Forum Wolnych od Alkoholu

Asansche

Serdecznie witam wszystkich uczestników.Własciwie nie chcę Wam zawracać głowy, bom w zasadzie niepijąca, ale z racji zaszłości rodzinnych rozglądałam się po forach związanych z uzaleznieniem od alkoholu, tak trafiłam do Was i wpadł mi w oczy tekst 19-latka, który już zaliczył psychozę alkoholową. I tu się dopiero zdumiałam - bo mnie jakimś cudem się udało nie wpaść w ten kompot i nie wiem, dlaczego. Na studiach, jak to na studiach - imprezy, bywało i ostro i codziennie. Bywało, że zostałam zaproszona do kogoś, a tam butelka ani myśli wjeżdżać na stół - od razu wiedziałam, że żadnej przyjemności z tej imprezy mieć nie będę. Bywało, że dla relaksu wieczorem w samotności wypijałam jednego, drugiego...itd drinka, i tak przez kilka tygodni, aż chandra minęła. W teście, który znalazłam na Waszej stronie przeszłam przez całą Fazę Ostrzegawczą - z jednym wyjątkiem: nigdy, przenigdy i nikomu nie udało się mnie namówić na choćby malutkiego klina. Rano po imprezie na żaden alkohol patrzeć nie mogłam, sam zapach mnie odrzucał. Wieczorem, po dojściu do siebie, mogłam znowu imprezować, ale rano - nie, nigdy!. Może to mnie uratowało. Na kacu nie mogłam pić. I mogłam po serii imprez spokojnie wrócić do życia bez kieliszka, i tak wiele miesięcy, a w końcu wiele lat. Teraz mam taki okres, że od kilku tygodni popatruję na butelkę z piwem, co stoi w chłodzie i myślę, że przyjemnie byłoby sobie to piwo wypić, w sumie lubię smak piwa i okazja by była, ale...gdyby w nim nie było....alkoholu. Bo jak pomyślę, że po pół szklanki zakręci mi się w głowie, potem zrobię się jakaś mętna i mgławicowa, potem zechce mi się spać i cały wieczór zmarnowany, a rano prawdopodobnie czeka mnie ból głowy, to mi się odechciewa. Butelka zostaje na swoim miejscu, i tak już kolejny raz, i już raczej nie będzie jej dane zostać otwartą, chyba, że wpadnie ktoś i wypije. Inne nałogi - proszę bardzo. Papierosy na przykład - nie daję rady rzucić. A alkohol mnie nie wziął. Ciekawe - od czego to zależy? Genetycznie powinnam być jak najbardziej uwarunkowana - ojciec alkoholik, dziadek alkoholik. Skąd to się bierze, że jeden pije rok i jest ciężko uzależniony, a ktoś popija, nieraz i ostro, przez dwadzieścia lat, a potem bez żadnych problemów przez kolejne dwadzieścia może alkohol dla niego nie istnieć?
Pozdrawiam i życzę wszystkiego najlepszego!

Jagna

Witaj Asansche

Rozgość się się tutaj, jutro będzie nas więcej, bo teraz pewnie smacznie już śpią

Jacek

Witaj Asansche

widzisz ja do 21 roku mego życia też nie miałem pociągu do alkoholu
może to był dla mnie wiek gdzie przesiadłem się od stołu od młodzieży i siadłem tam gdzie siedzieli dorośli
a u dorosłych na stole stała wóda ,no i tak nie wypadało odmówić
a na drugi dzień miałem podobnie ,bul głowy,wymiotnie nawet nie bardzo było czym aż wrażenie że żołądek chce odpaść
no i nie mogłem myśleć a co dopiero patrzeć na alkohol
puźniej nie bywało okazji ,to był czas zapomnienia ,przed następną powtórką
znowu czas bólu i wymiotów zaś okres wstrętów myśli i patrzenia
i tak było może rok może więcej
czasem rzadziej,czasem częściej
aż ktoś namówił mnie na klina i to był ten okres przełomowy
z początku było rzadziej i ciąg kruczy ale z czasem gdy czciało się odstawić nie było już rady,zawsze było trza podeprzeć alkoholem to smutek to radość
to okazja bo było akurat na gorzałe i takiej okazji nie było można stracić
i ja tym kierowałem i co ci w okuł chcieli nie mogłem pojąć
a najlepsze to że jak dostałem kopa to do dziś za niego dziękuje
bo po tym kopie tak mnie się w łepetynie przewruciło że naprawdę zacząłem tym kierować
ale już o suchym pysku :skromny: