Forum Wolnych od Alkoholu

[pterodaktyll]

[OSSA]

Karina ja do dziś utrzymuję bliskie kontakty z osobami poznanymi kiedyś na terapii grupowej, początkowo rozmawiałyśmy o alkoholizmie naszych partnerów. Teraz spotykamy się na kawę , chodzimy do kina, na spacer, spędzamy wspólnie wolny czas. Jesteśmy współuzależnione, ale przede wszystkich jesteśmy kobietami, rozmawiamy na poważne tematy, ale często tak zwyczajnie o tym co kogoś uwiera, co go cieszy, smuci.

Ot normalne życie. Nie odrzucaj terapii grupowej tak od razu idź zobacz, zanim powiesz nie to nie dla mnie. Powiesz o sobie tylko tyle ile będziesz w danej chwili chciała , nikt nie będzie ciebie zmuszał do mówienia, jeśli sama nie będziesz na to gotowa.

[Maciejka]

A bycie DDA do przestepstwo? Jak zorientowałam się, że zachowuje, reaguje jak przerośnięty dzieciak to dotąd pracowałam nad sobą żeby było jak dorosła osoba zachowanie. Teraz podchodzę jeszcze inaczej. Jak coś mi nie służy to zmieniam to co mi nie służy. Szufladki kiedyś były potrzebne żeby złapać poczucie bezpieczeństwa, że wiem co mnie boli. Teraz wolę posłuchać co emocje mówią mi o granicach, potrzebach, pragnieniach. Jak pojawia się jakiś brak to zastanawiam się jak go zapelnic.
Mi jest w życiu dobrze. Kiedyś nie lubiłam rozmawiać z ludźmi, siebie też nie lubiłam. Teraz wstaje rano , patrzę w lustro i widzę ładna , dojrzała twarz i z uśmiechem witam nowy dzień z lekkim oczekiwaniem co mi przyniesie. Lubię pogadać z ludźmi a oni chętnie mnie zaczepiają.
Szłam ulica pierwszy raz i jakaś kobieta zapytała mnie czy dobrze idzie. Chyba jej dobrze powiedziałam a córka miała ubaw. Mamuśka wzbudza zaufanie u ludzi.

[pietruszka]

Największe zmiany, a raczej największe rozpoznanie siebie i problemów, które warto zmienić, właśnie u mnie dokonały się na terapii grupowej. I często nie działo się wcale, po jakichś przedgrupowych wyznaniach, wywlekaniu swojego wnętrza na zewnątrz. Czasem to było olśnienie, że ktoś ma podobnie jak ja, że podobnie reagował, czasem po prostu możliwość przejrzenia się jak w lustrze w zachowaniach, emocjach, przemyśleniach innych.
Właściwie, to dawka życzliwości i wsparcia, jaką dostałam od współtowarzyszek i współtowarzyszy (bo u nas zdarzali się też panowie) naprawdę mnie zaskoczyła pozytywnie.

Bałam się terapii grupowej. Chyba najbardziej blokowały mnie: wstyd, lęk przed oceną/krytyką i lęk przed publicznym okazywaniem uczuć.
Wstyd minął, gdy zrozumiałam, że nikt tam nie przyszedł szpanować, jak mu dobrze w życiu. Spotkałam tam naprawdę mądre, często wykształcone i zaradne kobiety, które nie mogły zrozumieć, jak wpakowały się w taką sytuację i... też się wstydziły.

Zamiast oceniania się i krytyki były odpowiedzi zwrotne. To zupełnie inna sprawa usłyszeć, jak ktoś się poczuł po wysłuchaniu mojej opowieści, zwykle spotkałam się z dużą dawką pozytywnych informacji zwrotnych, nie potępiających moje działania i duuuużo wsparcia w trudniejszych momentach.

