Forum Wolnych od Alkoholu

[porzucona36]

Maciejka masz rację manipulacja zadziałała, wrócił dawny strach przed tym co mnie jeszcze może spotkać z ich strony. Obraz z którym walczyłam w głowie odżył jak podlany kwiat, jego słowa które usłyszałam na koniec tak samo znów wróciło poczucie winy że to ja nie umiałam stworzyć rodziny i domu, bo skoro tam jest takie szczęście to znaczy że to że mną coś jest nie tak. Zablokowałam ten numer nie miałam odwagi odpisać, nie mam siły na słowne przepychanki z nią, znów zrobi że mnie psychiczną. Wiem że wiele mam jeszcze do przepracowania,

[Maciejka]

Jestes wartosciowa osoba obojetnie czy jestes sama czy w zwiazku. Do tanga trzeba dwojga a tamten facet nie nadawal sie stworzenia rodziny. Skoro rodzice tak postepuja to w jakiej rodzinie bedzie roslo i zylo tamto dziecko, co ono od nich dostanie, xzego sie nauczy i z czym wejdzie w dorosle zycie? Czy tego chcesz / chcialas dla siebie, dla wlasnego dziecka?

[Kami]

porzucona36, nie ma po kim wylewać łez. Mi by do głowy nie przyszło bym łatała moje porąbane małżeństwo. Były wieczne kłótnie, nie rozumieliśmy się, dzieci cierpiały, nie miałam pojęcia, że jest alkoholikiem, pił w małych ilościach zaczynając od rana od kawy w barze z alkoholem. Nigdy go zataczającego się nie widziałam a dopiero tu na forum zrozumiałam, że te małe ilości to też alkoholizm. Odeszłam, bo miałam dość jego cholerycznego charakteru, ciągłych pretensji o nic i tego, że czepiał się bez przerwy, potrafił też wpaść do mnie do pracy by sobie poużywać. Zaczęłam się go najzwyczajnie w świecie wstydzić.
Problem natomiast miałam miałam ze sobą kiedy weszłam w związek z facetem, którego poznałam po tym jak się rozstałam z mężem. Czuły, grzeczny, spokojny, inteligentny, słowem totalne przeciwieństwo byłego męża. To jego chciałam ratować z alkoholizmu, to dla niego zmieniłam swój świat. Problem polegał na tym, że to ja się dostosowywałam a on czerpał z tego profity, bo to taka rzeczywistość.To właśnie kiedy z nim byłam zrobiłam z moich dzieci samodzielne i niezależne kreatury. Wniosek taki, że do dziś mi się to odbija czkawką. (to już nawet nie wyrzuty sumienia, tylko tęsknota za "zanikiem" bycia mamą, taką jaką zawsze byc chciałam, za tą luką w macierzyństwie)
Mam nadal do siebie żal, że skupiłam się na ratowaniu "wielkiej miłości" pozostawiając dzieci same sobie. Trwało to krótko bo tylko trzy lata ..... wystarczyło bym się sobą zdegustowała.
Miałam to szczęscie, że ja ta pogubiona matka, ma mądre dzieci od zawsze, dla mnie teraz od kilku ładnych lat to priorytet i wartość najwyższa.
Jeśli chodzi o ten telefon i tego smsa .... niestety, jeśli nie ma się poukładanego życia i ciągle mgłę w duszy tak to działa. Przyznam ci się, że ja też po rozstaniu z byłym narzeczonym umawiałam się na randki i robiłam wszystko by on się o tym dowiedział.....nadal było mi źle. Bez niego nie umiałam żyć a z nim tym bardziej. Z czasem poukładałam sobie wszystko, odpuściłam a kiedy się tak odpuści z serca i zacznie żyć, to życie układa się samo. Od trzech lat mam fantastycznego partnera, ba nawet więcej niż partner, sprawdzony mój największy przyjaciel. Nareszcie jest tak jak być powinno nie wiem co to znaczy kłotnia, czepianie się. Kiedyś o wszystko obwiniałam siebie, teraz tego nie robię, napiszę więcej:lubię siebie w tym wydaniu, uśmiecham kiedy patrze w lustro i zwyczajnie w świecie żyję. Kiedy jest się spełnionym, nie szuka się poklasku i aplauzu otoczenia, wręcz przeciwnie chroni się prywatność.
Związek twojego byłego partnera i to rzucanie ci jego szczęścia w oczy to ogromna bańka mydlana.....
nie chciałaś przecież alkoholika a on zapewne nadal jest czynnym, zmienił tylko wygodnie lokum do wegetacji.
Zajmij się dzieckiem, zabieraj na wycieczki, wychodź na spacer do parku, idź do znajomych, zaproś ich do siebie i ciesz się na początek z małych zwykłych rzeczy. Kiedy ukoisz duszę, zacznie się układać. Zalicz jakąś terapię, porozmawiaj z serdeczną osobą, wyrzuć z siebie co ci zalega w sercu. To bardzo pomaga.
Pozdrawiam cieplutko

