęgniarka. Nadal pracuje w domu pomocy społecznej z "moimi" seniorami. Awansowałam na kierowniczkę 3 lata temu. Lubię moją pracę i spełniam się w niej na dzień dzisiejszy.

W styczniu 2021 za pośrednictwem aplikacji randkowej poznałam swojego obecnego narzeczonego. Najpierw przez 4 miesiące rozmawialiśmy wieczorami po kilka godzin, aż w końcu spotkaliśmy się na żywo. Miałam wrażenie że znam tego człowieka całe swoje życie. Może to głupio zabrzmi ale mam w sobie poczucie, że nasze drogi już w jakimś wcześniejszym życiu się przecięły.
To człowiek, który moja potłuczona i kiedyś skrzywdzona naturę w najdelikatniejszej sferze, poskładał przez wielki szacunek, delikatność, uczucie i nie przekraczanie granic.
Od 15 miesięcy jesteśmy narzeczeństwem. Póki co bez szczegółowego planu ślubu. Bardziej z planem budowy domu i innych punktów życia, ale o tym za chwilę.
Nasze rodziny już się poznały. Teściowa póki co wydaje się być mądra kobietą, bo mówi się że głupia teściowa traci syna, a mądra zyskuje córkę... I zdaje się że tak jest w naszej relacji.
Moi rodzice są szczęśliwi, że ułożyłam i dalej układam swoje życie. Nasze relacje mają zupełnie inny lvl niż kiedyś. Oni się zmienili, postrzeli, zrozumieli, nie walczą ze światem, a charakterek mamusi, to dziś przeszłość. Nigdy przez ponad 3.5 roku nie wtracila się w nasz związek. I o dziwo mimo moich dawnych lęków "pozwoliła" mi żyć po swojemu. Dziś się raczej wspieramy, po wielu trudnych i wartościowych rozmowach.
Narzeczony pochodzi z miejscowości okolo 90 km od mojej. Pracuje jeszcze dalej, ale musi tam jechac tylko 7 razy w miesiącu. Reszta przy komputerze. Tygodniami mieszka u mnie, mamy swój kąt na poddaszu, urządzony pod nas, w domu moich rodzicow. Ale często weekendy spędzany na jego wsi.
W obecnej sytuacji wracając do innych planów z powyżej, jesteśmy na etapie, w którym bardzo chcielibyśmy powiększyć naszą rodzinę. Temat jednak okazuje się być bardzo trudny i skomplikowany. I myślę, że to on skłonił mnie do odezwania się tutaj w celu "radzenia sobie z emocjami", chociaż dziś nazwałabym ten wątek: jak żyć w zgodzie z analizowaniem ponad miarę.
Podjęliśmy decyzję, która też opiewała w długie rozmowy, docierania się charakterów i spojrzeń na życie (on jedynak, ja z rodzeństwem na bakier), ale uznaliśmy, że chcemy spróbować dać ewentualnemu dziecku te wszystkie pokłady niewykorzystanej miłości i wrażliwości jakie są w nas. Pojawił się jednak problem. Gienkologicznie miewałam problemy od lat nastoletnich. Być może jako pokłosie dzieciństwa lub nienawisci do swojego ciała. W medycznym świecie ma to swoje nazwy takie jak pcos, insulinoopornosc, zdiagnozowana hiperinsulinemia i choroba niedoczynności tarczycy. Wprowadzono mi farmakologię. Wprowadziłam inne odżywianie. Lekarka dała nam pół roku na starania wykonując mi kolejne badania wszelkiej maści. Po pół roku uzyskałam jednak jednoznaczna diagnozę. Niepłodność kobieca z powodu braku jajeczkowania. Nie uda się wam naturalnie. Nie ma szans. Nie w pani wieku. Nie ma rezerwy jajeczek blablabla.. zostaje in vitro. I tu pojawiły się schody nie do przejścia. Lęk że nasz związek tego nie wytrzyma. Że ja niekoniecznie jestem gotowa na bycie członkiem procedury medycznej.
Diagnoza ma dopiero 2 miesiące. Więc temat jest świeży. Aczkolwiek powoduje on we mnie pewnie zachwiania, których już nie było. Tzn lubię siebie mniej. Chociaż już stabilnie wypracowałam poczucie swojej wartości przez ostatnie lata. Podważam swoją kobiecość. I znów mam masywny overthinking.
Być może powinnam skorzystać z powrotu na terapię i przejść to w bezpiecznym miejscu. Ale pojawia się bunt że przecież nie można całe życie się terapeutyzowac. Trzeba żyć.

Co do alkoholu.
Na przestrzeni tych lat sporadycznie wypijalam znikome ilości alkoholu, w sytuacjach raczej okazjonalnych. Nie występuje u mnie obsesja picia z jaką mierzyłam się przez lata, w których nie piłam i żyłam w niezgodzie ze sobą samą rozgoryczona z powodu życia jakie mnie spotkało od maleńkości. Alkohol jest mi obojętny. Nie mam potrzeby wypicia kolejnej i kolejnej porcji kiedy wypije pierwszy. Nie rozczulam się nad tym. Myślę sobie, że to co było u mnie traumą było tym co pchało mnie do zniszczenia, samozagłady i chęci zapicia się na śmierć. Teraz tego nie ma. Bogu dzięki.
Nie znaczy to jednak, że promuje picie alkoholu wśród osób uzależnionych. To wyłącznie moja droga. I nawet jeśli okaże się kiedyś, że się dziś mylę, to wiem gdzie i jak udać się po wsparcie.
Pozdrawiam was ciepło

[pietruszka]

Ale fajnie Ciebie widzieć, Ann

[jal]

Ann fajnie że jesteś... wspieram jak zwykle ciepło

[pterodaktyll]

Jestem pod absolutnym wrażeniem tego co zrobiłaś

[Matinka]

Ann, jak fajnie Cię widzieć! Myślałam o Tobie, co słychać, jak się miewasz, a tu taka niespodzianka!
Widać z nami tak jest, że nawet jak nas los porwie, życie wciągnie to jednak wracamy, bo Dekadencja jest dla nas ważna
Cieszę się, że tyle opowiedziałaś i że wiele dobrego zdarzyło się w Twoim życiu, a co istotne poukładałaś sobie wiele spraw i zyskałaś wiele dobra, spokoju, równowagi. Ale rzeczywistość nie rozpieszcza i zawsze pojawią się jakieś problemy i trudne doświadczenia.
Zgadzam się z tym, co napisała Pietruszka, że to poczucie straty wymaga swojego przejścia, wybrzmienia, czasu. Dopiero potem można szukać rozwiązań, planować i działać. Sama czujesz ten kryzys i potrzebę wsparcia
Pamiętasz, że razem zaczynałyśmy trzeżwienie? I ja nieźle sobie radzę, żyję w poukładany sposób, z przyjemnościami i smutkami. Jednak nie mogłabym sięgnąć po alkohol. Nie wiem, może jednak w środku mam tę iskrę, która z materiałem palnym doprowadziłaby do samozapłonu...
Mam też ewidentnie nawroty.
Ściskam mocno!

[Linka]

Dobrze Cię tu widzieć Ann.
Widzę Twoje szczęście jak czasem wrzucisz jakąś relację na Fb.
Tak wiele spraw sobie poukładałaś. Tak wiele pracy za Tobą. Podziwiam.

[Wiedźma]