Chyba najtrudniej było mi, osobiście, poradzić sobie z lękiem z okazywaniem uczuć. To mój problem wyniesiony z dzieciństwa, z mojego DDD, bo u mnie był zimny chów, zabraniający zewnętrznego okazywania uczuć, nie tylko był zakaz płakania, ale także gwałtownego okazywania radości (nie wypada śmiać się tak głośno, nie śmiej się, bo jeszcze dziś zapłaczesz, niemądrze wyglądasz, jak się tak śmiejesz, itd.) No ale raz we mnie tak emocje wezbrały (przecież tak często blokowane!) że jak wpadłam w takie spazmy, to skończyło się, że uciekam i schowałam się w łazience. I co? Nikt się ze mnie śmiał, pozwolono mi się wyryczeć, uszanowano moje uczucia (co było dla mnie nowe), dostałam wtedy dużo wsparcia, poczułam ogromna ulgę i to był jeden z ważniejszych zwrotów w mojej terapii.

Nie, terapia (i grupowa i indywidualna) nie zmieniła mnie i moich zachowań o 180 stopni. Nie stałam się chodzącą doskonałością. Wcale nie każde moje zachowanie nie powiela szablonów z najlepszych psychologicznych podręczników. Bywam równie niedoskonała jak przed terapią. Ale poznałam lepiej siebie, zrozumiałam (po części) zachowania innych bliskich mi ludzi, mam w sobie zgodę na to, kim jestem i mam wytyczoną dalszą ścieżkę swojego rozwoju. Terapia to nie koniec, to początek. Samorozwoju, ale nie tego dla innych, według ich "widzi-mi-się", ale rozwoju zgodnego z moją osobowością, umiejętnościami, trudnościami. Poznałam sama siebie lepiej, zajrzałam do tych rejonów duszy, własnej emocjonalności, które wypierałam.

[Maciejka]

Nóż kuźwa dziewczyna pisze, że niepotrzebna jej terapia a tu forum na nią się uwzięli i na siłę chce leczyć zdrowego człowieka.
Może naprawdę nie potrzebuje Karina terapii a my wszyscy w błędzie jesteśmy włącznie ze mną. Ja wychodzę z założenia , e moich wpisach widać z czym mam problem ale czasem bywa , że wiem swoje i dobrze na tym wychodzę. Wychodzę z założenia, że nie ma dymu bez ognia i co mnie dotyka to mnie dotyczy.
Taka uwaga mi się nasunęła. Moje dziecko też lyknelo terapii, ma naukowa wiedze o różnych zaburzeniach psychicznych i emocjonalnych i nie chce terapeuty i też uważa, że to inni się mylą a ona wie lepiej co jej dolega i jak inni powinni myśleć" naukowo i logicznie po jej myśli" . Taka analogia mi i porównanie mi się nasunęła.

[OSSA]

[pietruszka]

[Maciejka]

Pietruszka ja też nie wiem czy potrzebuje. Ztobilam podobnie i nastąpił atak złości na mnie. Odechciało mi się cokolwiek pisać i dawać zwrotki jak to odbieram.

[pietruszka]

[Maciejka]

Tak z rękę na sercu to czesciowo masz rację, za duzo sie udzielam, zaduzo tu gadam, a u mnie nuda zwyczajna nuda. Przyzwyczaiłam się do tego forum i włazę sobie bo mi sie nudzi. Uspokoje się. Mam bogate doswiadczenie i wiedze zdobytą i przerobioną na sobie to gadam jak nakecona ale faktycznie pora wyhamowac.

[pietruszka]

[Maciejka]

Dla siebie to nie wiem, kogoś do pogadania normalnego potrzebuje nie tylko babke z demencj askoncentrowaną na sobie.
A melisę Tobie mogę zrobić , ja nie potrzebuję . Nie ma we mnei we mnie emocji, jest spokój, robawieie, nuda, stagnacja taka i trochę strachu nagonionego przez bank, ale juz sobie z nimi pogadałam. Zade bank nie bedzie mnei straszył.

[pietruszka]

A ja melisę po prostu lubię.

[Maciejka]

A ja lubie wode zadne herbaty, melisy, mięty, rumianki, kawa moze byc jedna rano ale wyłacznie woda niegazowana. Żeby być spokojna nie potrzebuję ani ziół ani tabletek. Wyieram spokój i dobre samopoczucie i tk się czuję.
Przekora mi została i pogadanie sobie z nudów, i obserwacja jak inni to odbierają, bo moz e w komunikacji coś do poprawienia sie znajdzie. Wszak raz rozpoczeta praca nad soba nigdy nie ustaje.

[Karina]