[jal]

Kami - do bólu szczery i głęboki wpis... dziękuję

[Kami]

jal, dziękuję. Brzydzę się przemocą w jakiejkolwiek by ona nie była postaci.

[porzucona36]

Kochani dziękuję wam za słowa wsparcia i rozsądny pogląd na sprawę. Znów pozwoliłam aby on/oni mieli na mnie wpływna moje poczucie szczęścia, na mój spokój. Trudno jest nad tym panować. Na ten moment uczę się żyć sama ze sobą i nawet nie próbuję układac sobie życia z kimś innym, nie chce też aby on wiedział cokolwiek na tat mojego życia. Niech zajmie się swoim i w końcu zrobi tak jak mówił, zapomni że żyje.

[jal]

[Maciejka]

[Maciejka]

[OSSA]

Mam takiego emocjonalnego wampira. Kiedy mówię dość niech każdy idzie swoją drogą odpuszczam , to wampir próbuje znowu zarzucić swoją emocjonalne sieć. Dzwoni zaprasza jest miły itd. Jak tylko wejdę w ta grę to po jakimś czasie dostaje . Niestety mam z tym problem nie potrafię stawiać granic i ta osoba to wykorzystuje. Rozum mówi jedno a emocje

[Maciejka]

Postawic granice i bronic ich, szanowac cudze granice. Ja nauczylam sie stawiac granice i nie pozwalac ich przekraczac. Jesli ktos postawi mi swoje granice, staram sie to szanowac a jak wlaze naczis teren to przepraszam i wycofuje sie.
Teraz to juz stalo sie naturalne jak oddychanie.

[Maciejka]

Zeby postawic granice to trzeba wiedziec na co chce sie zgadzac, co bede tolerowac, jakie sa moje wartosci, wartosci nie deklarowane ale wartosci realizowane, takie ktorym poswuecam duzo czasu i energii. Miec wysokie poczucie wlasnej wartosci sterowane od wewnatrz Slowem znac swoja wartosc a opinie innych na swoj temat to wylacznie opinie a nie prawda absolutna.

[OSSA]

Problem nie jest wampir tylko moje emocje, nie całkiem sobie z nimi radzę Zwłaszcza jak na tym home office, dostaje już na głowę, rozpamiętuje, analizuje i ........... manipulacje wampira trafiają na podatny grunt.

[esaneta]

Ossa, na Home Office się pracuje, nie rozpamiętuje
Może poproś o dodatkowe zadania, nie będziesz miała czasu na rozmyślania o wampirze

[Linka]

Cytat:

na Home Office się pracuje, nie rozpamiętuje

Niezupełnie się z tym zgadzam.
Nie każda praca jest na tyle absorbująca, by zająć wszystkie myśli.
Gorzej, niekiedy jest tak, ze robi się coś niejako z automatu, myśląc zupełnie o czymś innym.

Ossa, myśle, że Cię rozumiem, samotność jest wystarczająco dołująca, a jeszcze jak ktoś chce ten słaby nastrój wykorzystać do swoich celów ...
Masz z kim pogadać, zaprosić na kawę ? Iść na spacer, czy rower ?